A Different Christmas Story - เหตุการณ์จริงจากปี 1944

25.12.2024 | www.kla.tv/31548

เรื่องราวคริสต์มาสที่ค่อนข้างแตกต่างนี้แสดงให้เห็นชัดเจนว่าผู้คนไม่ต้องการสงคราม พวกเขาต้องถูกยั่วยุจากภายนอก 80 ปีที่ผ่านมา ฤดูหนาวปี 1944 ในเยอรมนี ผู้คนจำนวนมากบนแม่น้ำไรน์คิดว่าสงครามกำลังจะสิ้นสุดลง นั่นคือเหตุผลที่ Vincken ผู้ทำขนมปังฝีมือดีพาครอบครัวที่ถูกระเบิด ภรรยา และ Fritz ลูกชายวัย 12 ขวบของพวกเขาไปยังพื้นที่ที่เรียกว่า Hürtgenwald ซึ่งเขาถูกเกณฑ์ไปทำขนมปังให้กับกองทัพเยอรมัน หลังจากขับรถข้ามคืนมาหลายชั่วโมง เขาก็พาพวกเขาด้วยรถจี๊ปไปที่กระท่อมร้างแห่งหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในที่โล่ง แต่แนวรบกลับแข็งขึ้น ในเดือนธันวาคม ก็มีการโจมตีตอบโต้ด้วย ทั้งสองยังคงยืนหยัดอยู่ในกระท่อมท่ามกลางหิมะที่ปกคลุมหนาทึบ แต่พ่อของเขาพบว่ามันยากขึ้นเรื่อยๆ ที่จะดูแลครอบครัวของเขา และแล้ววันคริสต์มาสอีฟปี 1944 ก็มาถึง ต่อมา Fritz ลูกชายของเขาได้บันทึกเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น: เราได้ยินเสียงคำรามของเครื่องบินรบของฝ่ายสัมพันธมิตรตลอดทั้งวัน อากาศหนาวเหน็บมาก แม่ทำซุปไก่ข้างเตาในแสงเทียนสลัวๆ พ่อกำลังออกไปเตรียมของ ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู ฉันสะดุ้งตกใจและเห็นแม่เป่าเทียนอย่างรีบร้อน มีเสียงเคาะประตูอีกครั้ง เราใจชื้นขึ้นและเปิดประตู ชายสองคนสวมหมวกเหล็กยืนอยู่ข้างนอก คนหนึ่งพูดภาษาต่างประเทศและชี้ไปที่ชายคนที่สามที่นอนอยู่ท่ามกลางหิมะ เราตระหนักได้ว่าชายเหล่านี้เป็นทหารอเมริกัน แม่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ฉัน พวกเขามีอาวุธและสามารถบังคับให้พวกเขาเข้ามาได้ แต่พวกเขายืนอยู่ที่นั่นและถามด้วยสายตาของตนเอง ชายที่นั่งอยู่บนหิมะดูเหมือนตายมากกว่าจะมีชีวิตอยู่ “เข้ามา” แม่พูดด้วยท่าทางเชื้อเชิญ หนึ่งในนั้นสามารถทำให้แม่ของฉันเข้าใจเขาด้วยภาษาฝรั่งเศสได้ แม่ดูแลชายที่บาดเจ็บ พวกเขานั่งอยู่ข้างเตา ความหนาวเย็นก็หายไป จิตวิญญาณของพวกเขากลับคืนมา ทั้งสามกระจัดกระจาย สูญเสียหน่วยของตน และเดินเตร่ไปมาในป่าเป็นเวลาหลายวัน แม่บอกฉันว่า “ไปเอามันฝรั่งมาอีกหกหัว” เธอจุดเทียนเล่มที่สองและหั่นมันฝรั่งที่ล้างแล้วและยังไม่ได้ปอกเปลือกลงในซุป การปอกเปลือกมันฝรั่งคงจะเสียเปล่าในตอนนั้น ชายที่ได้รับบาดเจ็บเสียเลือดมากและนอนนิ่งเฉย ซุปของแม่ส่งกลิ่นหอมชวนเชิญ ฉันกำลังจะจัดโต๊ะอาหารเมื่อมีคนมาเคาะประตูอีกครั้ง ฉันคาดว่าจะมีชาวอเมริกันอีกหลายคนมาเคาะประตู ฉันจึงเปิดประตูโดยไม่ลังเล พวกเขาเป็นทหาร 4 คน และทุกคนมีอาวุธครบมือ ฉันคุ้นเคยกับเครื่องแบบนี้ พวกเขาคือทหารเวร์มัคท์ของเรา ฉันตกใจจนตัวสั่น นี่จะเป็นจุดจบของเราใช่ไหม แม่เดินออกมา น้ำเสียงที่นุ่มนวลของเธอทำให้ฉันสบายใจขึ้นเล็กน้อย “คุณนำความหนาวเย็นมาด้วย คุณอยากกินข้าวกับพวกเราไหม” เธอกล่าว เธอพูดถูก ทหารทักทายเราอย่างเป็นมิตรและเห็นได้ชัดว่ามีความสุขที่ได้พบกับเพื่อนร่วมชาติในวันคริสต์มาสอีฟที่ชายแดนอาร์แดนน์ระหว่างแนวรบ “เราอบอุ่นร่างกายกันหน่อยได้ไหม” ทหารอาวุโสซึ่งเป็นจ่าสิบเอกถาม “บางทีเราอาจอยู่ต่อได้จนถึงพรุ่งนี้” “แน่นอน” แม่ตอบอย่างอบอุ่นแล้วเสริมอย่างกล้าหาญ “ตอนนี้มีคนตัวแข็งสามคนอยู่ที่นี่เพื่อผิงไฟแล้ว โปรดอย่าก่อเรื่องวุ่นวายในวันคริสต์มาสอีฟ!” จ่าสิบเอกเข้าใจแล้ว เขาถามอย่างหงุดหงิดว่า “คนอเมริกันเหรอ” แม่มองไปที่พวกเขาแต่ละคนแล้วพูดช้าๆ “พวกคุณอาจจะเป็นลูกชายของฉันและคนในนั้นด้วย คนหนึ่งได้รับบาดเจ็บ ไม่สบายเลย คนอื่นๆ ก็หิวและเหนื่อยพอๆ กับคุณ” จากนั้นเธอก็พูดกับจ่าสิบเอกว่า “วันคริสต์มาสอีฟ ที่นี่ห้ามยิงปืน!” เขาจ้องมองเธอเป็นเวลาสองสามวินาทีที่ไม่มีที่สิ้นสุด แต่แม่ก็พูดอย่างหนักแน่นว่า “วางปืนไว้บนกองไม้แล้วเข้ามา!” “ทำตามที่เธอบอก” จ่าสิบเอกขู่ พวกเขาเอาอาวุธไปวางไว้ในโรงเก็บของที่เราเก็บไม้ไว้โดยไม่พูดอะไรเลย ปืนคาบีนสามกระบอก ปืนพกสองกระบอก ปืนกลเบาหนึ่งกระบอก และบาซูก้าสองกระบอก ศัตรูไม่ได้ถูกมองข้ามโดยชาวอเมริกัน ด้วยความกล้าหาญที่สิ้นหวัง พวกเขาจึงพร้อมที่จะต่อสู้กลับ เมื่อทุกคนอยู่ในห้องรับแขกเล็ก พวกเขาดูเหมือนจะหมดหนทาง อย่างไรก็ตาม แม่ก็อยู่ในธาตุแท้ของเธอ เธอยิ้มและมองหาที่นั่งสำหรับทุกคน เรามีเก้าอี้สามตัว แต่เตียงของแม่ใหญ่มาก เราเงียบกันหมด - มีความตึงเครียดในอากาศ แม่กลับไปทำอาหาร ชายที่ได้รับบาดเจ็บครางเสียงดัง ชาวเยอรมันคนหนึ่งก้มตัวลงไปหาเขา "คุณเป็นหมอเหรอ" แม่ถาม เขาตอบว่า "เปล่า แต่ผมเรียนแพทย์ที่ไฮเดลเบิร์กจนกระทั่งเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา จากนั้นเขาก็อธิบายให้ชาวอเมริกันฟังเป็นภาษาอังกฤษว่า "แผลไม่ติดเชื้อเพราะเป็นหวัด แต่เขาเสียเลือดและต้องพักผ่อนและกินอาหารให้ดีๆ” ตอนนี้ความตึงเครียดก็คลายลง จ่าสิบเอกหยิบขวดไวน์แดงจากกระสอบข้าวของของเขา และอีกคนหนึ่งวางขนมปังทหารไว้บนโต๊ะ แม่หั่นขนมปังเป็นชิ้นๆ เธอเทไวน์บางส่วนลงในถ้วย “สำหรับคนป่วย!” ส่วนที่เหลือถูกแบ่งกัน ตอนนี้ทุกอย่างพร้อมสำหรับมื้ออาหารคริสต์มาสแล้ว เทียนสองเล่มสั่นไหวบนโต๊ะ แม่นั่งที่หัวโต๊ะบนเก้าอี้ชั่วคราว ที่บ้าน ไม่ใช่ธรรมเนียมที่จะอธิษฐานเสียงดังก่อนรับประทานอาหาร แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป บรรยากาศเคร่งขรึม ไม่มีใครคิดจะดูถูกมื้ออาหาร เราจับมือกัน แม่พูดด้วยความจริงใจอย่างซาบซึ้งราวกับว่าเธอประกาศคริสต์มาส “มาเถิด พระเยซูเจ้า และมา”แขกของเรา..." เธอกล่าวสรุปด้วยคำพูดว่า: ...และโปรดยุติสงครามนี้เสียที!" เมื่อฉันมองไปรอบๆ กลุ่มทหาร ฉันสังเกตเห็นน้ำตาในดวงตาของทหาร และไม่มีใครรู้สึกละอายใจเลย ในที่สุดเราก็เข้านอน ฉันพบที่ว่างในเตียงของแม่ หลังจากรับประทานอาหารเช้าเพียงเล็กน้อย จ่าสิบเอกก็ชี้ให้ชาวอเมริกันเห็นทางไปยังแนวรบของอเมริกา เข็มทิศของเยอรมันเปลี่ยนมือ "ระวังสิ่งที่คุณจะไป เส้นทางหลายเส้นถูกทุ่นระเบิด หากคุณได้ยินเสียงจาโบ (เครื่องบินขับไล่-ทิ้งระเบิด) โบกมือให้พวกมันราวกับเป็นปีศาจ" แพทย์แปลเป็นภาษาอังกฤษ จากนั้นพวกเขาก็ติดอาวุธอีกครั้ง ทุกคนโอบกอดกันอย่างมีความสุข พวกเขาสัญญาว่าจะพบกันอีกครั้ง "ทันทีที่สงครามบ้าๆ นี้สิ้นสุดลง!" ในเดือนมกราคม พ.ศ. 2539 มากกว่า 50 ปีต่อมา ฟริตซ์ วินเค็นได้พบกับชาวอเมริกันอีกครั้ง หนึ่งในนั้นยังคงมีเข็มทิศของกองทัพเยอรมันซึ่งเขาไม่เคยทิ้งเลย

from Fritz Vincken

Sources/Links: VERGISSMEINICHT, Jürgen Hösl, Postfach 1218, 02752 Zittau, im Dezember 2022 (aus der Leserbriefzeitung LBZ, 328. Ausgabe, Jahrgang 2023)