Utopia samowystarczalności

02.01.2023 | www.kla.tv/24650

Witam wszystkich, jestem Judith. Wiele osób, które poznałam poprzez Klagemauer.TV, zajmuje się obecnie intensyw-nie samowystarczalnością i tematem rolnictwa - również teraz ze względu na całą inflację itp. Sama jestem rolniczką i chciałabym się dziś wypowiedzieć na ten temat jako osoba wtajemniczona, że tak powiem. Najpierw wysłuchamy wykładu lub frag-mentu wystąpienia Ivo Saska na ten temat: Innymi słowy, światowe elity rządzące nie tylko pędzą, aby pozbawić nas wszelkiej wolności słowa, ale także próbują odebrać nam cały nasz dobytek. Ale teraz pytanie: Co możemy zrobić praktycznie wbrew temu wszystkiemu? Przede wszystkim mówię, co na pewno nie! Z powodu paniki na świecie niezliczona ilość wolnych oświeconych ludzi albo schroniła się w rozproszeniach wszelkiego rodzaju, albo potem postawiła na pierwszym miejscu samowystarczalność, czyli własną samowystarczalność. Ogromnym błędem jest, jeśli stawiasz wszystkie te sprawy na pierwszym miejscu w taki sposób, że zaniedbujesz w ten sposób walkę o oświecenie na linii głównego nurtu - ślepa większość, która jeszcze nie przebiła się całkowicie! Dlatego też dalsza walka oświeceniowa musi mieć dla nas wszystkich pierwszeństwo dokładnie tak samo długo, a nawet być stale intensyfikowana, aż rzeczywiście przebijemy się do absolutnej przewagi w narodach. Ja sama jestem pełnoetatową rolniczką od jedenastu lat, a to gospodarstwo jest pro-wadzone z nastawieniem na samowystarczalność od 35 lat. Oznacza to, że fakty-cznie dorastałam z tematem samowystarczalności i również bardzo dużo się nim zajmowałam. Mogę tylko w 100% poprzeć Ivo Saska w tym co mówi. Dla wielu osób wywłaszczone gospodarstwo rolne brzmi bardzo odległe i nie można go sobie nawet wyobrazić. Ale ja, jako zatroskana rolniczka, potrafię sobie to bardzo dobrze wyobrazić i dla mnie nie brzmi to już tak daleko. Bo już teraz istnieje niesamowita liczba przepisów, których musimy przestrzegać; jeśli ich nie przestrzegasz, tracisz na przykład licencję na produkcję żywności. Od co najmniej ostatnich 50 lat trwa walka z niezależnym rolnictwem, a małe gospodarstwa są wypierane z rynku. Myślę, że każdy z was lub zdecydowana większość zna kogoś, kto 50 czy 70 lat temu uprawiał rolnictwo, ale przestał. I każdego dnia mamy do czynienia z proble-mem umierania rolników. I to właśnie drobni rolnicy w ostatnich latach poddali się. Dążenie do samowystarczalności - właśnie tak wiele osób wyobraża sobie rolnictwo w ostatnich 50 latach. Jedni przestają uprawiać ziemię dokładnie tak, jak chcieliby to widzieć inni. Dlatego chciałabym dzisiaj w zdrowy sposób pęknąć tę bańkę marzeń, bo to nie jest to, co wielu sobie wyobraża - ta samowystarczalność. Samowystarczalność w ścisłym sensie oznaczałaby właściwie: mam rolnictwo, które jest samowystarczalne samo w sobie - zamknięty system, w którym nie mam żadnych wydatków. Czy to w ogóle możliwe? Mogę powiedzieć: Całkowita samowystarczalność nie istnieje w Austrii! Powodem tego jest fakt, że codziennie mamy do czynienia z przepisami i regulacjami, których my, rolnicy, nie możemy spełnić z jednej strony lub po prostu jesteśmy całkowicie ograniczeni w naszej wolności. Jak to wygląda w praktyce? Wiele osób mówi mi: tak, kiedyś wybuduję sobie chatkę gdzieś w lesie i wtedy będę odosobniony i samowystarczalny. Ale każdy metr kwad-ratowy, każdy las, każda góra, każda skała - wszystko należy do kogoś. Jeśli nie należy do ciebie, to musisz płacić czynsz lub dzierżawę. A jeśli jesteś jego właścicielem, to musisz płacić podatek od nieruchomości. Oznacza to, że mamy stałe wydatki, niezależnie od tego, jak bardzo są one sa-mowystarczalne. Ale są też kosztowne wymagania, które musimy spełnić - tylko po to, by mieć pozwolenie na produkcję żywności lub tylko na ogrzewanie. Mamy włas-ne źródło i dzięki temu jesteśmy samowystarczalni w wodę, ale co roku musimy składać próbki wody. Ktoś z laboratorium przychodzi i bada naszą wodę i sprawdza, czy nadaje się ona do jedzenia. Takie badanie wody kosztuje 300 euro i jeśli go nie zrobimy, nie wolno nam produkować żywności w naszym gospodarstwie. To nie jest takie proste, aż do toalety. Wiele osób myśli: tak, w rolnictwie to proste, ma się gdzieś wychodek i tyle. Ale nawet wychodek ma przepisy i jest organ, który kontroluje, czy przestrzega się tych przepisów, jak wychodek jest zbudowany. Albo oczywiście nie wolno mi budo-wać czegoś na terenie mojego gospodarstwa - musiałby to być teren budowlany. Potem jest prawo budowlane, uprawnienia budowlane, wszystko, co trzeba wziąć pod uwagę. I nie wolno mi w moim gospodarstwie, na przykład mamy łąkę trwałą - nie wolno mi powiedzieć jednego dnia: Chciałabym zrobić z niego pole. To musiałoby być zmienione: Użytki zielone to użytki zielone, grunty orne to pole uprawne nie można ich po prostu mieszać. Albo nie wolno mi nawet postawić namiotu na własnej ziemi, bo jest prawo, że każdy rol-nik musi zorganizować myśliwego, który będzie polował na jego ziemi. Nie wolno mi jako rolnikowi powiedzieć: Na mojej ziemi nie ma polowań. Nie, muszę je zorganizować. A za to, że potrafi po-lować, płaci mi za dzierżawę myśliwską. Ale w zamian za to, że mi coś płacę, musi mieć możliwość polowania - a jak gdzieś jest namiot, to nie może polować. Czyli myśliwy może mi zabronić postawienia namiotu na własnej ziemi. Albo na przykład rolnicy uprawiający ziemię muszą zgłaszać w zimie, co będą upra-wiać w lecie. Rolnicy nie wiedzą, co będą uprawiać inni rolnicy. Ale władze mają wtedy przegląd. I ta wiedza była ewidentnie nadużywana, tak że ceny były sterowa-ne i manipulowane z wyprzedzeniem. Albo tylko obowiązek znakowania: każde zwierzę musi być oznakowane. Dla każdego gatunku zwierząt istnieją szczegółowe przepisy. Mamy owce i kozy, a wszystkie nasze owce i kozy potrzebują oficjalnego kolczyka, jak widać. Tak wyglądają, trzeba je zamówić za opłatą. Co roku muszę zamawiać nawet 1/4 kolczyków, bo owce je gubią. I wtedy mój ojciec zadzwonił do władz i zapytał: Dlaczego każde zwierzę musi być zarejestrowane? Odpowiedź pana z telefonu była dosłownie, cytat: "Uszy owiec nie należą do pana jako rolnika, uszy owiec należą do władzy". Tak właśnie jesteśmy traktowani. Po prostu istnieje prawo - i musimy go przestrzegać. Jeśli się do tego nie zastosujemy, grozi nam odpowiedzialność karna. Dla mnie największym problemem, w którym my jako rolnicy jesteśmy zmuszeni do uzależnienia się, jest kwestia płatności wyrównawczych lub dopłat. Na moim szko-leniu rolniczym dowiedziałam się, że my, rolnicy, nie otrzymujemy dotacji, lecz dopłaty wyrównawcze, tzn. ceny produktów rolnych spadły zbyt mocno z powodu przystąpienia Austrii do UE i UE jest tego świadoma. Po prostu nie jesteśmy w stanie nadążyć za niskimi kosztami produkcji w innych krajach. A ponieważ ceny tak bardzo spadły w wyniku wejścia do UE, ponieważ gospodarka się rozwinęła, rolnicy otrzymali rekompensaty, które pozwoliły im w ogóle kontynuo-wać działalność rolniczą. Ale te świadczenia wyrównawcze zmieniały się przez lata i stawały się coraz bardziej warunkowe. Obecnie są to tak naprawdę dotacje, które dostaje się tylko wtedy, gdy spełnia się warunki i przepisy. A tych regulaminów i warunków są całe katalogi, co roku doda-wane są nowe. I chciałabym podać państwu przykład, jak twarde są w rzeczywistości te przepisy. Mamy tylko owce i kozy. Jest prawo dotyczące nawożenia, ile obornika można zastosować na łąkach, żeby nie były one przenawożone. Jesteśmy całkowicie pod tym i możemy to również udowodnić - tzn. pod względem merytorycznym absolutnie wypełniliśmy to prawo. Ale teraz mój ojciec wypełnił zły formularz. I muszę jeszcze raz krótko wyjaśnić: Um-owy te zawierane są na okresy. Czyli np. w tym przypadku był to okres pięcioletni. I co roku przepisy się zmieniają, ale rolnik zobowiązuje się przez pięć lat do przestrz-egania wszelkich przepisów, jakie się pojawią. Uważam, że to prawdziwa niesprawiedliwość. Ale ponieważ była to umowa na pięć lat, inspektorzy przyjeżdżali tylko wyrywkowo. W naszym przypadku inspektor przyszedł w trzecim roku, a ponieważ w trzecim roku wypełniliśmy zły formularz, zos-taliśmy uznani za recydywistów dwukrotnie - a następnie zapłaciliśmy karę w wyso-kości 3000 euro za zły formularz. Chcę tylko powiedzieć: tak się traktuje nas, rolników! Tak właśnie jesteśmy trakto-wani. I dlatego tak wielu rolników zrezygnowało z tej walki, z tej ciągłej walki ze środ-kami. Na przykład wyszła ustawa: Wszystkie pomieszczenia do obróbki muszą wyglądać tak i tak. Produkujesz ser od 30 lat i z dnia na dzień pomieszczenie do produkcji sera przestaje być dozwolone. Trzeba zainwestować tyle pieniędzy, żeby móc zbudować odpowiednią salę pro-dukcyjną - a potem już się to nie opłaca. To właśnie z takich powodów tak wielu rol-ników rezygnuje z pracy. Albo stodoła: nagle następuje zmiana w tym, jak stodoła ma wyglądać. Rolnik, który i tak nie ma tyle pieniędzy, musiałby wybudować zupełnie nową oborę, a to się nie opłaca - wtedy po prostu przestają. Obecnie prowadzimy wojnę informacyjną i jeśli ją przegramy, nasze sa-mowystarczalne gospodarstwo nie będzie już dla nas przydatne. A jeśli ją wygramy, to znów będziemy sprawnym społeczeństwem, gdzie każdy z nas nie potrzebuje samowystarczalnego gospodarstwa, ale gdzie znów współpracujemy ze sobą jako społeczeństwo, gdzie znów wszystko działa. W wielu rozmowach zauważam, że chęć samowystarczalności wynika też w pewnym stopniu z pewnego tchórzostwa, bo ludzie próbują uciec od obecnego kryzysu. Nie możemy. Jesteśmy zdecydowanie zbyt spleceni, zdecydowanie zbyt zależni od siebie. Dlatego mogę tylko powiedzieć, że pragnienie samowystarczalno-ści nigdy nie może być priorytetem. Moim priorytetem jest i pozostaje edukacja! I nadal będę to robić, mimo że kocham swoją pracę. Uwielbiam być rolniczką i nie ma w tym nic złego. Ale jeśli to nagle stanie się priorytetem, to uważam, że to bardzo duży błąd. Zapraszam do obejrzenia całego programu Ivo Saska, gorąco polecam! Pozostańmy przy walce informacyjnej i niech to będzie naszym pierwszym prioryteten. Wszyst-kiego najlepszego do następnego razu.

von Judith N.

Quellen/Links: --