Council on Foreign Relations - Tajny rząd światowy?

24.02.2023 | www.kla.tv/25218

W obecnych czasach, kiedy na całym świecie prowadzona jest niemal idealnie zsynchronizowana polityka corony, niektórzy przecierają oczy ze zdumienia i zadają sobie pytanie, dlaczego tak się dzieje. Nawet jeśli w poszczególnych krajach środki są traktowane nieco inaczej, to w skali globalnej stosuje się takie samo podejście do sposobu zwalczania problemu "pandemii". Podobnie jest z europejską polityką zagraniczną, która od lat naśladuje politykę zagraniczną USA lub przynajmniej przyjmuje jej poglądy i retorykę niemal 1:1. Przykładem mogą być sankcje UE wobec Rosji, zwłaszcza od czasu kryzysu ukraińskiego w 2014 roku, czy sankcje wobec Iranu. Uderzające jest również to, że amerykańska i europejska polityka i prasa są zgodne, gdy chodzi o szkalowanie niezgadzających się głów państw i rządów, takich jak te z Rosji, Białorusi, Chin, Korei Północnej, Iranu, Syrii czy Wenezueli. Czy ta rosnąca unifikacja polityki światowej to tylko przypadek, czy też część globalnej agendy? Jeśli chce się odpowiedzieć na to pytanie, nie można ominąć Council on Foreign Relations. Ten amerykański think tank obchodzi w tych dniach - dokładnie 29 lipca 2021 roku - 100-lecie istnienia i jest uważany za jedną z najbardziej wpływowych prywatnych organizacji na świecie. Think tanki to stowarzyszenia, które opracowują idee i strategie polityczne i wprowadzają je do polityki. Choć władza Rady jest bezsporna, to chyba absolutnie nieznana przeciętnemu obywatelowi. Przyjrzyjmy się bliżej tej organizacji. Za niepozorną nazwą "Rada Spraw Zagranicznych" kryje się tak wielka władza, że magazyn informacyjny DER SPIEGEL już w 1975 roku napisał, że jest to "najbardziej wpływowa prywatna instytucja w Ameryce i świecie zachodnim". Wikipedia pisze, że praca tej sieci miała decydujące znaczenie dla amerykańskiej polityki zagranicznej i dyplomacji w XX wieku.To nie przypadek: po zakończeniu II wojny światowej to właśnie Council on Foreign Relations zaprojektował ramy dla Organizacji Narodów Zjednoczonych i planu Marshalla. Do dziś członkowie Rady zajmują kluczowe stanowiska w rządzie USA. Nie dziwi zatem fakt, że wydawany przez Radę magazyn Foreign Affairs jest uważany za "magazyn strategiczny polityki zagranicznej USA", a przez gazetę Washington Post został nawet nazwany "biblią myślenia o polityce zagranicznej". Ale jak to się dzieje, że stowarzyszenie osób prywatnych ma tak ogromny wpływ na politykę zagraniczną USA, a tym samym na politykę światową? Aby zrozumieć siłę i ducha wiejącego w Radzie, przewińmy się w historię i przyjrzyjmy się początkom think tanku. Sieć Swiss Policy Research opisuje moment założycielski w następujący sposób:Geneza Council on Foreign Relations leży w tzw. traumie roku 1920: Po I wojnie światowej USA mogły po raz pierwszy przejąć rolę światowego lidera - ale Senat zdecydował się nie przystępować do Ligi Narodów, a zmęczone wojną społeczeństwo wybrało Warrena G. Hardinga, prezydenta, który obiecywał "powrót do normalności" i chciał w pierwszej kolejności zająć się sprawami i problemami Ameryki i Amerykanów.Aby uniknąć takiego niepowodzenia w przyszłości i "obudzić Amerykę do jej światowych obowiązków", międzynarodowo zorientowani bankierzy, przedsiębiorcy i politycy założyli w następnym roku w finansowej i handlowej metropolii Nowego Jorku dwupartyjny CFR. Dzięki współpracy czołowych naukowców i publicystów [...] miały zostać opracowane i spopularyzowane wśród społeczeństwa pomysły na aktywną politykę zagraniczną.Ujawnia to kluczowy czynnik, który tak szybko katapultował Radę do centrum władzy: była ona w pewnym sensie dzieckiem przedstawicieli amerykańskich wysokich finansów. Mężczyźni, którzy mieli pieniądze i wpływy polityczne w obfitości. Przyjrzyjmy się teraz bliżej trzem mężczyznom, których można uznać za formacyjne postacie WSO. Edward Mandell House:House jest dobrym przykładem mocy i ducha zjednoczonego w WSO. Był osobistym doradcą ówczesnego prezydenta USA Woodrowa Wilsona i, co równie ważne, decydującą siłą RIIA. Z kolei Royal Institute of International Affairs był organizacją założoną w 1919 roku wyłącznie w celu budowy anglo-amerykańskiego imperium światowego. Albowiem według Cecila Rhodesa, praojca tej idei, Brytyjczycy byli "wiodącą rasą świata" i im więcej ich zamieszkało, tym lepiej dla świata. Walter Lippmann: Lippmann jest uważany za jednego z najbardziej wpływowych pisarzy politycznych XX wieku. Jego sposób myślenia jest charakterystyczny dla WSO. Już w wieku 26 lat nawoływał do globalnej supremacji USA i wpływu amerykańskich korporacji na firmy międzynarodowe. Jego książka "Public Opinion" jest dziś standardowym dziełem i pokazuje, jakim mózgiem był Lippmann:Ponieważ rzeczywistość jest zbyt złożona, a masy nie są w stanie ani nie chcą określić "interesu ogółu", "wyspecjalizowana grupa ludzi" powinna doradzać politycznym decydentom. Oni z kolei powinni opanować "sztukę perswazji" - nazwijmy ją "technikami manipulacji" - aby ludzie uwierzyli, że podjęte decyzje są słuszne. W ten sposób należało stworzyć jednolitą "opinię publiczną", która była niezbędna dla spójności społeczeństwa. Tą elitarną teorią Lippmann radykalnie zakwestionował istotę demokracji, czyli prawo wszystkich obywateli do głosu. Ponadto Lippmann był członkiem Fabian Society, organizacji socjalistycznej, która opowiadała się za eugeniką, czyli selekcją "dobrych genów" ludzkości. Paul Warburg: Potomek bankowej dynastii o tej samej nazwie był już potężnym i poszukiwanym człowiekiem przed założeniem CFR. Był inicjatorem założenia banku centralnego USA w 1903 roku. Wraz z realizacją jego pomysłu powstał Bank Rezerwy Federalnej; bank centralny będący własnością prywatnych banków, który pożycza pieniądze państwu amerykańskiemu. Obezwładniająca organizacja, która - zdaniem krytyków - zawsze miała ścisłą kontrolę nad polityką USA, ponieważ rząd USA jako dłużnik Fedu, jak się ją również nazywa, jest od niego zależny. Syn Warburga i członek CFR James Warburg ma następujący wymowny cytat: "Będziemy mieli rząd światowy czy nam się to podoba czy nie. Jedynym pytaniem jest, czy rząd światowy zostanie osiągnięty przez podbój, czy przez zgodę ludzi.“ Na sukces tych panów nie trzeba było długo czekać. Już w czasie II wojny światowej, a więc około 20 lat po jej założeniu, wpływ tych "czołowych naukowców i publicystów" na rząd USA stał się tak duży, że w zasadzie to oni decydowali o polityce zagranicznej USA: strategia wojenna USA, zasady porządku powojennego, a więc także zasady funkcjonowania ONZ, Banku Światowego i Międzynarodowego Funduszu Walutowego były dziełem Rady. Ale wciąż nie było satysfakcji z przyjęcia polityki zagranicznej USA, na pewno nie wtedy, gdy wraz ze zwycięstwem aliantów w II wojnie światowej amerykańska strefa wpływów rozszerzyła się na Europę i Azję Wschodnią. Pamiętając o celu, jakim był rząd światowy, na całym świecie tworzono sieci elit, które miały budować regionalne elity lojalne wobec linii. W celu rozszerzenia i kontroli swoich wpływów w skali globalnej CFR wykorzystuje m.in. następujące trzy sfery władzy: Konferencja Bilderbergów Według Swiss Policy Research, członek CFR Charles D. Jackson założył w 1954 roku konferencję Bilderberg, która od tego czasu odbywa się corocznie. Jego celem jest zbliżenie amerykańskich i europejskich elit. Prawdopodobnie trafniej jest mówić o „Gleichschaltung". Spotykają się tu wysoko postawione osobistości ze świata biznesu, polityki, wojska, mediów, uniwersytetów, szlachty i służb wywiadowczych, by dyskutować o bieżących sprawach politycznych, gospodarczych i społecznych. Co jest podejrzane w tym spotkaniu możnych, to fakt, że obowiązuje na nim tzw. zasada Chatham House. Zasada ta mówi, że o treści konferencji można mówić tylko wtedy, gdy nie jest omawiana tożsamość i przynależność innych uczestników. Zwykle jednak nie dociera tak daleko. Do dziś opinia publiczna nigdy nie dowiedziała się, co tak naprawdę zostało ustalone na konferencjach lub wdrożone przez ich członków. Media głównego nurtu, których przedstawiciele co roku uczestniczą w konferencji, również trzymają się tej zasady. Najczęściej ograniczają się do relacjonowania "spotkania możnych" i nazywania krytyków i sceptyków teoretykami spiskowymi. W miarę jak alternatywne media podnosiły świadomość tych konferencji, Bilderbergowie dokonali pewnych „przyznań": · W 2010 roku Konferencja Bilderberg weszła do sieci ze stroną internetową. Potem każdorazowo publikowano tam listę uczestników, ale początkowo dopiero po zakończeniu konferencji. · Tematy, które rzekomo były omawiane, zostały dodane także później. · W międzyczasie z wyprzedzeniem ogłaszana jest nawet lista uczestników i tematów. Poprzez te pozorne "przyznanie się" można było i można utajnić prawdziwe powody konferencji. O globalnym wpływie konferencji świadczą nie tylko listy uczestników, ale także fakt, że wydaje się ona być prawdziwą trampoliną do kariery dla europejskich polityków na arenie światowej.Angela Merkel (kanclerz Niemiec), Emmanuel Macron (prezydent Francji) i Ursula von der Leyen (przewodnicząca Komisji Europejskiej) wszyscy objęli urząd po udziale w konferencji Bilderberg, by wymienić tylko kilku. Bardziej wyczerpująca lista znajduje się na końcu niniejszej dokumentacji. Komisja Trójstronna Podczas gdy konferencje Bilderberga gromadziły europejskie i amerykańskie elity od 1954 roku, Komisja Trójstronna została dodatkowo założona w 1972 roku. Służy ona temu samemu celowi, ale koncepcja dostosowania regionalnych elit została teraz rozszerzona na region azjatycki. Oczywiście nie tak się to przekazuje. Na jej stronie internetowej czytamy, że aby system międzynarodowy mógł z powodzeniem sprostać wielkim wyzwaniom nadchodzących lat, potrzebna jest "bardziej wspólna forma przywództwa". W ten sposób spotyka się corocznie około 400 wysoce wpływowych członków z amerykańskich, europejskich i azjatycko-pacyficznych obszarów gospodarczych. Znajdziemy tu ważkie osobistości, takie jak Francuz Jean-Claude Trichet, były szef Europejskiego Banku Centralnego, czy Amerykanie Henry Kissinger, były sekretarz stanu USA i domniemany zbrodniarz wojenny, Larry Fink, prezes finansowego giganta BlackRock, i jego rodaczka Marne Levine, była starsza menedżerka Instagrama. Meghan O'Sullivan, przewodnicząca Grupy Ameryki Północnej w ramach Trilaterals, opisała podejście Komisji w 2019 roku w następujący sposób: "Musimy iść do przodu niezależnie od tego, czy uda nam się skłonić nasze rządy do zgody na nasze recepty i zalecenia“. David Rockefeller, jeden z intelektualnych ojców Komisji Trójstronnej i wieloletni dyrektor CFR, jeszcze bardziej bezpośrednio opisał roszczenia władzy tych elitarnych kręgów. W swojej książce "Pamiętniki" napisał: "Niektórzy [ideologiczni ekstremiści] wierzą nawet, że jesteśmy częścią tajnej kabały działającej przeciwko najlepszym interesom Stanów Zjednoczonych. Oskarżają moją rodzinę i mnie o bycie "internacjonalistami" i o spiskowanie z innymi na całym świecie w celu zbudowania bardziej zjednoczonej globalnej struktury politycznej i gospodarczej - jednego świata, jeśli się woli. Jeśli takie jest oskarżenie, to ja przyznaję się do winy i jestem z tego dumny“. Administracja USA Nigdzie nie można lepiej zaobserwować władzy i wpływów niż na przykładzie rządów USA. John J. McCloy, były przewodniczący CFR i doradca kilku prezydentów USA, ujął to kiedyś tak: "Kiedykolwiek potrzebowaliśmy człowieka w Waszyngtonie, po prostu przeglądaliśmy listę członków Rady i dzwoniliśmy do Nowego Jorku.Z szeregów CFR wyszło ośmiu prezydentów i wiceprezydentów Stanów Zjednoczonych, 17 sekretarzy stanu, 20 sekretarzy obrony, 18 sekretarzy skarbu i 15 dyrektorów CIA. Współczesna historia USA, która jest mocno obciążona wojnami i zbrodniami wojennymi, jest więc również ściśle związana z Council on Foreign Relations. Ale on nie tylko wpływa na rząd USA; amerykańskie media również stały się jego rzecznikiem, że tak powiem, poprzez członkostwo w CFR wielu ich redaktorów i dziennikarzy alfa. Z tej perspektywy nagle wydaje się logiczne, dlaczego tak histerycznie atakowano ówczesnego prezydenta USA Donalda Trumpa, który obejmując urząd wypowiedział wojnę "establishmentowi".Trump nie jest członkiem CFR, a jego polityka często była sprzeczna z globalistycznymi interesami Rady. Równie oczywiste jest, że od czasu wyboru nowego prezydenta do prasy powrócił spokój: wielu członków gabinetu Joe Bidena to członkowie CFR. Dziś USA są dokładnie tym, co miał na myśli Isaiah Bowman, jeden z ojców założycieli CFR: światowym mocarstwem, które postrzega siebie jako strażnika światowego bezpieczeństwa, zachowującego władzę nad słabszymi terytoriami, a jednocześnie wyrzekającego się "konwencjonalnych form imperializmu", na przykład otwartego wojennego wypierania rywali. Już same te trzy czynniki władzy i ich praca - rząd USA, Konferencja Bilderberg i Komisja Trójstronna - sugerują, że Rada Stosunków Zagranicznych jest rzeczywiście organizacją mającą roszczenia do dominacji nad światem. CFR wykorzystuje jednak inne sieci relacji i informacji, aby ustalić swoje roszczenia i interesy. Są one tak rozbudowane, że sieć badawcza Swiss Policy Research mówi o "matrycy propagandowej“. Sieci transatlantyckie Politolog Hermann Ploppa nazwał kiedyś Council on Foreign Relations "matką wszystkich sieci transatlantyckich". Sieci te utrwalają ducha Rady, zwłaszcza w Niemczech. Na przykład poprzez Atlantik-Brücke e.V.: W tym stowarzyszeniu, założonym przez ówczesnego przewodniczącego CFR Johna McCloya i członka CFR Erica Warburga, młodzi wschodzący liderzy, politycy i ludzie mediów są wprowadzani w transatlantycki sposób myślenia. Innym przykładem jest Deutsche Gesellschaft für Außenpolitik, którego angielska nazwa to German Council on Foreign Relations. Podobnie jak jego macierzysta organizacja, ten think tank zapewnia doradztwo polityczne. Media Oprócz wielkiego wpływu CFR na amerykańskie mass media, jej powiązania rozciągają się na wiodące światowe agencje informacyjne. Wieloletni redaktor naczelny Thomson Reuters David Schlesinger jest członkiem CFR, podobnie jak Isaac Lee z zarządu największej na świecie agencji Associated Press. W naszych szerokościach geograficznych sprawozdawczość zgodną z CFR zapewniają transatlantyckie oddziały. Członków i sympatyków Atlantik-Brücke można znaleźć w całym niemieckim krajobrazie medialnym, od ARD do Frankfurter Allgemeine Zeitung, od Die Zeit i Süddeutsche Zeitung do ZDF. Częstymi gośćmi konferencji Bilderberg są także przedstawiciele mediów, jak ówczesny redaktor naczelny NZZ Markus Spillmann, wydawca Tamedia Pietro Supino czy szef grupy wydawniczej Axel Springer SE Mathias Döpfner. Wreszcie, co nie mniej ważne, sami członkowie CFR pojawiają się czasem w relacjach lokalnych mediów publicznych - jako "eksperci" i oczywiście bez odniesienia do celów i sposobu myślenia CFR. W wyniku tej transatlantyckiej sprawozdawczości wielu zwykłych obywateli widzi świat oczami elity władzy, nie zdając sobie z tego sprawy. Organizacje humanitarne Nawet organizacje humanitarne bywają pod dużym wpływem CFR. Organizacje praw człowieka Human Rights Watch i Amnesty International były lub są prowadzone przez członków CFR. Podobnie jest w przypadku amerykańskiego National Endowment for Democracy (NED), USAID, Agencji Stanów Zjednoczonych ds. Rozwoju Międzynarodowego i innych właściwych organizacji. Jest to bardzo istotne, ponieważ takie organizacje wielokrotnie wzywają lub usprawiedliwiają operacje wojskowe USA lub NATO, jak w przypadku drugiej wojny w Zatoce Perskiej przy pomocy kłamstwa inkubatora, w przypadku wojny w Afganistanie, a także w Libii. Wojsko Swiss Policy Research pisze: "CFR utrzymywał przez dziesięciolecia swój własny program szkolenia oficerów, tak że obecnie szacuje się, że około 75% wszystkich wyższych oficerów wojskowych USA zostało przeszkolonych przez CFR - w tym prawie wszyscy szefowie sztabów, najwyżsi dowódcy NATO i dowódcy obszarów od II wojny światowej. [...] W ten sposób Rada zbudowała ideologicznie wyszkoloną siłę imperialną w rodzaju znanym niemal wyłącznie z reżimów totalitarnych.“ Gospodarka Każdy, kto myśli, że Rada jest aktywna tylko politycznie, jest w wielkim błędzie. W ramach "Programu dla firm", który istnieje od 1953 roku, ponad (Program Korporacyjny), który istnieje od 1953 roku, tworzy ponad 120 firm z sektora finansowego, zdrowotnego, spożywczego i przemysłowego, takich jak Toyota Motor Corporation, dostawca usług finansowych American Express, grupa przemysłowa BASF, producent napojów i żywności PepsiCo oraz gigant farmaceutyczny Johnson & Johnson. Nawet giganci technologiczni Facebook i Google są w akcji. Mimo, że CFR liczy "tylko" nieco ponad 5 tysięcy członków, całkowite ukazanie jego powiązań jest prawie niemożliwe. Należy zauważyć, że jej członków można znaleźć w innych organizacjach o globalnych wpływach, takich jak CIA czy Rezerwa Federalna lub Bank Światowy. Ważne komisje śledcze, takie jak Komisja Warrena, która powinna odkryć zabójstwo Johna F. Kennedy'ego, oraz Komisja 9/11 również były nimi usiane. Wyniki tych dochodzeń są wysoce wątpliwe, ale do dziś kształtują obraz czystego konta ze strony rządu USA w odniesieniu do tych wydarzeń. Krótko mówiąc, zgodnie ze słowami "ubique" wyhaftowanymi na logo magazynu CFR "Foreign Affairs", ta sieć jest wszędzie. Wątpliwe jest, czy takie stowarzyszenie, dla którego termin "rząd światowy" jest rzeczywiście bardzo bliski, rzeczywiście działa lub chce działać dla dobra wszystkich ludzi. Jak pokazuje historia, zawsze chodzi o wzrost władzy i bogactwa, któremu towarzyszą wojny, demontaż suwerenności państwowej i wzmocnienie pozycji międzynarodowych korporacji. To niezwykłe, jak stosunkowo małe stowarzyszenie zdołało zgromadzić taką potęgę w ciągu 100 lat. Niewątpliwie udało się to osiągnąć tylko dlatego, że CFR pociągał za swoje sznurki w tajemnicy, przed kamerą. Nadszedł zatem czas, by zdemaskować tę erę ukrytego nadużywania władzy. Ty również możesz pomóc położyć kres temu światowemu napędowi rządzenia poprzez rozpowszechnianie tych faktów wokół siebie i informowanie polityków, których wybierasz. Niepełna lista polityków, którzy weszli na scenę światowej polityki po udziale w konferencji Bilderbergów: Niemieccy kanclerze: - Helmut Schmidt: udział w konferencji 1973 - kanclerz federalny od 1974 r. - Helmut Kohl: Udział w konferencjach 1980 i 1982 - Kanclerz Federalny od 1982 r. - Angela Merkel: Udział w konferencjach w 2005 r. - kanclerz federalna od 2005 r. Międzynarodowi szefowie rządów: - Margaret Thatcher: udział w konferencji 1977 - premier Wielkiej Brytanii od 1979 r. - Tony Blair: udział w konferencji 1993 - premier Wielkiej Brytanii od 1997 r. - Bill Clinton: udział w konferencji 1991 - prezydent USA od 1993 r. - Alfred Gusenbauer: Udział w konferencji 2006 - Kanclerz Austrii od 2007 r. - Emmanuel Macron: udział w konferencji 2014 - prezydent Francji od 2017 r. Inni politycy: - Romano Prodi: Udział w konferencji 1999 - Przewodniczący Komisji UE od września 1999 r. - Volker Rühe: Udział w konferencjach 1991 i 1992 - Minister obrony Niemiec od 1992 r. - Wolfgang Schäuble: Udział w konferencji 2003 - Minister Spraw Wewnętrznych Niemiec od 2005 r. - Guido Westerwelle: Udział w konferencji 2007 - Minister Spraw Zagranicznych Niemiec od 2009 r. - Christian Lindner: udział w konferencji 2013 - przewodniczący FDP od grudnia 2013 r. - Jens Spahn: udział w konferencji 2017 - niemiecki minister zdrowia od 2018 r. - Colin Powell: udział w konferencji 1997 - sekretarz stanu USA od 2001 r. - Timothy Geithner: udział w konferencji 2008 - sekretarz skarbu USA od 2009 r. Dodatkowo: - George Robertson: udział w konferencji 1998 - sekretarz generalny NATO 1999 - Mario Draghi: Udział w konferencji 2009 - Prezes Europejskiego Banku Centralnego 2011 - Ursula von der Leyen: Udział w konferencji 2019 - Przewodnicząca Komisji Europejskiej od 2019 r.

von jb.

Quellen/Links: Gründerväter des CFR: Edward Mandell House: ExpressZeitung Ausgabe 22/2018, S.15ff Walter Lippmann: https://de.wikipedia.org/wiki/Walter_Lippmann
https://de.wikipedia.org/wiki/Die_%C3%B6ffentliche_Meinung
Paul Warburg: https://de.wikipedia.org/wiki/Paul_Moritz_Warburg
https://en.wikipedia.org/wiki/James_Warburg
www.neopresse.com/finanzsystem/wem-gehoert-eigentlich-die-amerikanische-zentralbank-fed/
Zitat James Warburg: Senate Report (Senate Foreign Relations Committee), Revision of the United Nations Charter: Hearings Before a Subcommittee of the Committee on Foreign Relations, Eighty-First Congress, 1950, S.494 CFR: https://swprs.org/die-propaganda-matrix/
https://swprs.org/das-american-empire-und-seine-medien/
https://de.wikipedia.org/wiki/Council_on_Foreign_Relations
Bilderberg-Konferenz: https://de.wikipedia.org/wiki/Bilderberg-Konferenz
Chatham House Rule: www.chathamhouse.org/about-us/chatham-house-rule
Bilderberg-Konferenz als Karriere-Sprungbrett: http://www.geschichteinchronologie.com/welt/Bilderberger/Estulin/Dt/013c-regierungsmittel-puppen.html
Trilaterale Kommission: https://de.wikipedia.org/wiki/Trilaterale_Kommission
https://trilateral.org/page/3/about-trilateral
https://trilateral.org/download/files/TC%20MEMBERSHIP%20LIST%20
(MASTER%209%20JUNE%202021).pdf www.journal21.ch/mutmasslicher-kriegsverbrecher-kissinger
Meghan O’Sullivan über die Trilaterale Kommission, 2019: www.youtube.com/watch?v=JbEPcMR8xYs
Zitat David Rockefeller: https://archive.org/details/DavidRockefellerMemoirs2003RandomHouse/page/n482/mode/2up
Isaiah Bowman’s Vorgabe an die Politik des CFR: https://swprs.files.wordpress.com/2017/09/cfr_imperial_brain_trust.pdf
(S.169ff) CFR-Mitgliedschadft der Kabinettsmitglieder Joe Biden‘s: https://swprs.org/joe-biden-return-of-the-cfr/
DGAP/German Council on Foreign Relations: https://dgap.org/de
Nachrichtenagenturen: www.sfcg.org/wp-content/uploads/bios/isaac-lee.html
www.ap.org/about/our-people/leadership-team
https://en.wikipedia.org/wiki/David_Schlesinger
Medien: https://swprs.org/netzwerk-medien-deutschland/
https://swprs.org/wp-content/uploads/2017/08/cfr-media-network-hdv-spr.png
https://swprs.org/die-konferenz/
CFR-Experten in öffentlich-rechtlichen Medienbeiträgen: www.tagesschau.de/ausland/amerika/un-nahost-waffenstillstand-101.html
www.srf.ch/news/international/kampf-gegen-diktatoren-bidens-aussenpolitische-strategie-verkennt-die-realitaet
CFR-Mitglieder in NGO’s, Militär, Wirtschaft und weiteren Bereichen: https://swprs.files.wordpress.com/2017/08/cfr-imperial-council-hdm-spr.png
www.cfr.org/membership/roster
www.cfr.org/membership/corporate-members