Pearl Harbor - prowokacja? Przemówienie Jeannette Rankin w Kongresie Stanów Zjednoczonych w 1942 r.

01.01.2024 | www.kla.tv/27812

Drodzy widzowie, nigdy nie możemy znudzić się wspominaniem 7 grudnia 1941 roku, daty, w której wejście USA do II wojny światowej zostało uzasadnione atakiem Japonii na Pearl Harbor. Dlaczego nie? Wywołanie tej wojny pokazuje powtarzający się schemat terroru rządów USA i Wielkiej Brytanii oparty na kłamstwach. To, w jaki sposób Japonia została uwikłana w krwawą wojnę z USA zgodnie z planem, zostało szczegółowo wyjaśnione w poniższym przemówieniu współczesnego świadka Jeanette Rankin, które nasz północnoamerykański korespondent przedstawia przed Rankin Hall. W przeddzień rocznicy ataku na Pearl Harbor relacjonujemy z zaśnieżonego kampusu Uniwersytetu Montany w Missouli w USA. Istnieje związek między naszym dzisiejszym otoczeniem a wydarzeniami w Pearl Harbor 82 lata temu. Budynek za mną to Rankin Hall, nazwany na cześć Jeannette Rankin, politykierin z Montany, która przeszła do historii w 1916 roku jako pierwsza kobieta wybrana do Kongresu USA. Była również jedyną osobą w Kongresie, która głosowała przeciwko zaangażowaniu w obie wojny światowe. W 1916 r. pani Rankin prowadziła kampanię na rzecz kwestii społecznych, praw wyborczych kobiet i neutralności USA w I wojnie światowej. Wkrótce po zwycięstwie stanęła przed doniosłą decyzją. W kwietniu 1917 r. prezydent Woodrow Wilson, który również prowadził kampanię na rzecz neutralności USA, zwrócił się do Kongresu z hasłem swojej kampanii "Trzymał nas z dala od wojny" i poprosił o zgodę na przystąpienie do wojny. Wilson już wcześniej poważnie naruszył neutralność, dostarczając broń i pieniądze aliantom walczącym z Niemcami od 1914 roku. W swoim słynnym przemówieniu wojennym przed połączoną sesją Kongresu, prezydent chwalił rząd USA jako "jednego z największych obrońców praw ludzkości" i ogłosił, że "świat musi być bezpieczny dla demokracji". Kongres wydał Wilsonowi zgodę na wojnę, ale sześciu członków Senatu i 50 Izby Reprezentantów, w tym Jeanette Rankin, głosowało przeciwko rezolucji. Powiedziała ona swoim kolegom: Cytat: "Chcę stać po stronie mojego kraju, ale nie mogę głosować za wojną". Jej głosowanie okazało się bardzo niepopularne. Gazeta Helena Independent nazwała ją "sztyletem w rękach niemieckich propagandystów, głupcem kajzera, członkiem armii Hunów w Stanach Zjednoczonych i płaczącą uczennicą". Straciła poparcie wyborców z Montany, a w rezultacie miejsce w Kongresie. Dwadzieścia trzy lata później widmo wybuchu kolejnej wojny światowej zaprzątało głowy Amerykanów, którzy ponownie opowiedzieli się za neutralnością. Wendell Willkie, przeciwnik Roosevelta w kampanii 1940 r., otrzymał impuls, gdy przewidział, że Roosevelt poprowadzi Amerykę do wojny. Roosevelt odpowiedział obietnicą niewysyłania amerykańskich wojsk do walki, wygrał wybory i pozostał na stanowisku przez trzecią kadencję. W tym samym roku Jeannette Rankin ponownie kandydowała do Kongresu i tym razem jej antywojenna postawa była głównym filarem jej platformy. W 1941 roku historia się powtórzyła, gdy Roosevelt wygłosił jedno z najsłynniejszych przemówień w historii Ameryki na wspólnej sesji Kongresu zaledwie dzień po ataku na Pearl Harbor: Tak zwane przemówienie "Dzień hańby" Ponownie prezydent USA zażądał od Kongresu głosowania za wojną i ponownie Jeanette Rankin zagłosowała przeciw, ale tym razem była jedynym głosem sprzeciwu. Rankin wiedziała, jak niepopularny będzie jej głos i że jej stanowisko będzie oznaczać koniec jej kariery w Kongresie. Dlaczego więc zagłosowała na "nie"? Z pewnością byli inni antywojenni członkowie Kongresu, którzy również opowiadali się za neutralnością, ale nie mieli innego wyboru, jak tylko poprzeć Roosevelta po tym, co nazwał "niesprowokowanym i podstępnym" atakiem Japończyków. Nawet Charles Lindbergh, który tak gwałtownie opowiadał się za neutralnością Ameryki, zmienił zdanie po Pearl Harbor i zdecydowanie poparł przystąpienie Ameryki do wojny. Ale Rankin była sama w Kongresie. Dlaczego? W aktach 77 Kongresu z 1942 r. znajdujemy przemówienie napisane przez panią Rankin. Rok później, w pierwszą rocznicę ataku na Pearl Harbor, kiedy Ameryka walczyła na dwóch teatrach z pełnym poparciem ludności, Jeannette Rankin sama wystąpiła przed 77 Kongresem i wygłosiła przemówienie zatytułowane "Kilka pytań o Pearl Harbor". Posłuchaj wybranych fragmentów przemówienia i sam zdecyduj, czy pani Rankin miała uzasadnione obawy co do poparcia Roosevelta dla wojny: Od roku jesteśmy w stanie wojny. Jako członek Kongresu, głosowałam przeciwko wypowiedzeniu wojny 8 grudnia 1941 r., chciałabym zadać kilka pytań na temat znaczenia pewnych działań, które doprowadziły do tego ataku: Pearl Harbor było największym grzmotem w historii Ameryki. Rzeczywiście należy zapytać, czy jakiekolwiek odpowiedzialne amerykańskie źródło przewidziało japoński atak. W tym kontekście chciałabym przytoczyć następujące niezwykłe stwierdzenie, które sprowadza się do przepowiedni, z magazynu Christian Century z 19 listopada 1941 r. - trzy tygodnie przed japońskim atakiem. "Nie jest tajemnicą, że całej kolonialnej strukturze białych imperiów grozi rozpad, jeśli nie będziemy interweniować w Azji. Wielu brytyjskich przywódców z zadowoleniem przyjęłoby amerykańskie zaangażowanie przeciwko Japonii". Teza Sydneya Rogersona zawarta w jego przedwojennej książce Propaganda w następnej wojnie, że najpewniejszym sposobem dla Wielkiej Brytanii na skłonienie Stanów Zjednoczonych do udzielenia nam pomocy jest wciągnięcie nas w wojnę z Japonią, znajduje potwierdzenie w wydarzeniach. Co pan Rogerson, angielski autor, ma konkretnie do powiedzenia na temat planów brytyjskich imperialistów? Jego książka została zakazana na eksport do Ameryki przez brytyjskich cenzorów w 1939 roku. Na stronie 148 pan Rogerson złożył następujące oświadczenie na temat planów brytyjskich imperialistów. "Przekonanie Stanów Zjednoczonych do odegrania naszej roli będzie znacznie trudniejsze niż w 1914 roku - tak trudne, że jest mało prawdopodobne, aby się udało. Potrzebne jest wyraźne zagrożenie dla Ameryki; zagrożenie, które musi zostać przedstawione każdemu obywatelowi przez propagandę, zanim Republika ponownie chwyci za broń w zewnętrznej kłótni. Sytuacja uległaby znacznemu złagodzeniu, gdyby w konflikt zaangażowała się Japonia, która mogłaby i prawdopodobnie zaangażowałaby Amerykę bez dalszych ceregieli. W każdym razie byłoby to naturalnym i oczywistym celem naszych propagandystów, tak jak udało im się podczas Wielkiej Wojny zaangażować Stany Zjednoczone w wojnę z Niemcami". Innymi słowy, trzy lata przed Pearl Harbor brytyjscy imperialiści wymyślili, jak skłonić Stany Zjednoczone do ponownej pomocy. Ale jak dokładnie Japonia miała zaangażować się w wojnę ze Stanami Zjednoczonymi? Nie ma lepszego sposobu na popchnięcie narodu do wojny niż sankcje gospodarcze, zwłaszcza jeśli chodzi o kraje, którym brakuje kluczowych surowców. Rzeczywiście, w czasie, gdy pan Rogerson pisał swoją wnikliwą książkę, fraza "sankcje gospodarcze oznaczają wojnę" - echo groźby Ligi Narodów wobec Włoch w 1937 roku - wciąż była na ustach wszystkich. Czy nie wystarczyłoby, aby Wielka Brytania skłoniła Stany Zjednoczone do zerwania stosunków handlowych z Japonią, która w dużej mierze polegała na imporcie surowców w zamian za jedwab i manufaktury, aby kontynuować swoje życie gospodarcze? Czy istnieją dowody na to, że rząd brytyjski sprzedał administracji Roosevelta politykę sankcji gospodarczych wobec Japonii? W "Ladies Home Journal" z lipca 1942 r. Forrest Davis i Ernest K. Lindley - bliski przyjaciel prezydenta - w artykule zatytułowanym "How War Came" ("Jak doszło do wojny") podają następujące istotne informacje. "Kiedy prezydent Roosevelt i premier Churchill spotkali się w zatoce u wybrzeży Nowej Fundlandii na konferencji atlantyckiej, Churchill chciał zająć się tym problemem bezpośrednio. Poprosił prezydenta - podobnie jak wcześniej Brytyjczycy, Australijczycy i Holendrzy wielokrotnie prosili ten rząd - o przyłączenie się do ostatecznej deklaracji wobec Japonii". Ultimatum jest żądaniem połączonym z groźbą i stanowi dylemat: "Zrób to lub zrób tamto, albo...". W tym przypadku, jak zobaczymy wkrótce, środkiem karnym, którym Japonia miała być zagrożona, była blokada gospodarcza, innymi słowy sankcje, przyznana prowokacja do wojny. Ale czego domagało się samo ultimatum? I jakie są dowody na to, że prezydent Roosevelt faktycznie zaakceptował żądanie Churchilla dotyczące takiego ultimatum na konferencji atlantyckiej? Wydaje się, że istnieją doskonałe dowody na to, że takie ultimatum zostało wystosowane przez prezydenta Roosevelta. Nie mniejszy obrońca polityki zagranicznej urzędującej administracji niż Henry Luce, redaktor Time, Life i Fortune, przyznał, że prezydent Roosevelt wystosował takie ultimatum do Japonii i że dostarczenie tego ultimatum doprowadziło do ataku na Pearl Harbor. Jakie są dowody na to, że administracja Roosevelta, która już 25 lipca 1941 r. zamroziła japońskie aktywa w tym kraju, gwałtownie przyspieszyła ekonomiczne dławienie Japonii po konferencji atlantyckiej? Aby uzyskać dokładną odpowiedź statystyczną, skontaktowałam się zarówno z Departamentem Stanu, jak i Departamentem Handlu i poprosiłam o miesięczne dane dotyczące amerykańskiego eksportu do Japonii w 1941 roku. Ku mojemu zaskoczeniu, otrzymałam identyczną odpowiedź z obu ministerstw: "Ze względu na specjalny rozkaz wykonawczy, żadne statystyki dotyczące handlu z Japonią nie zostaną opublikowane od kwietnia 1941 roku". Ponieważ Japończycy z pewnością wiedzą, jakie towary otrzymali od Stanów Zjednoczonych w 1941 roku, należy zapytać: "Przed kim te statystyki są ukrywane?". Jako członek Kongresu mógłabym skorzystać z przysługującej mi prerogatywy i zażądać tych danych od agencji administracyjnej. Jednak ze względu na ich rzekomo poufny charakter nie mogę ich obecnie ujawnić. Przegląd innych źródeł rzuca jednak sporo światła na zakres, w jakim administracja Roosevelta nałożyła sankcje gospodarcze na Japonię w miesiącach między konferencją atlantycką a atakiem na Pearl Harbor. Na przykład w New York Times z 17 sierpnia 1941 r. na stronie 7 czytamy: "Wiceprezydent Wallace, przewodniczący Rady Obrony Gospodarczej, potwierdził dziś doniesienia, że grupa ta już pracuje nad projektami wywierania presji handlowej na Japonię". Innymi słowy, w niecały tydzień po Konferencji Atlantyckiej machina sankcji gospodarczych została wprawiona w ruch. Sześć tygodni później sytuacja gospodarcza w Japonii stała się poważna, jak czytamy w New York Times z 24 października 1941 r., strona 36. "Niedobór surowców w Japonii znacznie się pogłębił, a jej działalność przemysłowa została poważnie zakłócona przez zawieszenie handlu z głównymi krajami zagranicznymi, poinformowało dziś Ministerstwo Handlu. Żegluga i handel między Japonią a Stanami Zjednoczonymi, Imperium Brytyjskim i Indiami Holenderskimi praktycznie stanęły w miejscu". 2 grudnia 1941 roku - pięć dni przed Pearl Harbor - przeczytaliśmy o tym dniu na stronie 6 New York Timesa: Japonia została odcięta od około 75% swojego normalnego importu przez blokadę aliantów, poinformowała wczoraj National Industrial Conference Board [globalna amerykańska think tank non-profit i organizacja zrzeszająca przedsiębiorców]. W analizie zatytułowanej "The Effects of the Allied Economic Blockade on Japan" ("Wpływ alianckiej blokady gospodarczej na Japonię") rada zauważyła, że pomimo drastycznych ograniczeń nałożonych przez japoński rząd w celu zwiększenia dostępnych dostaw, blokada może ostatecznie okazać się katastrofalna w skutkach. Tydzień przed atakiem na Pearl Harbor zapytałam znanego nie-japońskiego orientalistę: "Czy sytuacja na Pacyfiku jest tak poważna, jak się wydaje?". "Tak", odpowiedział, "jest poważna. Japonia nie ma innego wyboru, jak tylko iść na wojnę lub stanąć w obliczu ekonomicznego niewolnictwa przez resztę swojego istnienia". Pozostaje pytanie, czy prezydent Roosevelt zdawał sobie sprawę w momencie, gdy przyjął propozycję Churchilla, że nałożenie sankcji gospodarczych jako sposobu na wyegzekwowanie ultimatum wobec Japonii oznaczało wojnę? Trudno zrozumieć, jak mógł nie zdawać sobie z tego sprawy, skoro sam złożył następujące oświadczenie przed Komitetem Ochotników w dniu 24 lipca 1941 r., jak podano w Biuletynie Departamentu Stanu z dnia 26 lipca 1941 r., strona 72. Cóż, gdybyśmy odcięli ropę, oni - Japończycy - prawdopodobnie udaliby się do Holenderskich Indii Wschodnich rok temu i wybuchłaby wojna. Natychmiast po konferencji atlantyckiej, dwa tygodnie później, Roosevelt powołał się na te samozwańcze sankcje wojenne. Czy to nie dziwne, że po konferencji atlantyckiej, kiedy incydent z Japonią był najwyraźniej pożądany, Roosevelt nagle zmienił swoją politykę i odciął nie tylko dostawy wojenne, ale praktycznie wszystko, czego potrzebowała japońska ludność cywilna? Ten sam Roosevelt, który przez lata, pomimo powszechnych petycji, odmawiał egzekwowania ustawy o neutralności z 1936 r., Która miała na celu zapobieganie wysyłaniu dostaw wojennych do Japonii, a tym samym w dużej mierze pomogła zapewnić temu narodowi surowce do zbrojeń używanych obecnie przeciwko naszym wojskom. Jak zauważył członek własnej partii prezydenta, kongresman Harton W. Sumners z Teksasu, przewodniczący Komisji Sądownictwa Izby Reprezentantów, w liście do Saturday Evening Post, opublikowanym w tym czasopiśmie 4 kwietnia 1942 r. na stronie 26. Byliśmy bardzo głupim narodem, który pozwolił politykom na morderstwo. Tragedia Pearl Harbor, zrzucanie winy za tę zdradę na Japończyków, jest jak łaskotanie muła w tylną nogę i próba wyjaśnienia jego upartego stanu poprzez oskarżenie muła o zdradę jego zaufania. W dniu 27 listopada 1941 r. Szef Operacji Marynarki Wojennej wysłał wiadomość do Naczelnego Dowódcy Floty Pacyfiku, zasadniczo stwierdzając, że wiadomość należy traktować jako ostrzeżenie wojenne, że w nadchodzących dniach należy spodziewać się agresywnych działań ze strony Japonii. Kolejne ostrzeżenia zostały wysłane 28 listopada, 29 listopada, 30 listopada, 1 grudnia, 3 grudnia, 4 grudnia, 6 grudnia i 7 grudnia. Ostatnie ostrzeżenie dotarło na Hawaje już po rozpoczęciu japońskiego ataku. Widzimy więc, że na dwa tygodnie przed atakiem na Pearl Harbor ostrzeżenia były wysyłane niemal codziennie, nie wspominając o rzadszych środkach ostrożności podejmowanych wcześniej. Trudno sobie wyobrazić, co jeszcze można było zrobić w kwestii ostrzeżeń. Czy częstotliwość, pilność i sposób sformułowania tych ostrzeżeń nie sugerują, że atak na Pearl Harbor nie był dla prezydenta zaskoczeniem? Czy premier Churchill kiedykolwiek przyznał, że próbował wciągnąć Stany Zjednoczone w tę wojnę? Tak! Całkiem otwarcie - po tym, jak już tam byliśmy - wyciągnięto od niego to twierdzenie, jak donosi New York Times z 16 lutego 1942 r., strona 6. Kiedy patrzę i obliczam potęgę Stanów Zjednoczonych i ich ogromne zasoby, i czuję, że są teraz w grze z nami, z Brytyjską Wspólnotą Narodów, bez względu na to, jak długo to potrwa, na śmierć lub zwycięstwo, nie mogę uwierzyć, że istnieje jakikolwiek inny fakt na całym świecie, który mógłby się z tym równać. To jest to, o czym marzyłem, nad czym pracowałem i na co pracowałem, a teraz to się spełniło. Z pewnością jest to dosadne przyznanie się. Czy Churchill lub Roosevelt kiedykolwiek przyznali, że Konferencja Atlantycka była konkretną okazją do ich wysiłków, by wciągnąć Stany Zjednoczone w wojnę z Japonią? Trudno zrozumieć, jak inaczej można nazwać następujące przyznanie się w przemówieniu Churchilla przed parlamentem 28 stycznia 1942 r. - jak donosił New York Times tego dnia: Polityką gabinetu było unikanie angażowania się w wojnę z Japonią za wszelką cenę, dopóki nie będziemy pewni, że Stany Zjednoczone również się w nią zaangażują. Z drugiej strony, od czasu Konferencji Atlantyckiej, na której omawiałem tę kwestię z prezydentem Rooseveltem, i istniejącego prawdopodobieństwa, że Stany Zjednoczone, nawet jeśli same nie zostaną zaatakowane, przystąpią do wojny na Dalekim Wschodzie, a tym samym zapewnią sobie ostateczne zwycięstwo, niektóre z tych obaw wydawały się być rozwiane. I te oczekiwania nie zostały zawiedzione przez wydarzenia. Wydaje się to wskazywać, że prezydent Roosevelt nie tylko uległ presji Churchilla, by wystosować ultimatum wobec Japonii i nałożyć sankcje, ale także zobowiązał się do zaangażowania Ameryki w wojnę, nawet jeśli Japonia nie zaatakuje. Dziś około 1 000 000 amerykańskich chłopców walczy trzy do ośmiu tysięcy mil od domu. Amerykanie są gotowi walczyć o - cytuję - "cztery wolności", ale wiemy, że musimy zachować je w domu, jeśli chcemy zapewnić je innym. Korzystając z naszego tradycyjnego prawa do wolności słowa i wolności dociekań, będziemy nadal zadawać wszystkie pytania i szukać odpowiedzi, gdy się pojawią. Kiedy poznamy pełną historię tego, co wydarzyło się na Konferencji Atlantyckiej? Pytaliśmy o to wtedy i pytamy o to teraz. Jeśli prezydent Roosevelt tak uparcie odmawiał egzekwowania ustawy o neutralności wobec Japonii, gdy opinia publiczna wyraźnie tego wymagała, dlaczego tak nagle zmienił swoją politykę na konferencji atlantyckiej? Rok temu jeden z moich kolegów w Kongresie przez wiele miesięcy obserwował, jak umiejętnie prezydent Roosevelt przybliżał nas do wybuchu wojny na Atlantyku, tylko po to, by na ostatnim etapie zostać powstrzymanym przez niechętny Kongres. A kiedy zobaczył, jak 7 grudnia 1941 r. los nieoczekiwanie podarował prezydentowi wspaniałą "doskonałą" zasadę moralną - casus belli, poza wszelką krytyką, zawołał z rozpaczą: "Co za szczęście ma ten człowiek!". Ale czy to było szczęście?

von Dan/ug/avr

Quellen/Links: W. Wilsons Unehrlichkeit und Aggression widerte 1920 die Amerikaner an. https://fee.org/articles/woodrow-wilson-made-the-world-unsafe-for-democracy/
Roosevelts dritte Präsidentschaftskampagne http://www.roosevelthouse.hunter.cuny.edu/seehowtheyran/portfolios/1940-fdrs-third-presidential-campaign-fdr-a-third-term/
Am 2. April 1917 wurde Jeannette Rankin die erste Frau im Kongress. Doch innerhalb weniger Tage wurde sie zur Zielscheibe des nationalen Spottes, weil sie gegen den Eintritt Amerikas in den 1. Weltkrieg stimmte. https://constitutioncenter.org/blog/on-this-day-jeanette-rankins-history-making-moment
Kongressprotokoll des 77. Kongresses am 8.Dez. 1942 im Repräsentantenhaus https://cdm16694.contentdm.oclc.org/digital/collection/p15085coll2/id/6646
siehe auch Bericht über Jeannette Rankins www.kla.tv/24327