Council on Foreign Relations – De geheime wereldregering?

29.09.2021 | www.kla.tv/20015

Council on Foreign Relations – De geheime wereldregering? In de huidige tijd, waarin wereldwijd een bijna perfect op één lijn liggend Coronabeleid wordt gevoerd, wrijven sommigen zich verwonderd in de ogen en vragen zich af hoe dit kan. Ook al worden de maatregelen op nationaal niveau enigszins verschillend aangepakt, toch wordt wereldwijd dezelfde strategie gevolgd om het probleem van de “pandemie” te bestrijden. De situatie is vergelijkbaar met het Europees buitenlands beleid, dat al jarenlang het buitenlands beleid van de Verenigde Staten volgt of op zijn minst de zienswijze en retoriek van Amerika bijna 1 op 1 overneemt. Voorbeelden hiervan zijn de EU-sancties tegen Rusland, vooral sinds de Oekraïnecrisis in 2014, of de sancties tegen Iran. Ook opvallend is de gelijkschakeling van de Amerikaanse en Europese politiek en pers wanneer het gaat om het belasteren van onwelgevallige staatshoofden en regeringen, zoals die van Rusland, Wit-Rusland, China, Noord-Korea, Iran, Syrië of Venezuela. Is deze toenemende eenmaking van de wereldpolitiek louter toeval of onderdeel van een wereldwijde agenda? Wie deze vraag wil beantwoorden, komt niet om de Council on Foreign Relations heen. Deze Amerikaanse denktank viert in deze dagen zijn 100-jarig bestaan – op 29 juli 2021 om precies te zijn - en wordt beschouwd als een van de meest invloedrijke particuliere organisaties ter wereld. Denkfabrieken, ook Think Tanks genoemd, zijn verenigingen die politieke ideeën en strategieën ontwikkelen en deze in de politiek introduceren. Hoewel de macht van de Council onbetwist is, is hij waarschijnlijk volslagen onbekend bij de gemiddelde burger. Laten we deze organisatie eens nader bekijken. Achter de onopvallende naam ”Raad voor buitenlandse betrekkingen” gaat zoveel macht schuil dat het nieuwsblad DER SPIEGEL al in 1975 schreef dat het de “meest invloedrijke particuliere instelling in Amerika en de westerse wereld” is. Wikipedia schrijft dat het werk van dit netwerk bepalend is geweest voor de Amerikaanse buitenlandse politiek en diplomatie in de 20e eeuw. Dit is geen toeval: na het einde van de Tweede Wereldoorlog was het de Council on Foreign Relations die het kader ontwierp voor de Verenigde Naties en het Marshallplan. Tot op de dag van vandaag bekleden leden van de Council sleutelposities in de Amerikaanse regering. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het tijdschrift Foreign Affairs, dat door de Council wordt uitgegeven, wordt beschouwd als het “strategiemagazine van de buitenlandse politiek van Amerika” en door de Washington Post “de bijbel van het buitenlands beleidsdenken” is genoemd. Maar hoe komt het dat een vereniging van particulieren zo'n enorme invloed heeft op de buitenlandse politiek van Amerika en dus op de wereldpolitiek? Om de macht en de geest die in de Council rondwaart te begrijpen, gaan we even terug in de geschiedenis en kijken naar de oorsprong van de denktank. Het Zwitserse onderzoeknetwerk Swiss Policy Research beschrijft het oprichtingsmoment als volgt: De oorsprong van de Council on Foreign Relations ligt in het zogenaamde “trauma van 1920”: Na de Eerste Wereldoorlog hadden de Verenigde Staten voor het eerst de leidende rol in de wereld over kunnen nemen - maar de Senaat besloot zich niet aan te sluiten bij de Volkenbond en de bevolking die de oorlog moe was, koos met Warren G. Harding, een president die een “terugkeer naar de normaliteit” beloofde en zich eerst wilde bezighouden met de zaken en problemen van Amerika en de Amerikanen. Om een dergelijke terugslag in de toekomst te voorkomen en Amerika “wakker te schudden voor zijn wereldwijde plichten”, richtten internationaal georiënteerde bankiers, ondernemers en politici het jaar daarop in de financiële en commerciële metropool New York de over de partijgrenzen heengaande CFR op. Door de samenwerking van vooraanstaande academici en publicisten [...] moesten ideeën voor een actieve buitenlandse politiek worden ontwikkeld en populair worden gemaakt bij het publiek. Hieruit blijkt een essentiële factor die de Council zo snel tot het centrum van de macht heeft gekatapulteerd: hij was in zekere zin het kind van vertegenwoordigers van de Amerikaanse financiële elite. Mannen, met andere woorden, die geld en politieke invloed in overvloed hadden. Laten we nu drie mannen onder de loep nemen die kunnen worden beschouwd als vormgevende personen van de CFR. Edward Mandell House: House is een goed voorbeeld van welke macht en geest zich verenigt in de CFR. Hij was de persoonlijke adviseur van de toenmalige Amerikaanse president Woodrow Wilson en, even belangrijk, de doorslaggevende kracht achter het RIIA. Het Royal Institute of International Affairs was op zijn beurt een organisatie die in 1919 uitsluitend was opgericht om een Anglo-Amerikaans wereldrijk op te bouwen. Want volgens Cecil Rhodes, de stamvader van dit idee, waren de Britten het “leidende ras van de wereld” en des te beter zou het voor de wereld zijn, hoe meer zij daarvan zouden bewonen. Walter Lippmann: wordt beschouwd als een van de meest invloedrijke politieke schrijvers van de 20e eeuw. Zijn manier van denken is karakteristiek voor de CFR. Op 26-jarige leeftijd pleitte hij voor het wereldwijde overwicht van Amerika en de invloed van Amerikaanse bedrijven op internationale ondernemingen. Zijn boek “Public Opinion” is nu een standaardwerk en toont van wie Lippmann een geesteskind was: aangezien de werkelijkheid te complex was en de brede massa niet in staat of bereid was het “algemeen belang” te bepalen, moest een “gespecialiseerde groep mensen” de politieke besluitvormers adviseren. Deze moesten op hun beurt de “kunst van het overtuigen” beheersen - laten we het “manipulatietechnieken” noemen - om de genomen besluiten bij het volk als de juiste te doen overkomen. Op die manier moest een eensgezinde “publieke opinie” tot stand worden gebracht, die noodzakelijk was voor de samenhang van de samenleving. Met deze elitaire theorie trok Lippmann de essentie van de democratie, namelijk het recht van alle burgers om inspraak te hebben, radicaal in twijfel. Bovendien was Lippmann lid van de Fabian Society, een socialistische organisatie die eugenetica verdedigde, d.w.z. de selectie van de “goede genen” van de mensheid. Paul Warburg: De telg van de gelijknamige bankiersdynastie was al vóór de oprichting van de CFR een machtig en veel gevraagd man. Hij was het die in 1903 de aanzet had gegeven tot de oprichting van een Centrale Bank in Amerika. Met de uitvoering van zijn idee ontstond de Federal Reserve Bank; een Centrale Bank die eigendom is van particuliere banken en die geld uitleent aan de Amerikaanse staat. Een oppermachtige organisatie dus, die volgens critici vanouds een stevige greep heeft op de Amerikaanse politiek, omdat de Amerikaanse regering als schuldenaar afhankelijk is van de Fed, zoals die ook wel wordt genoemd. Van Warburgs zoon en CFR-lid James Warburg is het volgende veelzeggende citaat: “We zullen een wereldregering krijgen, of we dat willen of niet. De vraag is alleen of de wereldregering tot stand komt door verovering of met instemming van het volk.” Het succes van deze heren liet niet lang op zich wachten. Al tijdens de Tweede Wereldoorlog, zo'n 20 jaar na de oprichting, was de invloed van deze “leidinggevende academici en publicisten” op de Amerikaanse regering zo groot geworden dat zij in wezen de buitenlandse politiek van de VS bepaalden: de Amerikaanse oorlogsstrategie, de beginselen van de naoorlogse orde en dus ook de beginselen van de VN, de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds waren het werk van de Council. Maar men was nog niet tevreden met de overname van het buitenlands beleid van de Verenigde Staten, zeker niet toen de invloedssfeer van de Verenigde Staten zich met de overwinning van de geallieerden in de Tweede Wereldoorlog had uitgebreid tot Europa en Oost-Azië. Met het doel van een wereldregering voor ogen werden over de hele wereld elitenetwerken opgericht om regionale elites op te bouwen die loyaal waren aan de lijn. Om zijn invloed wereldwijd uit te breiden en te kunnen controleren, maakt de CFR onder meer gebruik van de volgende drie machtssferen: De Bilderberg Conferentie Volgens Swiss Policy Research richtte CFR-lid Charles D. Jackson in 1954 de Bilderbergconferentie op en wordt deze sindsdien jaarlijks gehouden. Het doel is Amerikaanse en Europese elites samen te brengen. Het is juister om te spreken van gelijkschakeling. Hooggeplaatste personen uit het bedrijfsleven, de politiek, het leger, de media, de universiteiten, de hoge adel en de geheime diensten komen hier bijeen om actuele politieke, economische en maatschappelijke vraagstukken te bespreken. Wat verdacht is aan deze bijeenkomst van de machtigen is dat de zogenaamde Chatham House Rule op de bijeenkomst van toepassing is. Deze regel houdt in dat men alleen over de inhoud van de conferentie mag spreken als over de identiteit en het lidmaatschap van andere deelnemers niet wordt gesproken. Zo ver komt het echter meestal helemaal niet. Tot op de dag van vandaag is het publiek nooit te weten gekomen wat er werkelijk op de conferenties is besloten of door de leden is uitgevoerd. Ook de mainstream media, van wie de vertegenwoordigers de conferentie elk jaar bezoeken, houden zich eveneens aan de regel. Gewoonlijk beperken zij zich ertoe verslag uit te brengen over een “bijeenkomst van de machtigen” en de critici en sceptici complotdenkers te noemen. Naarmate deze conferenties meer bekendheid kregen via alternatieve media, deden de Bilderbergers bepaalde “toegevingen”: - In 2010 ging de Bilderbergconferentie online met een website. Daarna werd de lijst van deelnemers er telkens gepubliceerd, maar aanvankelijk pas na de conferentie. - De onderwerpen die naar verluidt werden besproken, werden later ook toegevoegd. - Ondertussen wordt zelfs vooraf een lijst van deelnemers en onderwerpen bekendgemaakt. Door deze schijnbare “toegevingen” konden en kunnen de werkelijke redenen voor de conferenties geheim worden gehouden. De wereldwijde invloed die de conferentie moet hebben, blijkt niet alleen uit de deelnemerslijsten, maar ook uit het feit dat de conferentie op het wereldtoneel een ware springplank lijkt te zijn voor de carrière van Europese politici. Angela Merkel (Duitse Bondskanselier), Emmanuel Macron (President van Frankrijk) en ook Ursula von der Leyen (Voorzitter van de Europese Commissie) hebben allen hun respectieve ambt aanvaard na deelname aan een Bilderbergconferentie, om er maar een paar te noemen. Een uitgebreidere lijst is te vinden aan het eind van deze uitzending. Trilaterale Commissie Terwijl de Bilderbergconferenties vanaf 1954 Europese en Amerikaanse elites bijeenbrachten, werd daar in 1972 de Trilaterale Commissie aan toegevoegd. Het dient hetzelfde doel, maar het concept om regionale elites op één lijn te brengen is nu uitgebreid tot de Aziatische regio. Natuurlijk is dit niet hoe het wordt gecommuniceerd. Op haar website staat dat een “meer gemeenschappelijke vorm van leiderschap” nodig is, wil het internationale systeem met succes het hoofd kunnen bieden aan de grote uitdagingen van de komende jaren. Zo komen jaarlijks ongeveer 400 zeer invloedrijke leden uit de Amerikaanse, Europese en Aziatisch-Pacifische economische zones bijeen. Onder hen bevinden zich belangrijke persoonlijkheden zoals de Fransman Jean-Claude Trichet, voormalig hoofd van de Europese Centrale Bank, of de Amerikanen Henry Kissinger, voormalig minister van Buitenlandse Zaken van Amerika en de vermoedelijke oorlogsmisdadiger, Larry Fink, CEO van de financiële reus BlackRock, en zijn landgenote Marne Levine, voormalig leidinggevende manager van Instagram. Meghan O'Sullivan, voorzitter van de Noord-Amerikaanse groep van de Trilateralen, beschreef de aanpak van de Commissie in 2019 als volgt: “We moeten vooruitkomen, onafhankelijk ervan of we onze regeringen nu wel of niet zover krijgen dat ze instemmen met onze voorschriften en aanbevelingen.” David Rockefeller, een van de intellectuele vaders van de Trilaterale Commissie en lange jaren CFR-directeur, was nog directer in het beschrijven van de machtsaanspraken van deze elitekringen. In zijn boek “Memoires” schreef hij: “Sommige [ideologische extremisten] geloven zelfs dat wij deel uitmaken van een geheime Cabal die tegen de belangen van de Verenigde Staten werkt. Zij beschuldigen mijn familie en mij ervan “internationalisten” te zijn en met anderen in de hele wereld samen te zweren om een meer verenigde wereldwijde politieke en economische structuur op te bouwen – 1 wereld (één wereld), zo u wilt. Als dat de beschuldiging is, pleit ik schuldig en daar ben ik trots op.” Amerikaanse regering Nergens kunnen macht en invloed beter worden bekeken dan in het voorbeeld van de regeringen van Amerika. John J. McCloy, de vroegere voorzitter van de CFR en adviseur van verscheidene Amerikaanse presidenten, heeft het ooit zo geformuleerd: “Telkens wanneer wij een man in Washington nodig hadden, bladerden wij gewoon door de ledenlijst van de Council en belden naar New York”. Uit de gelederen van de CFR zijn acht presidenten en vice-presidenten van de Verenigde Staten voortgekomen, 17 ministers van buitenlandse zaken, 20 ministers van Defensie, 18 ministers van Financiën en 15 directeuren van de CIA. De eigentijdse geschiedenis van Amerika, die zwaar beladen is met oorlogen en oorlogsmisdaden, is dus ook nauw verbonden met de Council on Foreign Relations. Maar zij oefent niet alleen invloed uit op de regering van Amerika; ook de Amerikaanse media zijn als het ware haar spreekbuis geworden, doordat veel van haar redacteuren en alfa-journalisten lid zijn van de CFR. Vanuit dit perspectief lijkt het opeens logisch waarom de toenmalige Amerikaanse president Donald Trump, die bij zijn aantreden de oorlog had verklaard aan het “establishment”, zo hysterisch werd aangevallen. Trump is geen lid van de CFR en zijn politiek druiste vaak in tegen de globalistische belangen van de Council. Het is net zo begrijpelijk dat sinds de verkiezing van de nieuwe president de rust in de pers is teruggekeerd: Veel kabinetsleden van Joe Biden zijn lid van de CFR. Vandaag de dag is Amerika precies dat, wat Isaiah Bowman, een van de grondleggers van de CFR, voor ogen had: een wereldmacht die zichzelf ziet als de handhaver van de wereldveiligheid, macht behoudt over zwakkere gebieden en daarbij “afstand doet van conventionele vormen van imperialisme”, dus bijvoorbeeld de openlijke oorlogszuchtige onderdrukking van rivalen. Alleen al deze drie machtsfactoren en hun werken - de regering van Amerika, de Bilderbergconferentie en de Trilaterale Commissie - doen vermoeden dat de Council on Foreign Relations inderdaad een organisatie is met aanspraken op wereldheerschappij. De CFR maakt echter gebruik van andere netwerken van relaties en informatie om zijn aanspraken en belangen te vestigen. Deze zijn zo uitgebreid dat het onderzoeksnetwerk Swiss Policy Research spreekt van een “propagandamatrix”. Transatlantische netwerken De politicoloog Hermann Ploppa noemde de Council on Foreign Relations ooit de “moeder van alle trans-Atlantische netwerken”. Deze netwerken versterken de geest van de Council, met name in Duitsland. Bijvoorbeeld, via de Atlantik-Brücke : In deze vereniging, die is opgericht door de toenmalige CFR-voorzitter John McCloy en CFR-lid Eric Warburg, worden jonge komende leiders, politici en mediamensen vertrouwd gemaakt met de trans-Atlantische manier van denken. Een ander voorbeeld is de Deutsche Gesellschaft für Außenpolitik (Duitse Vereniging voor Buitenlandse Politiek), waarvan de Engelse naam luidt German Council on Foreign Relations. Net als de moederorganisatie geeft deze denktank politieke adviezen. Media Naast de grote invloed van de CFR op de massamedia in Amerika, strekken haar verbindingen zich uit tot de leidinggevende nieuwsagentschappen van de wereld. De hoofdredacteur van Thomson Reuters, David Schlesinger, is al lange tijd lid van de CFR, evenals Isaac Lee, lid van de raad van bestuur van 's werelds grootste agentschap, Associated Press. In onze contreien wordt de CFR-conforme verslaggeving verzekerd door transatlantische filialen. Leden en sympathisanten van de Atlantik-Brücke zijn te vinden dwars door het hele Duitse medialandschap, van de ARD tot de Frankfurter Allgemeine Zeitung, van Die Zeit en Süddeutsche Zeitung tot de ZDF. Ook mediaprofessionals zijn vaak te gast op de Bilderbergconferentie, zoals bijvoorbeeld de voormalige hoofdredacteur van NZZ, Markus Spillmann, uitgever Pietro Supino van Tamedia of de manager van de uitgeversgroep Axel Springer SE, Mathias Döpfner. Last but not least doen CFR-leden zelf soms hun zegje in de berichtgeving van de plaatselijke publieke media - als "deskundigen", uiteraard zonder verwijzing naar de doelstellingen en denkwijze van de CFR. Als gevolg van deze trans-Atlantisch beïnvloede berichtgeving zien veel gewone normale burgers de wereld door de bril van de machtselite zonder zich daarvan bewust te zijn. Humanitaire organisaties Zelfs humanitaire organisaties zijn soms heel sterk beïnvloed door de CFR. De mensenrechtenorganisaties Human Rights Watch en Amnesty International werden of worden geleid door leden van de CFR. Net zo de Amerikaanse National Endowment for Democracy NED (Nationale stichting voor democratie), USAID, het Amerikaanse bureau voor internationale ontwikkeling, en andere organisaties op dit gebied. Dit is zeer belangrijk omdat dergelijke organisaties herhaaldelijk oproepen tot militaire operaties van de Verenigde Staten of de NAVO of deze rechtvaardigen, zoals in het geval van de Tweede Golfoorlog met behulp van de couveuse leugen, in het geval van de oorlog in Afghanistan en ook in Libië. Leger Swiss Policy Research schrijft hierover: “De CFR handhaaft decennialang zijn eigen officiersopleidingsprogramma, zodat nu naar schatting ongeveer 75% van alle hoge Amerikaanse militaire officieren door de CFR werden opgeleid - waaronder sinds de Tweede Wereldoorlog bijna alle stafchefs, opperbevelhebbers van de NAVO en gebiedscommandanten. [...] Op deze manier heeft de Council een ideologisch geschoolde imperiale strijdmacht opgebouwd van een soort dat bijna uitsluitend bekend is in totalitaire regimes.” Economie Wie denkt dat de Council alleen politiek actief is, vergist zich enorm. Volgens eigen informatie maken meer dan 120 bedrijven uit de financiële, gezondheids-, voedings- en industriesector, zoals bijvoorbeeld Toyota Motor Corporation, de financiële dienstverlener American Express, de industriële groep BASF, de dranken- en levensmiddelenfabrikant PepsiCo of de farmaceutische reus Johnson & Johnson, deel uit van zijn “Firma-programma” (Corporate Programme), dat al sinds 1953 bestaat. Zelfs de tech-giganten Facebook en Google doen mee Hoewel de CFR “slechts” iets meer dan 5.000 leden telt, is het bijna onmogelijk om de verbindingen volledig te laten zien. Er zij op gewezen dat de leden ervan te vinden zijn in andere organisaties met wereldwijde invloed, zoals de CIA of de Amerikaanse Centrale Bank Federal Reserve of de Wereldbank. Belangrijke onderzoekscommissies zoals de Warren Commission, die de moord op John F. Kennedy aan het licht had moeten brengen, en de 9/11 Commission was ermee doorspekt. De resultaten van deze onderzoeken zijn uiterst dubieus, maar vormen tot op de dag van vandaag het beeld van een schone lei van de kant van de Amerikaanse regering met betrekking tot deze gebeurtenissen. Kortom, net als het "ubique" dat op het logo van het CFR-tijdschrift Foreign Affairs staat, is dit netwerk overal. Het is de vraag of een dergelijke vereniging, waarvoor de term “wereldregering” echt heel dicht in de buurt komt, zich werkelijk wil inzetten of inzet voor het welzijn van alle mensen. Zoals uit de geschiedenis blijkt, gaat het altijd om de toename van macht en rijkdom, die gepaard gaat met oorlogen, de geleidelijke opheffing van de nationale soevereiniteit en de versterking van de positie van internationale ondernemingen. Het is opmerkelijk hoe een betrekkelijk kleine vereniging in 100 jaar tijd een dergelijke macht heeft weten te vergaren. Ongetwijfeld is dit alleen mogelijk geweest omdat de CFR in het geheim, achter gesloten deuren, aan de touwtjes heeft getrokken. Het is dus tijd om dit tijdperk van verborgen machtsmisbruik aan de kaak te stellen. Ook u kunt helpen een einde te maken aan dit streven naar een wereldregering door deze feiten in uw omgeving te verspreiden en uw verkozen politici hierover te informeren. Onvolledige lijst van politici die het toneel van de wereldpolitiek betraden na een Bilderbergconferentie te hebben bijgewoond: Duitse kanseliers: - Helmut Schmidt: Conferentiebezoek 1973 - Bondskanselier vanaf 1974. - Helmut Kohl: Deelname aan conferenties 1980 en 1982 - Bondskanselier vanaf 1982 - Angela Merkel: Deelname aan conferenties 2005 - Bondskanselier vanaf 2005 Internationale regeringsleiders: - Margaret Thatcher: Deelname aan conferentie 1977 - Brits eerste minister vanaf 1979 - Tony Blair: deelname aan de conferentie 1993 - Brits eerste minister vanaf 1997 - Bill Clinton: Deelname aan conferentie 1991 - president van Amerika vanaf 1993 - Alfred Gusenbauer: Deelname aan conferentie 2006 - Oostenrijkse kanselier vanaf 2007 - Emmanuel Macron: deelname aan conferentie 2014 - Franse president vanaf 2017 Andere politici: - Romano Prodi: deelname aan conferentie 1999 - voorzitter van de EU-Commissie vanaf sept. 1999 - Volker Rühe: deelname aan conferenties 1991 en 1992 - minister van Defensie van Duitsland vanaf 1992 - Wolfgang Schäuble: deelname aan de conferentie 2003 - minister van Binnenlandse Zaken van Duitsland vanaf 2005 - Guido Westerwelle: deelname aan de conferentie 2007 - minister van Buitenlandse Zaken van Duitsland vanaf 2009 - Christian Lindner: Deelname aan conferentie 2013 - FDP-voorzitter vanaf dec. 2013 - Jens Spahn: deelname aan conferentie 2017 - Duitse minister van Volksgezondheid vanaf 2018 - Colin Powell: deelname aan conferentie 1997 – Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken vanaf 2001 - Timothy Geithner: deelname aan conferentie 2008 – Amerikaanse minister van Financiën vanaf 2009 Bovendien: - George Robertson: deelname aan de conferentie 1998 - secretaris-generaal van de NAVO 1999 - Mario Draghi: deelname aan de conferentie 2009 - president van de Europese Centrale Bank 2011 - Ursula von der Leyen: deelname aan conferentie 2019 - voorzitter van de Europese Commissie sinds 2019

van jb.

Bronnen/Links: Gründerväter des CFR: ( (Grondleggers van de CFR) Edward Mandell House: ExpressZeitung Ausgabe 22/2018, S.15ff Walter Lippmann: https://de.wikipedia.org/wiki/Walter_Lippmann
https://de.wikipedia.org/wiki/Die_%C3%B6ffentliche_Meinung
Paul Warburg: https://de.wikipedia.org/wiki/Paul_Moritz_Warburg
https://dieunbestechlichen.com/2020/05/zitate-zur-neuen-weltordnung-weltregierung-video/
CFR: https://swprs.org/die-propaganda-matrix/
https://swprs.org/das-american-empire-und-seine-medien/
https://de.wikipedia.org/wiki/Council_on_Foreign_Relations
Bilderberg-Konferenz: https://de.wikipedia.org/wiki/Bilderberg-Konferenz
Chatham House Rule: www.chathamhouse.org/about-us/chatham-house-rule
Bilderberg-Konferenz als Karriere-Sprungbret (Bilderberg conferentie als springplank voor carrière) www.kla.tv/14572
Trilaterale Kommission: https://de.wikipedia.org/wiki/Trilaterale_Kommission
https://trilateral.org/page/3/about-trilateral
https://trilateral.org/download/files/TC%20MEMBERSHIP%20LIST%20
(MASTER%209%20JUNE%202021).pdf www.journal21.ch/mutmasslicher-kriegsverbrecher-kissinger
Meghan O’Sullivan über die Trilaterale Kommission, 2019: (Meghan O’Sullivan over de Trilaterale Commissie) Meghan O’Sullivan over de Trilaterale Commisie) www.youtube.com/watch?v=JbEPcMR8xYs
Zitat David Rockefeller: (Citaat David Rockefeller) https://archive.org/details/DavidRockefellerMemoirs2003RandomHouse/page/n482/mode/2up
Isaiah Bowman’s Vorgabe an die Politik des CFR: (Isiah Bowman’s richtlijn aan de politiek van de CFR) https://swprs.files.wordpress.com/2017/09/cfr_imperial_brain_trust.pdf
(S.169ff) DGAP/German Council on Foreign Relations: https://dgap.org/de
Nachrichtenagenturen: (Persbureaus) www.sfcg.org/wp-content/uploads/bios/isaac-lee.html
www.ap.org/about/our-people/leadership-team
https://en.wikipedia.org/wiki/David_Schlesinger
Medien (Media) https://swprs.org/netzwerk-medien-deutschland/
https://swprs.org/wp-content/uploads/2017/08/cfr-media-network-hdv-spr.png
https://swprs.org/die-konferenz/
CFR-Experten in öffentlich-rechtlichen Medienbeiträgen: (CFR-experts in publieke mediabijdragen www.tagesschau.de/ausland/amerika/un-nahost-waffenstillstand-101.html
www.srf.ch/news/international/kampf-gegen-diktatoren-bidens-aussenpolitische-strategie-verkennt-die-realitaet
CFR-Mitglieder in NGO’s, Militär, Wirtschaft und weiteren Bereichen: (CFR-leden in NGO’s, leger, economie en andere bereiken:) https://swprs.files.wordpress.com/2017/08/cfr-imperial-council-hdm-spr.png
www.cfr.org/membership/roster
www.cfr.org/membership/corporate-members
Uitzendingen die u ook kunnen interesseren: www.kla.tv/8303
) (Democratie-Missionarissen als doodsengelen)