Inna opowieść świąteczna - prawdziwa historia z 1944 roku

24.12.2023 | www.kla.tv/27764

Zima w 1944 roku w Niemczech. Wielu nad Renem myślało, że wojna dobiega końca. Dlatego mistrz piekarski Vincken przywiózł swoją zbombardowaną rodzinę, żonę i ich dwunastoletniego syna Fritza do swojej dzielnicy w Hürtgenwald, gdzie został zobowiązany do pieczenia chleba dla Wehrmachtu. Po wielogodzinnej po-dróży w nocy, przywiózł ich oboje ciężarówką do pustego baraku ukrytego na pola-nie. Ale front się wzmocnił. W grudniu doszło nawet do kontrofensywy. Głęboko zasypani śniegiem, obaj nadal zatrzymali się w chacie. Ojcu coraz trudniej było utrzymać rodzinę. I tak nadeszła Wigilia 1944 roku. Jego syn Fritz zapisał później wszystko, co się wydarzyło: Przez cały dzień słyszeliśmy stłumiony ryk alianckich samolotów. Było bardzo zimno. Mama gotowała rosół przy kuchence w słabym świetle świecy. Ojciec był poza domem i porządkował rzeczy. Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Drgnąłem zaskoczony i zobaczyłem, jak mama pośpiesznie gasi świece. Rozległo się kolejne pukanie. Wzięliśmy się w garść i otworzyliśmy drzwi. Na zewnątrz stało dwóch mężczyzn w stalowych hełmach. Jeden mówił w obcym języku i wskazywał na trzeciego mężczyznę leżącego na śniegu. Zrozumieliśmy: To byli amerykańscy żołnierze. Mama stała nieruchomo obok mnie. Byli uzbrojeni i mogli wejść siłą, ale stali tam i pytali wzrokiem. Ten siedzący na śniegu wydawał się bardziej martwy niż żywy. "Wejdź", powiedziała mama zapraszającym gestem. Jeden z nich był w stanie poro-zumieć się z mamą po francusku. Mama zajęła się rannym. Siedząc przy piecu, było im ciepło. Ich duchy powróciły. Cała trójka była rozproszona, zgubiła swój oddział i błąkała się po lesie od kilku dni. Mama powiedziała mi: "Idź, przynieś jeszcze sześć ziemniaków". Zapaliła drugą świecę i pokroiła umyte, nieobrane ziemniaki do zupy. Obieranie ich byłoby wtedy marnotrawstwem. Ranny mężczyzna bardzo krwawił i leżał nieruchomy. Zupa mamy miała zachęcający aromat. Właśnie miałem nakryć do stołu, gdy rozległo się kolejne pukanie do drzwi. Spodziewałem się bardziej rozproszonych Amerykanów i otworzyłem je bez wahania. Byli to żołnierze, czterech mężczyzn, wszyscy uzbrojeni po zęby. Znałem ich mun-dury. To byli nasi żołnierze Wehrmachtu. Byłem sparaliżowany szokiem. Czy to był nasz koniec? Mama wyszła na zewnątrz. Jej spokojny głos trochę mnie uspokoił. "Przynosisz ze sobą mróz, chcesz z nami zjeść?" - powiedziała. Uderzyła we właściwą nutę. Żołnierze przywitali nas w przyjazny sposób i byli wyraźnie szczęśli-wi, że znaleźli rodaków w Wigilię Bożego Narodzenia na pograniczu Ardenów między frontami. "Możemy się trochę rozgrzać?" zapytał starszy żołnierz, podoficer. "Może zostaniemy do jutra?". "Oczywiście", odpowiedziała ciepło mama, po czym dodała odważnie: "Są tu już trzy zmarznięte osoby, które chcą się ogrzać. Proszę, nie róbcie zamieszania w Wigilię!". Sierżant zrozumiał. Szorstko zapytał: "Amis? Mama spojrzała na każdego z nich i powiedziała powoli: "Moglibyście być moimi synami i tymi tam. Jeden jest ranny i nie czuje się najlepiej. Pozostali są tak samo głodni i zmęczeni jak wy". Następnie zwróciła się do sierżanta: "Jest Wigilia, tu się nie strzela!". Wpatrywał się w nią. Przez dwie lub trzy niekończące się sekundy, ale mama powiedziała stanowczo: "Połóż broń na drewnie i wejdź!". "Rób, co mówi", warknął sierżant. Bez słowa odłożyli broń do szopy, w której trzymaliśmy drewno: trzy karabinki, dwa pistolety, lekki karabin maszynowy i dwie bazooki. Wróg został zauważony przez Amerykanów. Z rozpaczą byli gotowi do walki. Kiedy wszyscy znaleźli się w małym salonie, wydawali się zagubieni. Mama jednak była w swoim żywiole. Uśmiechając się, szukała miejsca dla każdego. Mieliśmy trzy krzesła, ale łóżko mamy było duże. Milczeliśmy - w powietrzu czuć było napięcie. Mama wróciła do gotowania. Ranny jęknął głośno. Jeden z Niemców pochylił się nad nim. "Jesteś medykiem?" - zapytała mama. Odpowiedział: "Nie, ale jeszcze kilka miesięcy temu studiowałem medycynę w Heidelbergu". Następnie wyjaśnił Amerykanom po angielsku: "Rana nie jest zainfekowana dzięki zimnu. Ale stracił krew i musi od-poczywać i dobrze się odżywiać. Teraz napięcie opadło. Sierżant wyjął ze swojego plecaka butelkę czerwonego wina, a drugi położył na stole bochenek chleba komisowego (solidnego chleba używane-go do karmienia żołnierzy). Mama pokroiła chleb na kromki. Nalała trochę wina do kubka: "Dla chorego!". Reszta została podzielona. Teraz wszystko było gotowe na świąteczny posiłek. Na stole migotały dwie świece. Matka usiadła u szczytu stołu na zaimprowizowanym siedzisku. W domu nie było zwyczaju modlić się głośno przed posiłkiem. Ale teraz wszystko było inaczej. Panowała świąteczna atmosfera. Nikt nie pomyślałby o lekceważeniu posiłku. Trzymaliśmy się za ręce, a mama mówiła z przejmującym zapałem, jakby ogłaszała Boże Narodzenie: "Przyjdź, Panie Jezu, i bądź naszym gościem...". Zakończyła słowami: ...i proszę, zakończ wreszcie tę wojnę!". Kiedy rozejrzałem się po grupie, zauważyłem łzy w oczach żołnierzy. I nikt się nie wstydził. W końcu poszliśmy spać. Znalazłem miejsce w łóżku mamy. Po skromnym śniadaniu sierżant wskazał Amerykanom drogę do amerykańskich linii. Niemiecki kompas zmienił właściciela. "Uważajcie, gdzie idziecie. Wiele ścieżek jest zaminowanych. Jeśli usłyszycie jabos (myśliwce bom-bardujące), machają do was jak do diabła". Medyk przetłumaczył na angielski. Następnie ponownie się uzbroili. Wszyscy uściskali się radośnie; obiecali, że spotkają się ponownie: "Jak tylko ta cholerna wojna się skończy!", co oznacza: "Jak tylko ta cholerna wojna się skończy!". W styczniu 1996 roku, ponad 50 lat później, Fritz Vincken ponownie spotkał się z Amerykanami. Jeden z nich wciąż miał niemiecki kompas Wehrmachtu, z którym nigdy się nie rozstał.

von f.v.

Quellen/Links: VERGISSMEINICHT, Jürgen Hösl, Postfach 1218, 02752 Zittau, im Dezember 2022 (aus der Leserbriefzeitung LBZ, 328. Ausgabe, Jahrgang 2023)