19. AZK: „Covid-19: Engin sátt án uppgjörs“ (Ralf Ludwig)

10.12.2023 | www.kla.tv/27642

Ivo Sasek: Nú komum við að fjórða fyrirlestrinum. Núna stígur annar lögfræðingurinn inn í hringinn. Hann hefur þegar sagt okkur með titli fyrirlestur síns að hann láti engan Golíat hræða sig. Ég elska þennan titil. Vitið þið hver hann er? „Engin sátt án uppgjörs“ Er þetta ekki tónlist í okkar eyrum? ‚Engin sátt án uppgjörs‘. Já. Þessi lögfræðingur kemur frá Þýskalandi en er nettengdur okkur í dag í gegnum fjar-stúdíó okkar frá Mallorca. Auðvitað mun áherslan hans ekki vera á svissnesk lög, við erum komin með það. Hann mun að sjálfsögðu fjalla um þýskan og – ég geri ráð fyrir – evrópskan rétt. Og við erum spennt að sjá hvort við getum komið með aðrar lausnir. Allt í lagi, þá segi ég: Þakka þér kærlega fyrir, Ralf Ludwig lögfræðingur fyrir skilja okkur leikmenn ekki eftir út undan og útskýra fyrir okkur hvaða lagaleiðir eru til staðar þegar heilu þjóðirnar eru sviknar af verndarfulltrúum þess. En áður en þú byrjar með sérfróðar athugasemdir þínar skulum við kíkja á áhugaverðan feril þinn. Gangi þér vel! Ralf Ludwig fæddist árið 1972 í Osterode am Harz í Niedersachsen og er lögfræðingur. Hann sérhæfir sig í félags-, stjórnsýslu- og stjórnskipunarrétti. Frá upphafi Covid-krísunnar hefur hann einnig starfað á sviði refsi- og stjórnsýslulagabrota. Grunnstefið í starfi hans sem lögmaður er að finna á heimasíðu lögmannsstofu hans: „Sá sem tekur við hinu illa án andmæla, vinnur í raun með því.“ (Martin Luther King, baráttumaður fyrir borgaralegum réttindum) Í upphafi kóvid-faraldursins tryggði Ralf Ludwig fyrir dómstólum að ekki mætti banna mótmæli, jafnvel á krísu-tímum. Hann kom í gegn leyfi fyrir stjórnsýsludómstól fyrir stóru mótmælunum sem hópurinn Querdenken stóð fyrir 29. ágúst 2020 við Sigursúluna í Berlín. Hann var hluti af hópi sem varði Michael Ballweg á meðan hann sat í fangelsi. Í júní 2021 stofnaði hann Miðstöð fyrir uppgjör, upplýsingu, lögfræðilegum ofsóknum og hindrun glæpa gegn mannkyni vegna kóvid-aðgerða (ZAAVV). Ralf Ludwig talar í dag um efnið „Covid-19: Engin sátt án uppgjörs“ Ralf Ludwig: Já, halló. Fyrst af öllu, þakka fyrir að bjóða mér. Ég er ánægður með hvað margir eru hérna og hvað margir horfa á. Og hvað ennþá eru margir sem hafa enn áhuga á spurningunum í kringum kóvid-heimsfaraldurinn. Margir, ekki bara í Þýskalandi heldur um allan heim, trúa því að þessu fyrirbæri sé lokið. En ég held að þeir sem hafa fylgst með á þessar ráðstefnu hér í dag og allir sem skoða veruleikann eins og hann mætir okkur skilji að fyrirbærið er ekki búið enn. Í gær las ég grein í dagblaði - Badische Zeitung í Þýskalandi - um að dómari hafi aftur beitt valdi sínu til að neyða áhorfendur til að klæðast FFP2 grímum. FFP2 grímur sem hann meira að segja útvegaði sjálfur, þar sem fyrningardagsetningin var þegar liðin. En hann krafðist þess að svo yrði. Þannig að það þýðir að það sem við höfum upplifað á síðustu þremur árum er ekki búið. Og það segir titill þessa fyrirlestrar. Þetta er þá fyrst búið þegar við vinnum okkur í gegnum allan þennan tíma. Og úrvinnslan hefur áhrif á fleira en bara kóvid. Við höfum margar krísur í heiminum. Við sjáum það núna. Margar krísur hrella okkur. Og auðvitað finnum við líka fyrir þessum átökum, þessum alþjóðlegu átökum sem við erum að upplifa. Við finnum fyrir því vegna þess að við sjálf þjáumst af afleiðingum refsiaðgerða, jafnvel undan refsiaðgerðum sem við sjálf útdeilum. Við skynjum að fólk eða þjóðhöfðingjar frá öðrum löndum krefjast peninga og vopna af okkur. Við tökum eftir því að það er greinilega endalaus straumur flóttamanna til Evrópu og einnig til Þýskalands. Og innan ramma þessa átaka er allt í einu verið að breyta lögum í okkar landi. Þetta þýðir að við í Þýskalandi megum til dæmis ekki lengur tala óhindrað. Við megum ekki lengur tala um Úkraínudeiluna eins og við mögulega viljað, því þá gætum við gerst sek um hatursorðræðu. Við megum ekki tala um átök í Mið-Austurlöndum á þann hátt sem við gætum viljað, því þá værum við líka að kynda undir hatri. Það þýðir að skoðun er refsiverð. Og það er líka þekking sem við höfum öðlast frá kóvid tímabilinu. Þetta er kannski mikilvægasta niðurstaðan: Að ríkið sé byrjað að glæpavæða skoðanir og gera önnur sjónarhorn glæpsamleg. Læknar sem hafa svarið starfseið og hafa aðra skoðun eru skyndilega glæpsamlegir. Þetta þýðir að læknir sem kemur öðruvísi fram við fólk en ríkið kveður á um, er allt í einu glæpamaður. Læknir hefur ekki lengur leyfi til að ákveða hvort hann gefi út grímuvottorð eða ekki. Læknir hefur í raun ekki lengur leyfi til að ákveða hvort hann vilji bólusetja einhvern eða ekki. Allt þetta er allt í einu gert refsivert. Og þetta eru þau beinu áhrif sem við höfum. Og við þurfum ekki að trúa því að svo sé eingöngu í sambandi við heilsuvernd, heldur að allar frekari krísur sem blasa við okkur eða sem okkur eru tilkynntar, muni beita einmitt þessum aðferðum til að skerða rétt okkar. Ég get ekki boðið upp á neina áþreifanlega lausn á einstökum vandamálum, vil það heldur ekki. En ég get boðið upp á hugmynd, þá hugmynd að við byrjum einfaldlega að halda okkur við þann rétt sem við höfum. Sumir spyrja sig núna, hvað er hann að segja? Hann er lögfræðingur, hann hefur líka séð hvað hefur gerst undanfarin ár. En um nákvæmlega það snýst þetta. Og það var tilkynnt að ég myndi í meginatriðum tala um þýsk lög. Ég mun líka koma inn á þýsk lög en ætla frekar fjalla um alþjóðalög. Því alþjóðalögin sem við höfum eru góð. Og ef við beittum þeim, þá yrði eitthvað eins og Corona krísan, þá yrði eitthvað eins og átökin í Miðausturlöndum, þá yrði eitthvað eins og Úkraínustríðið alls ekki mögulegt. Við þyrftum einfaldlega að beita þeim lögum sem við höfum, sem við höfum sem samfélag komið okkur saman um. Og um það mun fyrirlesturinn minn fjalla um í dag. Þessar reglur eru til og þessar reglur koma ekki frá mér heldur eru þessar reglur byggðar á upplýsingu og þær byggja á sögulegri reynslu. Upplýsingin beindist einu sinni gegn fordómum, gegn hjátrú og gegn geðþóttastjórn. Og það má bæta því við að þær beinast ekki bara gegn hjátrú, heldur beinast þær líka gegn trú - gegn trú á vísindin en ekki gegn vísindum sem vísindum. Við þurfum að nefna þetta í dag. Það er að segja að í dag höfum við margar kennisetningar. Auðvitað má hver maður trúa og hver maður má trúa á það sem hann vill. En ef hann drottnar yfir öðrum, þá má trúin ekki ákvarða þessi yfirráð. Og markmið upplýsingarinnar var alltaf sjálfsákvörðunarréttur einstaklingsins sem ábyrgs borgara. Mér finnst þessi setning, sem ég fann aftur fram í dag, í raun og veru dásamleg því hún dregur í rauninni mjög vel saman kórónufaraldurinn eða kórónukrísuna sem við höfum upplifað. Þetta snýst um sjálfsákvörðunarrétt einstaklingsins sem ábyrgs borgara. Ekki neitt af þessu tagi höfum við upplifað undanfarin þrjú ár. Við fengum hvorki að nýta þennan sjálfsákvörðunarrétt, okkur var sagt hvernig við ættum að haga okkur. Það var meira að segja sagt með hverjum við gætum haldið jól, hvar og hvenær, með hverjum við gætum farið í jarðarför, í hvaða búningi við gætum verið viðstödd fæðingu og svo framvegis. Þetta þýðir að sjálfsákvörðunarréttur hefur var takmarkaður algjörlega. Við vorum ekki einstaklingar. Það var ekki litið á okkur sem einstaklinga, heldur vorum við burðarker hættunnar. Okkur var sagt að við værum hættuleg, hættuleg einkennalaus og vegna þess að við einkennalaus erum svo hættuleg erum við ekki lengur einstaklingar og verðum að fylgja reglunum. Í Þýskalandi var okkur sagt - Lothar Wieler, forseti Robert Koch stofnunarinnar, sagði á sínum tíma - aldrei má draga þessar reglur í efa. Þetta þýðir að okkur hefur verið neitað um einstaklingseinkennin og um þroska okkar sem borgara þurfum við ekki að tala. Sem borgarar höfðum við engan meðákvörðunarrétt og sú var ekki bara raunin í Þýskalandi, það var ekki heldur raunin í Austurríki. Í Sviss fór fram atkvæðagreiðsla um Covid-reglurnar, sem síðan voru samþykktar með ‚já‘, kosið var um Covid-reglurnar en sjálfsákvörðunarréttur borgarans, að minnsta kosti hvorki í Þýskalandi né í Austurríki, var aldrei virtur. Og við höfum lært af sögulegri reynslu, við öðluðumst nefnilega þá sögulega reynslu, sérstaklega á 20. öld, þ.e.a.s. á síðustu öld, að ríkið væri ekki bara til staðar fyrir þegna sína heldur dæmi ríkið líka gegn hluta íbúa sinna eða jafnvel beint gegn almenningi í heild. Við búum yfir þessari sögulegu reynslu og byggt á þessari sögulegu reynslu höfum við í grundvallaratriðum búið til þessar reglugerðir sem mig langar að kynna fyrir þér í dag. Og ef við skoðum bara á þessar reglugerðir sem við höfum í farangrinum, sem við höfum í bakpokanum okkar – upplýsingin, sögulega reynsluna - þá árið 2020 gengur þessi Covid krísan allt í einu í garð. Eitthvað mætir okkur sem við - ég fæddist '72, eins og tilkynnt var hér áðan - sem við höfum aldrei upplifað á ævinni. Ríkið grípur allt í einu inn í einkalíf okkar á þann hátt sem við höfum aldrei séð áður. Það voru lokanir. Það voru gríðarlegar takmarkanir á grundvallarréttindum, til dæmis að ekki má mótmæla, að settar væru allt í einu reglur um hversu margir máttu fara í afmæli, hversu margir máttu heimsækja einhvern á spítala, heimsækja einhvern í hjúkrunarheimili, hversu margir fengu að fara í jarðarför. Ég hef upplifað svo mikla þjáningu. Leikvellir voru afgirtir. Það var tilskipuð grímuskylda, fyrst svokallaðar samfélagsgrímur, svo skyndilega læknagrímurnar og einhvern tíma FFP2 grímurnar. Ef einhver hefði getað grætt á því að við bærum gasgrímur, þá hefðum við kannski þurft að bera gasgrímur einhvern tíma. En allar þessar ráðstafanir voru algjörlega óhugsandi fyrir mig sem fæddan 1972, ólst upp í Sambandslýðveldinu Þýskalandi og upplifði sameiningu fyrrverandi DDR við Sambandslýðveldið. Fyrir mig persónulega var óhugsandi að valdhafar í ríki færu að beita okkur með valdi sínu í þessu formi. Það sem ég ekki vil ræða við ykkur í dag eða það sem ég hef ekki til umræðu í fyrirlestri mínum í dag er spurningin um hvort læknisfræðilegu ráðstafanirnar hafi verið réttar eða ekki. Hvort þær ráðstafanir sem ríkið fyrirskipaði væru réttar frá læknisfræðilegu það sjónarmiði, frá vísindalegu sjónarmiði eða ekki. Ég held að flest ykkar hafi skoðun á því. En um þessa spurningu snýst þetta alls ekki. Á allt annan hátt þurfum að spyrja okkur ímyndaðrar spurningar. Þetta eru kannski líka mistökin sem við lögfræðingar höfum gert á síðustu þremur árum, að við höfum í rauninni leyft okkur að draga okkur inn í rökræðumynstur sem þetta snýst alls ekki um. Við leyfðum okkur að sogast inn í rökræðumynstur um hvort grímur hjálpi, hvort fjarlægðatakmarkanir hjálpi, hvort lokun hjálpi, hvort mRNA genameðferð geti haft jákvæð áhrif á smit, hvort hún geti komið í veg fyrir það eða að minnsta kosti mildað útbreiðslu sjúkdómsins. Við tókum þátt í allri þessari umræðu. Við tókum þátt í umræðunni um hvort heilbrigðiskerfið okkar væri undir of miklu álagi eða ekki, eða hvort yfirálag vofði yfir. Og þegar hætta væri á yfirálagi, hvort við þurfum ekki að ræða forgangsröðina. Það þýðir að við tókum þátt í umræðu þar sem alltaf var spurt: Eru þessar aðgerðir gagnlegar eða ekki gagnlegar? Og kenningin mín í dag og kenningin mín yfirleitt er sú að þessi spurning skipti engu máli. Þessi spurning er óviðkomandi í upplýstu samfélagi, í vestrænni siðmenningu sem axlar gildi upplýsingarinnar og segir: Við erum húmanískt samfélag. Því í okkar samfélagi er spurningin sem máli skiptir þessi: Eru þær aðgerðir skaðavaldandi sem ríkið grípur til? Það er eina spurningin sem vekur áhuga okkar. Spurningin sem vekur áhuga okkar er: Valda þær aðgerðir sem stjórnvöld okkar beita í löndunum okkar, beita okkur, skaða eða ekki? Við verðum að spyrja okkur þessarar spurningar. Og ég vil biðja ykkur öll sem fylgist með hér núna að í umræðum sem þið framvegis blandist inn í að gangast ekki inn á spurninguna: Nýtist það eitthvað sem verið er að gera? Heldur spyrjið alltaf spurningarinnar: Er þetta skaðlegt? Þannig að ég fer núna í mjög stutta skoðunarferð til Ísrael. Því þær kringumstæður ríkja þar að það er í raun stríð í gangi þarna. Stríðið hefur staðið þarna lengi, en nú hefur það náð ákveðnu hámarki. Og hver ísraelskur stjórnmálamaður þarf að spyrja sjálfan sig spurningarinnar og það er líka spurningin sem er til umræðu. Ekki: Nýtast þessar hernaðaraðgerðir sem við erum að gera núna okkar, nýtast þær til að skapa frið? Heldur frekar: Veldur hver einstök aðgerð sem við gerum fólki skaða, skaðar hún óviðkomandi fólk og deyr óviðkomandi fólk eða veldur hún heilsu þeirra stórtjóni þegar við gerum það sem við gerum? Það er spurningin sem ætti að spyrja í vestrænu samfélagi. Það er spurningin sem spurt er í vestrænu samfélagi. Það er erfið spurning miðað við þá innsýn sem við oft höfum. Ég meina, þegar við sjáum hvað er að hluta til að gerast, þá er þetta erfið spurning, en ríkið hefur engar tilfinningar, ríkið hefur reglur. Við mannfólkið höfum tilfinningar. Við mannfólkið erum stundum í vandræðum en ríki stendur ekki frammi fyrir vandræðum. Ríki og ríkisstofnanir hafa reglur og þessar reglur eru rökréttar. Þessar reglur eru fæddar af skynsemi og þessari skynsemi verður alltaf að beita. Og um það snýst málið. Þetta snýst um reglur sameiginlegs lífs okkar. Og ef maður skoðar þetta út frá rökfræði laga eða ríkis þá höfum við öll gert samfélagssáttmála hvert við annað. Þá getur maður sagt - margir innan minna raða segja: Ég skrifaði aldrei undir neitt, ég gerði aldrei samfélagssamning! — En það er ekki satt! Ef þú ferð í búðina og grípur í mat í búðinni og ferð á kassann og setur matinn - eða vínflöskuna eða hvað sem þú keyptir - á afgreiðsluborðið, þá myndast samningur. Þú gerir ekki skriflegan samning eða skrifar undir eitthvað, þú gerir samning. Og miðað við rökstuðning ríkisins þá er þetta svona: Við búum saman í samfélagi og við samþykkjum reglur þessa samfélags. Þannig að það þýðir í fyrsta lagi að við erum öll í samfélagi og höfum sameiginlegar reglur. Þú getur séð á hvorum vegarhelmingi þú keyrir. Þetta þýðir að reglurnar eru öðruvísi í Englandi en í Þýskalandi, en þú fylgir þessum reglum. Þú gerir þetta daglega, fylgir reglunum. Þú ferð til vinnuveitanda þíns og býst við að peningar verði yfirfærðir til þín í mánaðarlok. Þú ætlast til þess að vinnuveitandinn greiði tryggingagjald o.fl. Það þýðir að við höfum heilmargar reglur í samfélagi okkar. Og þetta er almennt kallað samfélagssáttmáli. Við höfum gert þennan samfélagssáttmála óbeint og við hreyfum okkur innan þessa samfélagssáttmála. Og þessi samfélagssáttmáli sem við höfum þýðir að við sem fólk, sem einstaklingar - eins og við þekkjum frá upplýsingatímanum - afsölum okkur ákveðnu persónufrelsi, við afsölum okkur vissum einstaklingsréttindum, vegna þess að við sjálf segjum: vegna þessa afsals, líka vegna þessarar afhendingar valds, sér í lagi einkaréttur valdbeitingar flyst til ríkisins, við getum betur þróast einstaklingsbundið en ef við hefðum öll í grundvallaratriðum okkar eigin reglur, lifðum eftir okkar eigin reglum og aðlöguðum okkur ekki að ákveðnum reglum sem við sem samfélag búum við, samfélagið, ríkið – hvað sem við viljum kalla það – gefum okkur. Og þennan samfélagssáttmála, ég lýsi honum nú sem innri hring. Þetta er innri hringurinn þess sem við hreyfumst innan. Og í þessum innri hring þar sem þeir sitja sem hafa ríkisvald, sem hafa líka fulltrúavald. Þar situr þetta fólk sem hefur álitssvigrúm [útskýring: þann ramma sem löggjafanum er veittur þar sem hann getur gripið til viðeigandi ráðstafana vegna almannaheilla til að ná lögmætu markmiði], eins og alríkisstjórnlagadómstóllinn í Þýskalandi hefur sagt okkur. Þetta þýðir að það er einungis svigrúm til mats innan þeirra reglna sem við höfum sett saman. Og nú kemur mikilvægi punkturinn. En það eru reglur sem við höfum ekki framselt eða það eru réttindi sem við höfum ekki framselt. Og það er rétturinn til lífs. Ég hef ekki framselt lífsrétt minn til ríkissamfélagsins, ríkisfyrirtækis eða ríkisins í neinni mynd. Réttinn til lífs hef ég og ríkið hefur ekkert svigrúm til að ákveða hvort það eigi að drepa mig eða ekki. Það er ekki hluti af samningnum sem við gerðum okkar á milli. Og ríkið hefur ekki rétt til að ákveða hvort það eigi að valda mér alvarlegum líkamlegum skaða. Það er líka utan þessa samfélagssáttmála sem við höfum gert okkar á milli. Ríkið verður að vernda mig. Ríkinu er skylt að útvega sjúkrahús, lækna, sjúkraliða, hjúkrunarfræðinga, lyf o.fl. Ef við lítum nú á kóvid-faraldursins, er allt þetta, verkefni ríkisins. Ríkinu ber skylda til að vernda fólk sem best gegn veikindum og einnig gegn smiti. Þetta þýðir að ef ríkið veit að einhver er smitberi alvarlegs sjúkdóms þá getur ríkið auðvitað sett viðkomandi í sóttkví og sagt: Heyrðu, við verðum að vernda þig og samfélagið því við vitum að það stafar hætta af þér. En auðvitað má ríkið ekki drepa þennan mann. Maður verður að sjá þetta fyrir sér. Hugsaðu þér ef ríkið, þýska ríkið, þýskir stjórnmálamenn, hefði dottið í hug og ekki ákveðið aðstöðusértæka skyldubólusetningu 10. desember 2021. Þess í stað hefði þýska sambandsþingið sagt: Ókei, allir sem hægt er að sanna að séu sýktir af kóvid-veirunni verða skotnir. Vegna þess að þegar þeir eru dauðir þá stafar ekki lengur nein ógn af þeim. Þá hefði allt orðið vitlaust í landinu okkar. Hvers vegna hefði allt orðið vitlaust? Því við höfum ekki framselt þennan rétt til ríkisvaldsins. Ríkið má ekki drepa saklaust fólk. Ríkið má ekki gera fólk að fórnarlömbum fyrir pólitík sína. Þetta er mikilvæg reglugerð sem við höfum. Og það er engin greining niður í verðugt og óverðugt líf. Það er engin magnbundin, þ.e. töluleg skipting. Við getum ekki sagt að við drepum 5 þannig að 500 komist af. Við megum ekki drepa eina manneskju svo 500 geti lifað af. Þetta er grundvallarregla réttarríkis okkar. Og þessi regla hefur verið brotin, ekki aðeins í Þýskalandi, heldur líka í öðrum löndum. Og þetta er ástæða þess, eins og ég kem að síðar, að við leggjum fram kæru. Í grundvallaratriðum vil ég sýna að við höfum í rauninni þegar komið reglu á allt. Við byrjum á grunnlögum Sambandslýðveldisins Þýskalands, 1. grein, 1. mgr., sem segir: „Mannleg reisn er friðhelg.“ Og slík er reisn hverrar einustu manneskju. Ekki einn einasti einstaklingur má vera hlutgerður í aðgerðum ríkisins. Það er þetta sem stjórnlagadómstóllinn segir aftur og aftur þegar hann fjallar um í 1. gr. Mannleg reisn er friðhelg. Og þessa reisn höfum við ekki heldur gefið frá okkur. Það er sá hluti þessa samfélagssáttmála að hvorki þingið, né svissneska þingið, sambandsráðið, dómstólar eða framkvæmdavald (hér lögreglan eða einhver þessháttar) má ákveða eitthvað yfir þessa mannlegu reisn, mína mannlegu reisn, sem birtist sérstaklega í rétti mínum til lífs. Það er utan þessa samfélagssáttmála, það er utan ákvörðunarvalds þeirra sem hafa þegið fulltrúavald sitt frá okkur. Og það er aðeins skýrara í 2. grein Mannréttindasáttmála Evrópu. Í 2. grein segir, og ef þú leyfir því að meltast aðeins: „Lífsréttur sérhvers manns er verndaður með lögum.“ Engin manneskja má vera drepin af ríkinu. Svo segir setning 2: „Engan má drepa af ásetningi [,...]“. Svo kemur þessi eftirmál: „nema með fullnustu dauðadóms […]“. Í Evrópusambandinu er engin dauðarefsing lengur. En þetta er réttarheimspekileg umræða um hvort megi drepa sekan mann eða ekki. Þetta er heldur ekki hluti af fyrirlesturs míns, en saklaust fólk, eins og þú sérð hér, má ekki drepa af ásetningi nema með fullnustu dauðadóms sem dómstóll kveður upp fyrir glæp sem dauðarefsing liggur við lögum samkvæmt. Engan má drepa af ásetningi. Mannréttindasáttmáli Evrópu gildir annars einnig um Sviss. Ríkið má ekki drepa neinn. Við höldum áfram. Við höfum líka Evrópusáttmálann um grundvallarréttindi. Í Evrópska sáttmálanum um grundvallarréttindi segir einnig í 1. grein: „Mannleg reisn er friðhelg.“ Einmitt það sem þýsku grunnlögin segja í 1. gr. Í 2. grein: „Hver ​​maður á rétt til lífs.“ Og hér er dauðarefsing nú undanskilin: „Engan má dæma til dauðarefsingar né taka af lífi.“ En hver maður á rétt á lífi, hver einasti maður. Og 3. grein: „Hver ​​maður á rétt á líkamlegum og andlegum heilindum.“ Enginn maður fær vegna ríkisins - þetta snýst alltaf um ríkið - þetta snýst um að ríkið verður annars vegar að vernda okkur en sérstaklega að það má ekki skaða líkama okkar á virkan hátt. Og ef þú lest nú í gegnum 3. grein, 2. mgr. og rifjar upp í huganum kóvid-faraldurinn sem við höfum öll upplifað: „Í læknis- og líffræðilegu samhengi verður að taka sérstaklega tillit til eftirfarandi: Frjálst samþykki hlutaðeigandi, að undangenginni upplýsingu í samræmi við þau atriði sem lög kveða á um.“ Þetta snýst um frjálst samþykki. Samkvæmt Evrópska grundvallarréttindasáttmálanum má einungis gera læknisfræðilegt inngrip í líkama manneskju sé hún valfrjáls. Og við þurfum ekki að tala um skyldubólusetningu fyrir einhvern sem starfar innan heilbrigðisgeirans eða sem er hermaður - svo er það allavega í Þýskalandi eða á Ítalíu yfir þá sem voru yfir 50 ára. Eða í Austurríki var það jafnvel fyrir alla Austurríkismenn, en var ekki sett í framkvæmd. Fyrir alla Austurríkismenn - að sú manneskja verði í raun og veru beitt sektum, atvinnubanni og efnahagslegri eyðileggingu skyldu þeir ekki samþykkja þessa skyldubólusetningu. Og þá er það ekki lengur samþykki, heldur er það skylda. Við sem lögfræðingar köllum þetta nauðung. Sem þýðir að ríkinu er ekki heimilt að gera þetta, það er alveg á hreinu. Og ef þú lest í gegnum 4. greinina (rifjið upp grímurnar): „Enginn skal sæta pyntingum eða ómannúðlegri né vanvirðandi refsingu eða meðferð.“ Ef við hugsum nú um dómarann ​​í Freiburg sem sagði áhorfendum í gær að þeir yrðu vinsamlegast að setja á sig FFP2 grímu, fyrir utan að FFP2 gríman var þegar útrunninn... Og við skoðum okkur sjálf hér, það á enginn að sæta vanvirðandi meðferð, svo við spyrjum okkur: Hvað er þessi dómari að pæla? Hvað er að gerast hérna? Og til eru önnur réttindi. Nú er ég bara með úrval hérna. 3. grein almennu mannréttindayfirlýsingarinnar: „Allir eiga rétt til lífs, frelsis og persónuöryggis.“ Allir eiga rétt til lífs. Þannig að við getum farið í gegnum öll vestræn grundvallarkerfi, stjórnarskrár, grundvallarlög, grundvallarréttindi, hvað sem það er og okkur er sagt aftur og aftur út frá kenningum upplýsingarinnar, eins og ég sagði áður, og frá sögulegri reynslu sem við höfum: Sérhver maður á rétt til lífs. Og nú heldur þetta áfram. Þetta er nú grein úr sáttmálanum um lífsiðfræði. Ég get sagt strax að Þýskaland hefur hvorki undirritað né fullgilt þennan sáttmála um lífeðlisfræði. Þegar þú lest þessa setningu geturðu skilið hvers vegna. Þar segir: „Áhugi og velferð manna hefur forgang fram yfir hagsmuni samfélags eða vísinda.“ Ef þú tekur slíkar grundvallarreglur, þá eru þetta grundvallarreglur um lífeðlisfræði, þessi lífsiðfræðisáttmáli var samþykktur árið 1997. Þetta þýðir að frá árinu 1997 hefur fólk verið að velta fyrir sér hættunni sem ógnar fólki ef lyf eða líffræði, hugsanlega í bland við genameðferð, getur haft áhrif á mannslíkamann. Hvað megum við gera og hvað megum við ekki gera? Og verndun mannlífs, vernd einstaklingsins, vernd hvers og eins hefur alltaf verið í forgrunni. Og hér er það orðað mjög, mjög skýrt: hún hefur forgang fram yfir hagsmuni samfélagsins. Og hvað hefur þér verið sagt á síðustu 3 árum? Sýndu samstöðu, vertu í samstöðu með samfélaginu, vertu í samstöðu með viðkvæmu hópunum, vertu í samstöðu með þeim sem annars deyja úr Kóróna-veirunni eða Covid-19 sért þú ekki að halda þig við reglurnar sem við setjum þér. Og það er einmitt þetta sem þú ekki mátt gera í frjálsu samfélagi, því það er ekki lengur velferð manna, heldur forgangsröðun hagsmuna samfélagsins sem eru skilgreindir af fulltrúum sem ekki voru kosnir í þetta. Og nú má auðvitað segja, og það eru rökin sem við höfum alltaf heyrt - en núna höfðum við neyðarástand. Þetta var krísa eftir allt, þetta var vírus sem við þekktum ekki, nýr vírus. Allt í lagi, en svo nýr var hann ekki, í millitíðinni vitum við það, en ný veira sem hefur ýtt heilbrigðiskerfinu að sínum þolmörkum og það er þó samfélagslegt neyðarástand. Og í félagslegu neyðartilvikum verður ríkið að hafa tækifæri til að bregðast við með öðrum hætti en það gerir, við skulum segja, á friðartímum eða á tímum þegar ekkert neyðarástand ríkir. Og það er einmitt þessi yfirlýsing sem höfundar mannréttindasáttmála Evrópu vildu vernda okkur fyrir. Þeir vissu að slík yfirlýsing kæmi á einhverjum tímapunkti því að eins og Karl Schmitt var búinn að segja að hver sem ákveður neyðarástand, ákveður fyrir ríkið, ákveður fyrir samfélagið, hann hefur valdið í sínum höndum. Fullveldi hefur sá sem ákveður neyðarástand. Lögfræðingurinn Karl Schmitt sagði þetta á þriðja áratugnum og hafði rétt fyrir sér. Hættan er alltaf sú að til sé fólk sem lýsir yfir neyðarástandi, sem jafnvel býr til neyðarástand, við vitum það ekki, en það eru margar vísbendingar. Í mörgum tilfellum var höfðu örugglega hagsmuni á að skapa neyðarástand, krísu, sem menn myndu síðan leysa með þeim ráðum, sem þeir höfðu áður eignast til með því að grípa til þessa neyðarástands, sem hafði svo að segja áður verið undirbúið. Og sögðu síðan: jæja, nú höfum við þetta neyðarástand. Og það verður að vera svo að um ákvörðun um neyðarástand eða ákvörðunartaka í neyðarástandi má aldrei sá hafa sem lýsir því yfir. Þetta er mikilvæg regla sem við verðum að skrifa inn í allar stjórnarskrár, inn í allar stjórnarskrár ríkjanna, því ef sá sem lýsir yfir neyðarástandi getur krafist ávinnings af þessu neyðarástandi, þá getur sá grafið undan hvaða lýðræðislega stjórn sem er, öllum friðsælum og frjálsum samfélagsformum. Mannréttindasáttmáli Evrópu segir í 15. grein: „Ef lífi þjóða er ógnað af stríði eða öðru opinberu neyðarástandi (nú skulum við taka kóvid-faraldurinn sem almennt neyðarástand), þá getur sérhver æðri samningsaðili (þ.e.a.s. ríkið) gert ráðstafanir sem víkja frá skuldbindingum sem kveðið er á um í þessum samningi […]. Við skoðuðum áðan 2. grein: „[...] Engan má drepa af ásetningi. […]“ Og ef við skoðum 2. mgr. hér, þá segir hún: „Vegna 1. mgr. (þ.e. opinbert neyðarástand) má aðeins víkja frá 2. grein vegna lögmætra stríðsaðgerða […]“. Þetta þýðir að jafnvel þótt neyðarástand hefði verið vegna kóvid-faraldursins hefði aldrei mátt afsala sér reglunum, að minnsta kosti ekki reglunni „Ríkið má ekki drepa neinn.“ Jafnvel þótt neyðarástand hefði verið, þ.e.a.s. spurningin um hvort um neyðartilvik hafi verið að ræða hvort heilbrigðiskerfið hafi næstum hrunið eða ekki, skiptir algjörlega engu máli. Því jafnvel í því tilviki að svo hefði verið, mætti ekki að víkja frá þeirri reglu að ríkinu sé óheimilt að drepa fólk. Og mjög, mjög mikilvægt: Vilji maður víkja frá þessu, þá er til viðvörunarkerfi - það er þessi 3. mgr. - þá verður viðkomandi ríki að upplýsa framkvæmdastjóra Evrópuráðsins ítarlega um ráðstafanir og verður, ef svo má segja, að tilkynna að neyðarástand standi yfir og að það sé vegna þessa neyðarástands sem þessar sérstöku ráðstafanir eru framkvæmdar. Þetta gerði ekkert land – þetta er annars ástæðan fyrir því að banni verkalýðsfélaga við mótmælum í Sviss hefur verið aflétt af Mannréttindadómstóli Evrópu - vegna þess að ekkert land í Evrópusambandinu hefur gert það, ekki eitt einasta land hefur tilkynnt neyðarástand til framkvæmdastjóra Evrópuráðsins. Þetta þýðir að enginn gerði ráð fyrir því að við hefðum einu sinni í almennt neyðarástand. Og sé ekki er kallað út almennt neyðarástand þá er ekki hægt að víkja frá reglum Mannréttindasáttmála Evrópu sem eru sambærilegar við öll grundvallarréttindi í öllum löndum. Og þó það hefði verið tilkynnt og neyðarástand ríkti, þá hefði aldrei mátt víkja frá ákveðnum reglum, nefnilega mjög ákveðnum grundvallarreglum, þar á meðal banni við því að drepa manneskju, saklausa manneskju. Þetta þýðir að þetta neyðarástand var líklega ekki til, það var ekki tilkynnt. Og jafnvel þótt það hefði verið til hefði ekki mátt grípa til ákveðinna ráðstafana. Og hvernig tóku dómstólar á þessu áður fyrr? Ég færi ykkur tvo úrskurði. Ég færi ykkur úrskurð frá stjórnlagadómstólnum varðandi flugöryggislögin. Byggt á myndunum frá Ameríku voru flugöryggislög sett í Þýskalandi sem kváðu úr um hvað gerist ef flugrán yrði á flugvél í Þýskalandi, þar sem fólk væri innan borðs í þessari farþegavél. Þessi farþegavél flýgur núna inn í turna, flýgur inn í fótboltavöll, inn á fullan fótboltavöll eða einhvers staðar annars staðar þar sem mikið er af fólki. Og það voru gerð lög sem sögðu að við vissar aðstæður mætti ​​skjóta niður slíka farþegaflugvél sem innihéldi saklausa farþega. Þetta fór síðan fyrir stjórnlagadómstólinn. Og þá, árið 2007, talaði stjórnlagadómstóllinn enn þessi mjög skýru orð. Þar sagði að með því að nota dráp sem leið öðrum til bjargar, sé fólk hlutgert og á sama tíma svipt réttindum [í merkingunni: gert réttindalaust]. Með því ríkið fái að ráðstafa einhliða að lífi þeirra, er flugfarþegunum sem verndarþurfi fórnarlömbum, neitað um það verðmæti sem þeir hafa sjálfs sín vegna. Og dómstóllinn sagði enn skýrar að samkvæmt 1. grein 1. mgr. grunnlaganna (trygging mannlegrar reisnar) er algjörlega óhugsandi á grundvelli lagaheimildar að drepa saklaust fólk af ásettu ráði sem er í svo hjálparvana stöðu. Ef stjórnlagadómstóllinn segir að 1. gr. 1. mgr., trygging mannlegrar reisnar geri það algerlega ómögulegt að fólk verði hlutgert og að fólki sé í raun fórnað til að bjarga öðrum mannslífum, þá get ég ekki með neinu móti skipað fyrir skyldubólusetningu. Því get ég ekki undir neinum kringumstæðum skyldað (mRNA genameðferð inn í líkamann til að forðast atvinnumissi, tap efnahagslegrar tilveru minni, álagningu sekta o.s.frv.) þ.e.a.s. sett á bólusetningaskyldu því þá samþykki ég að fólk deyi og það má ríkið ekki. Og það er annar úrskurður sem er enn skýrari. Um er að ræða úrskurð Heilbrigðisdómstóls Evrópu frá 2005. Ungum bankastjórasyni var rænt í Þýskalandi. Þessum unga bankastjórasyni var komið fyrir einhversstaðar af mannræningjunum. Mannræninginn náðist og lögreglumaðurinn sem hafði þennan mannræningja í haldi, Magnus Gäfgen heitir hann (þetta snýst um Gäfgen dóminn), vildi bjarga lífi þessa unga bankastjórasonar og hótaði þessum Magnúsi Gäfgen pyntingum. Hann sagði: það er opinber starfsmaður að koma hingað núna, hann er þegar á leiðinni, það verður fluttur hingað með þyrlu og þessi opinberi starfsmaður mun valda þér óbærilegum sársauka og það er betra ef þú segir okkur hvar þessi drengur er. Upplýst var um staðsetninguna. En þá var það aðeins staðsetning líksins. Drengurinn var þegar látinn og mannræninginn kærði þá þessa pyntinga hótun. Þetta fór alla leið til Mannréttindadómstóls Evrópu og ég vil aðeins vísa til þessarar einu meginreglu, 1. meginreglu. Mannréttindadómstóll Evrópu hefur sagt að brot á 3. grein mannréttindasáttmála Evrópu, sem er bann við pyntingum eða bann við því að koma fram við einhvern ómannúðlega, sé ekki hægt að réttlæta - óháð hegðun viðkomandi og því hvort það bjargi mannslífum, jafnvel þótt yfir standi neyðarástand ríkis. Hvers vegna sagði Mannréttindadómstóll Evrópu þetta? Vegna þess að Mannréttindadómstóll Evrópu sagði að við megum ekki opnað þessar dyr. Þegar við byrjum að pynta og segjum að við séum að gera þetta til að bjarga mannslífum eða við gerum þetta til að vernda ríkið gegn árás. Þegar við byrjum að pína þá er hurðin opin, þá er stíflan brostin og þessi stífla minnkar og minnkar og stíflubrotið verður stærra og stærra. Og það þýðir að við erum að finna fleiri og fleiri leiðir til að pynta fólk og þá gætum við einhvern tíma sagt að það séu 25 manns á efri árum í Þýskalandi sem finnst þeir tilheyri Reichsbürger senunni og vilji framkvæma valdarán. Þeir gætu hugsanlega steypt þessu landi í glundroða og til að komast að því hverjir aðrir standa á bak við þessa 25 menn þyrftum við að beita pyntingum. Og svo gætirðu í rauninni farið að búa til sögur til að réttlæta pyntingar og ómannúðlegar og vanvirðandi meðferðir. Og ef það á við um pyntingar, þá á það auðvitað enn frekar við um dráp. Þetta þýðir að ef ríkinu er ekki heimilt að pynta til að afstýra hættu, þá er auðvitað ekki heimilt að drepa saklaust fólk. Hér má það ekki einu sinni pynta sekan mann, en auðvitað má hann ekki drepa saklaust fólk. Og fer þetta að verða spennandi, af hverju segi ég ykkur allt þetta? Í stuttu máli þýðir það sem ég hef sagt hingað til: Ríkið má ekki drepa saklaust fólk. Það má ekki - ekki einu sinni til að bjarga mannslífum - ekki einu sinni til að bjarga mörgum mannslífum, því hvert líf er jafn mikils virði. Líf mitt er svo mikils virði að ríkið má ekki fórna mér, má ekki fórna mér og lífi mínu til að ná hverju því góðverki sem það telur sig þurfa að ná. Og nú skulum við líta á niðurstöðu lagadómstóls sambandsstjórnarinnar um stofnanatengda bólusetningaskyldu í Þýskalandi. Þetta er málsgrein 224 og þann 27. apríl 2022 vísaði stjórnlagadómstóllinn til skýrslu Paul Ehrlich stofnunarinnar. (Paul Ehrlich stofnunin ber ábyrgð á lyfjaöryggi. Allir sem hlusta á Sucharit Bhakdi eða Beate Bahner ofl. vita hvað ber að skilja undir nafninu Paul Ehrlich stofnunin.) Og í skýrslu dagsettri 26. október 2021, segir þessi Paul Ehrlich stofnun og stjórnlagadómstóllinn í Þýskalandi vísar til þessa, að það hafi verið samtals 1.802 tilkynningar um dauðsföll í tengslum við bólusetningarnar. Það þýðir: 0,02 tilkynningar um grun um dauðsföll á hverjar 1.000 bólusetningar – þýðist sem: einn einstaklingur fyrir hverjar 50.000 bólusetningar. Þetta þýðir að stjórnlagadómstól sambandsríkisins var tilkynnt þann 27. apríl 2022 að tilkynningar hafi borist af því að fólk væri að deyja vegna bólusetninganna. Við erum að tala um bólusetningu sem hefur verið tekin upp sem skyldubólusetning fyrir ákveðna faghópa, nefnilega heilbrigðisgeirann og hermenn. Þetta þýðir að fólki var skylt að þiggja þetta efni inn í líkama sinn. Í kjölfarið bárust tilkynningar um grunsemdir frá Paul Ehrlich stofnuninni um dauðsföll hjá 2 af hverjum 1.000 bólusetningum. Þetta þýðir að þýski alríkisstjórnlagadómstóllinn vissi að þessi bólusetning gæti verið banvæn. Og nú skulum við líta á næstu málsgrein þessa úrskurðs. Stjórnlagadómstóll sambandsríkisins reynir þar að draga úr væginu, þeir segja meira að segja í inngangi: Þess ber þó að gæta að eingöngu eru þetta tilkynningar um grun. Því samkvæmt öryggisskýrslu frá 23. desember 2021, sem er eftirfarandi skýrsla, er aðeins í 78 tilfellum af þessum dánar tilkynningum talið möguleg eða líkleg tenging við bólusetningu. Þetta þýðir að þýski stjórnlagadómstóllinn gerir ráð fyrir að ábyrgðarstofnunin í Þýskalandi fyrir lyfjaöryggi segi sjálf að 78 af þeim dauðsföllum sem tilkynnt hefur verið um séu líklega eða hugsanlega orsakatengd bólusetningunni. Og það þýðir að sambandsstjórnlagadómstóllinn í Þýskalandi hefur sagt að 78 manns í Þýskalandi megi deyja til að bjarga öðrum. Þessir 78 manneskjur er fólk sem getur verið foreldrar okkar, getur verið börnin okkar, getur verið bræður okkar og systur, vinir okkar eða við sjálf. Hvaða ríki hefur rétt á að segja að 78 manns séu ekki svo margir? Á kostnað 78 manns má maður segja það. Og þetta eru aðeins þeir sem hafa verið tilkynntir úr hópi grunaðra. Ef sagt hefði verið að einhver hafi líklega dáið af völdum bólusetningar hefði stjórnlagadómstóll sambandsríkisins þurft að segja, okkur þykir þetta leiðinlegt. Þessi ákvörðun varðandi bólusetningarskyldu á ákveðnar starfsstéttir er alveg utan samfélagssáttmálans sem við höfum gert við þig. Við sem dómstóll höfum ekki leyfi til að ákveða þetta vegna þess að við höfum ekki leyfi til að ákveða dauða þinn. Við megum ekki fella dóm sem segir að ríkið geti drepið ákveðið hlutfall fólks af ásetningi. Vegna þess að við vitum, í síðasta lagi með þessari niðurstöðu sambandsstjórnlagadómstólsins, sem er opinber, að fólk deyr af völdum bólusetninga. Og ekki einn einasti maður ætti að deyja vegna aðgerða stjórnvalda. Hugsaðu nú aftur um spurninguna sem ég spurði í upphafi að þú ættir að spyrja fólkið fyrir utan. Ekki: Hver græðir á þessu? Heldur: Hver ber skaða? Og hver hefur rétt á því að ákveða hvort jafnvel einn einstaklingur deyi vegna þess að ég skipa þeim að þola ákveðna ráðstöfun sem ég sem ríki tel vera rétta? Þetta er utan þess samfélagssáttmála sem við höfum gert. Og þetta er það sem ég vil annars sanna, því þetta hefur afleiðingar. Það hefur afleiðingar ef ríkisvaldið, kjörnu fulltrúarnir okkar eða sem voru kosnir óbeint í gegnum okkur - Dómarar við stjórnlagadómstól sambandsins eru kosnir af sambandsþinginu og sambandsráðinu. Þetta þýðir þeir eru allir fulltrúar sem við sem ríkisborgarat höfum komið beint eða óbeint í þessa stöðu með kosningu okkar. Þessir fulltrúar ríkisvaldsins mega hins vegar aðeins hreyfa sig innan þessa innsta hrings samfélagssáttmála okkar. Það er þar sem álitssvigrúm þeirra liggur. Sérhver ríkisstofnun og sérhver ríkisstarfsmaður getur hagað sér innan ramma þessa samfélagssáttmála sem framfylgt er með grundvallarréttindum, lögum o.s.frv. En hann má ekki fara út fyrir hann. Og ef hann gerir það, og nú bið ég um næstu glæru, ef hann gerir það, þá er líka til lög um það. Og þessi lög eru alþjóðleg hegningarlög. Og þar stendur í kafla 7. glæpir gegn mannkyninu Þetta kemur úr ensku „Crime Against Humanity“. Ég þýði það alltaf sem glæpi gegn mannkyninu. Ég er stundum gagnrýndur fyrir þetta því fólk segir að hér standi gegn mennskunni. Nei, sérhver slíkur glæpur er ekki glæpur gegn mennskunni. Þetta er ekki bara eitthvað smá ómannúðlegt heldur frekar glæpur gegn mannkyninu sjálfu. Og þess vegna þýði ég það ‚glæpi gegn mannkyninu‘ í anda Hönnu Arendt. Og það stendur nú hér, og það er, ef einhver sem ríkisstofnun eða sem embættismaður drepur jafnvel einn mann sem hluta af umfangsmikilli eða kerfisbundinni árás gegn almennum borgurum, þá, það stendur hér niðri, mun honum verða refsað með lífstíðarfangelsi. Það þýðir umfangsmikil eða kerfisbundin árás. Það er alltaf kerfisbundið þegar um lög er að ræða. Ef það eru lög sem segja að vinnir þú á læknissviði þurfir þú að bólusetja þig með mRNA bóluefni, sem við vitum að getur valdið dauða, hjartavöðvabólgu og öðru. Þegar ríkið gerir þetta er það kerfisbundið. Og það er kerfisbundin árás gegn almennum borgurum. Þetta er alltaf túlkað á móti öllum almenningi eða hluta þeirra. Við þurfum ekki að ræða hvort starfsmenn læknaþjónustu eða læknastétta séu hluti hinna almennu borgara. Fyrir utan það þá eru hermenn líka hluti almennra borgara á friðartímum. Og hver sem drepur mann sem hluti af svo umfangsmikilli (umfangsmikilli aðferð: í miklum fjölda tilfella - við höfum það líka hér) eða kerfisbundinni árás (kerfisbundið er skipun, lög, reglugerð eða eitthvað álíka) verður refsað. Hver sá sem, sem hluti af þessari umfangsmiklu eða kerfisbundnu árás, veldur öðrum alvarlegum líkamlegum eða andlegum skaða, einkum af því tagi sem lýst er í 226. gr. almennra hegningarlaga, hér er 226. gr. almennra hegningarlaga, ef það hefur líkamstjón í för með sér, við sjónskerðingu á öðru auganu eða báðum augum, heyrn, hæfni til að tala, hæfni til að æxlast, missir mikilvægan líkamshluta eða getur ekki lengur notað hann eða þróar hann varanlega á verulegan hátt, hjartavöðvabólga, eða lendir í veikindum, lömun eða geðsjúkdómum eða fötlun, þá eru refsingin sú sem hér er nefnd. Svo, og það þýðir, að fólk er skyldað til að þola bóluefni, mRNA erfðaefni, inn í eigin líkama. Að því sé sprautað inn í eigin líkama, vitandi (og þetta var líka vitað) að það geti valdið annarri manneskju alvarlegum líkamlegum eða andlegum skaða. Og við erum ekki að tala um grun um tilvik 1 af hverjum 50.000, heldur erum við að tala um grun um tilvik 1 af hverjum 5.000 og færri. Þannig þýðir það að það sé utan samfélagssáttmálans sem við höfum. Og þegar ríkisstofnanir starfa utan samfélagssáttmálans, þá eru þær sekar um glæpi gegn mannkyninu vegna þess að þær gera eitthvað sem þær mega ekki gera. Vegna þess að þær eru að gera eitthvað sem við framseldum þeim aldrei samkvæmt samningnum sem við gerðum við þær. Þær fara með vald sem við höfum gefið þeim. Þannig komum okkur hjá vopnum, sjálfsvörn, eigið réttlæti, o.fl. í þágu ríkisins svo ríkið geti verndað okkur. Ef það misnotar þetta vald sem við höfum gefið því, og ekki bara misnotar það, heldur hegðar sér utan þess valds sem því er gefið, þá er það glæpur gegn mannkyninu. Þess vegna er þessi staðall til. Sama á einnig við þegar þú ofsækir auðkennanlegan hóp eða samfélag. Það gerðist líka. Þeim sem starfa á heilbrigðissviðinu hefur verið sagt: Þú getur ekki stundað þitt fag lengur ef þú gerir þetta ekki. Þannig að jafnvel þótt þú standir upp núna og segir: Þetta var allt sjálfviljugt. Það var alls ekki þvingað - sem er auðvitað ekki satt. Það er ekki hægt að deila um það. En jafnvel þótt maður segði það, þá væri Nr. 10 af §7. alþjóðlegra hegningarlaga samt uppfyllt. Ég veit ekki hversu mörg ykkar hér tilheyra andspyrnuhópnum Querdenker. Fólki var bannað að mótmæla bara af því að það væri Querdenker. Þetta eru líka ofsóknir í skilningi nr. 10, sem við höfum hér, vegna þess að hópur eingöngu vegna þess hve gagnrýnin hann var, hann var skyndilega útilokaður frá félagslegum athöfnum. Eða til dæmis þeir sem voru óbólusettir og fengu ekki lengur að fara á tónleika. Eða þá sem voru óbólusettir og fengu ekki lengur inn í allar búðir. Ég mátti til dæmis ekki fara á klósettið í versluninni Karstadt vegna þess að ég hafði ekkert bólusetningarvottorð. Og það var reglugerð í Hessen sem kvað á um þetta. Og það er allt hér í númer 10. Og auðvitað munum við gera þetta upp. Vegna þess að ef við gerum það ekki þá erum við í raun og veru að leyfa þeim sem eru við völd í hverju þessara ríkja (þetta á við um Sviss, Austurríki, Ítalíu, Frakkland, öll ríki) að starfa utan þeirra reglna sem við höfum sett sameiginlega án þess að það hafi neinar afleiðingar. Og það getum við ekki liðið. Og við getum ekki liðið þetta því þá erum við líka að starfa gegn lögunum. Og nú hugsa kannski sum ykkar: Já, en þau eru stjórnmálamenn. Og þau sitja í ríkisstjórninni. Og þau eru dómarar. Þau eru öll lögvernduð. Þeir hafa friðhelgi. Dómarar hafa lög dómara. Þetta þýðir að ekki sé hægt að dæma dómara vegna dóms síns og svo framvegis og svo framvegis, án þess að það brengli réttarfarið o.s.frv. Nei, þetta er ekki satt. Þetta er alþjóðlega Rómarsamþykktin. Þetta eru lögin sem gilda þegar þú ferð til Haag, til Alþjóðaglæpadómstólsins. Í fyrsta lagi verðum við að leggja fram sakamál í Þýskalandi til ríkissaksóknara ríkisins. Og ef þessi refsikæra verður annað hvort ekki samþykkt eða ekki afgreidd, þá er leiðin til Haag greið. En sömu reglur og alþjóðlega Rómarsamþykktin gilda einnig um alþjóðleg hegningarlög og hlustið nú á þetta: [27. gr., Óviðkomandi opinberri stöðu] „Samþykkt þessi gildir jafnt um alla einstaklinga án nokkurs aðgreiningar eftir opinberri stöðu. Einkum leysir opinber staða þjóðhöfðingja eða ríkisstjórnir, alþingis- eða þingmann, kjörins fulltrúa eða embættismanns ríkisstjórnar mann ekki undan refsiábyrgð samkvæmt þessari samþykkt og gefur í sjálfu sér ekki tilefni til refsimildunar. Friðhelgi eða sérstakar málsmeðferðarreglur sem fylgja opinberri stöðu manns samkvæmt landslögum eða alþjóðalögum skulu ekki koma í veg fyrir að dómstóllinn fari með lögsögu sína. Það er engin friðhelgi." Af hverju er engin friðhelgi? Auðvitað getur hver sá sem fer út fyrir ramma samfélagssáttmálans ekki treyst á friðhelgina sem er aðeins hluti af þessum samfélagssáttmála. Stjórnmálamaður sem vinnur innan reglna getur auðvitað alltaf sagt: Svo að ekki verði ráðist á mig sem stjórnmálamann [nema hann sé í AfD], þá get ég treyst á friðhelgi og get ekki verið sakfelldur fyrir pólitískar gjörðir mínar. En málið hér er að stjórnmálamennirnir sem störfuðu, dómararnir sem störfuðu, þingmennirnir sem störfuðu voru ekki innan reglna sáttmálans okkar, heldur utan reglna sáttmálans okkar og því gildir engin friðhelgi um þá. Því eru þeir líka refsiverðir, jafnvel þótt þeir hafi gert það að einhverju leyti innan starfs síns innan einhvers ríkis. Og það er mjög mikilvægt og það er einmitt leiðin sem við verðum að fara saman. Og hvað er svona sérstakt við alþjóðlegu Rómarsamþykktina? Það sérstaka er að við munum ekki íþyngja ríkinu okkar. Við munum ekki íþyngja Sviss, né Austurríki, né Ítalíu né Þýskalandi með afleiðingunum, því það eru ekki ríkin sem eru dregin fyrir rétt, ríkisstjórnir eru ekki dregnar fyrir rétt, þing eru ekki dregin fyrir réttar, dómstólar eru heldur ekki dregnir fyrir rétt. , en... einstaklingar eru dregnir fyrir rétt. Vegna þess að þeir sem virkuðu eru einstaklingar. Það eru einstaklingar sem settu lögin. Það eru einstaklingar sem settu reglugerðina. Það eru einstaklingar sem dæmdu. Þau munu öll þurfa að standa frammi fyrir dómstólum eða eins og er, auðvitað, verður maður að segja, verða að standa fyrir dómstólum. Öll munu þau standa fyrir dómi. Og valkosturinn sem við höfum - og við ættum líka að beita fyrir okkur þessum reglum - er að hægt sé að beita sektum til viðbótar við fangelsisdóma. Og umfram allt að hjá þeim sem urðu gerendur megi gera upptækan ágóða, tekjur og eignir sem þeir eignuðust vegna gerða sinna og setja í fjárvörslusjóð í þágu þolenda glæpanna og í þágu aðstandenda þolenda glæpanna, fórnarlamba glæpanna. Þetta þýðir að fórnarlömbin fá ekki bætur frá sköttunum okkar heldur frekar af þeim hagnaði sem gerendurnir græddu, sem við getum tekið af þeim og aðstandendum þeirra. Það er kjarninn. Gerendurnir verða að greiða til baka það sem þeir fengu - allt - auk sekta til bóta handa fórnarlömbunum. Og það er sem sagt það sem við verðum að fylgjast með, nefnilega ef við grípum til aðgerða gegn (eins og við erum að gera núna, það sem sumir kollegar eru líka að gera, sem er auðvitað alveg í lagi), en ef við grípum auðvitað til aðgerða gegn bóluefnisframleiðendum, þá endum við að lokum í ríkisábyrgð. Og það þýðir að á endanum borgum við öll tjónið sem annað fólk hefur valdið. Og þess vegna er þetta svo mikilvægt, því er svo mikilvægt að við gefumst ekki upp! Glæpir gegn mannkyninu fyrnast aldrei. Þannig að það skiptir engu máli hvort þessi glæpir eru í raun kærðir núna, eftir tvö ár, eftir fimm ár eða eftir tíu ár. En þeir verða leiddir fyrir rétt vegna þess að vindurinn er að snúast, stjórnmálaástandið er að breytast og á einhverjum tímapunkti munum við líta til baka á þetta heimsfaraldurstímabil og síðan, vegna þess þróunar mannkynsins, vegna þess að samfélagið er að þróast, munum við segja: Það sem gerðist þarna, má aldrei gerast aftur, aldrei aftur! Og þetta „Aldrei aftur!" mun einhvern tímann - og ég held að það verði fyrr en síðar - leiða til ákæru á hendur gerendum. En við verðum samt sem áður að gefa núna út kæru. Nú verðum við að draga gerendurna fyrir rétt. Og það munum við gera vegna þess að þetta snýst líka um opinbera vinnslu. Málið er einmitt að þið, sem hlustið hér, segið fólkinu fyrir utan. Þetta snýst ekki um spurninguna um hvort það sem Robert Koch stofnunin, hvað PEI [Paul Ehrlich stofnunin], hvað herra Drosten, það sem herra Wieler og allir sögðu okkur sé satt eða ekki. Spurningin er frekar óviðkomandi. Það er ekki algerlega óviðkomandi, en það er tiltölulega óviðkomandi. Spurningin er … eða spurningin sem við verðum alltaf að spyrja okkur sjálf, jafnvel þótt hún sé sönn eða (í Sviss er það BAG [Alríkisskrifstofa lýðheilsumála], í Austurríki var það líka heilbrigðisráðuneytið), jafnvel þótt það hefði verið satt sem þau sögðu okkur: Hefðu þau mátt að gera þessar ráðstafanir? Og það er markmiðið með fyrirlestri mínum. Aldrei, nei, aldrei, never ever! Aldrei hefði mátt grípa til þessara ráðstafana! Það á aldrei að neyða eða skylda manneskju til að bólusetja sig með efni þar sem maður veit örugglega að fólk deyi á endanum. Ekkert ríki ætti að gera það! Og nú komum við aftur að krísunni í upphafi, því sem ég sagði. Þetta á við alls staðar. Ef sérhver aðili ríkisins megin veit að það vald sem mér sé gefið leyfi mér ekki að drepa saklaust fólk, þá hefðum við engar krísur í þessum heimi. Og þessar reglur eru til, en þessar reglur eru stöðugt brotnar. Síðan eru alltaf einhverjir sem segja: Þetta má ekki. Og nú eru þeim jafnvel slaufað eða þeir útilokaðir frá samfélagsmiðlum og svo framvegis. En við höfum í raun og veru reglurnar sem segja alveg skýrt: Við megum ekki gera þetta, við megum ekki gera þetta! Og það eru skilaboðin til allra leiðtoga Hamas, til Hezbollah, til Írans, Ísraels, Úkraínu, Rússlands og svo framvegis. Ef stjórnvöld og valdamenn héldu sig við þær reglur sem við höfum, sem segja skýrt að enginn saklaus maður ætti að vera drepinn viljandi, þá væru þessar krísur ekki til. Og því er svo mikilvægt að við höfum þessa miðstöð fyrir úrvinnslu, upplýsingu, lögfræðilegar ofsóknir og hindrun (ég veit að það hljómar svolítið þunglamalega), þetta ZAAVV (eins og sést hér á t-bolnum mínum) stofnað til að koma með nákvæmlega þessum skilaboðum til umheimsins. Og við munum [gera það] þann 10. desember 2023, sem er 2 ára afmæli ákvörðunar um kröfur um bólusetningar á sérstökum stofnunum. Fyrir utan það þá er 10. desember dagur mannréttinda. Á þessum degi í Karlsruhe munum við leggja fram ákæru til skrifstofu ríkissaksóknara fyrir glæpi gegn mannkyninu gegn meintum 584 helstu gerendum í Þýskalandi (https://www.zaavv.com/de-de/news/81-medienmitteilung-strafanzeige-gegen-unterstuetzer-der-corona-impfpflicht). Þetta verða stór mótmæli, ég væri ánægður ef mörg ykkar tækju þátt, því við viljum koma þessu skýrt á framfæri (nánari upplýsingar á: https://www.zaavv.com/de-de/ka1012). Við viljum gera umheiminum ljóst að enginn má hreyfa sig út fyrir þennan löglega hring. Innan þessa lögfræðilega hrings getum við rætt um hvað sem er, en utan þessa lögfræðilega hrings má enginn vera og enginn má grípa til neinna aðgerða. Og einmitt það er sem við upplifðum. Og það má aldrei gerast aftur og því verður þessi kæra til, þó ekki væri nema til að vinna frekara almannatengslastarf. Og þessi kæra er nauðsynleg. Við verðum að leggja hana fram í Þýskalandi svo við getum tekið næsta skref til Haag. Þegar við förum til Haag munum við jafnvel styðja erlend ríki. Því ef þú skoðar síður Alþjóðlega sakamáladómstólsins muntu sjá að enn sem komið er hefur eingöngu fólk með dökkt húð frá meginlandi Afríku verið dæmt. Margir segja nú: Nei, nei, en það var samt Júgóslavíudómstóllinn. Einmitt, Júgóslavíudómstólnum hefur verið aðgreindur. Þetta var sérstakur dómstóll, hann var ekki hluti af Alþjóðlega sakamáladómstólnum, heldur var þetta Júgóslavíudómstóllinn. Hingað til hafa aðeins Afríkubúar frá Afríkuríkjum verið dæmdir fyrir Alþjóðlega sakamáladómstólnum. Þetta þýðir að þessi alþjóðlegi sakamáladómstóll er pólitískt yfirráðatæki. Ameríka er ekki hluti af því, en auðvitað er Ameríka enn þátttakandi, en í meginatriðum yfirráðasvæði vestrænna ríkja, Ameríku og Evrópuríkja til að fara með stjórn yfir Afríkuríkjunum. Og Afríkuríkin ættu að hafa mikinn áhuga á því að evrópskir stjórnmálamenn verði nú dregnir fyrir rétt í fyrsta skipti. Þetta þýðir að ef Afríkuríkin styðja þessa málsókn eða styðja þessa sakamálakvörtun sem við erum að leggja fram, þá er mjög mikilvægt að fylgja henni eftir. Og að mínu mati er mikilvægt að við tökum það skýrt fram: alþjóðalög, sem við höfum samþykkt, verða að gilda alls staðar og þau verða að gilda jafnt. Það getur ekki verið þannig að við í Evrópu höldum alltaf fallegar sunnudagsræður og beinum alltaf sérstaklega fingri að öðrum og segjum hvað þeir geri rangt. Og sjálf getum við gert hvað sem við viljum við íbúa okkar. Það er okkar hlutverk að koma þessu á framfæri við umheiminn, gera það ljóst. Og það er okkar hlutverk að tryggja - og tryggja alla ævi - að þeir sem hafa gert það sem kom fyrir okkur á síðustu þremur árum, nefnilega þessar aðgerðir, þessar kóvid-aðgerðir, skyldubólusetningar og svo framvegis, að þeir viti: Alveg uns æfi þeirra líkur vofa yfir þeim lögfræðilegar lögsóknir og það til æviloka munum við ekki hætta að leggja fram kærur og tryggja að þetta mál fái afgreiðslu. Því þetta er efni fyrirlesturs míns. Það getur aðeins orðið félagsleg sátt ef þeir sem telja sig hafa leyfi til að hreyfa sig utan félagslegra reglna séu dregnir til ábyrgðar. Í þessu tilviki munu þeir verða dregnir til refsiábyrgðar ef þeir bæta eftir bestu getu fyrir skaðann sem þeir hafa valdið og við sýnum þar með skýrt: Allt sem leyfilegt er í okkar samfélagi verður að hreyfast innan þess ramma sem við höfum skilgreint í sameiningu og ekki utan þessa ramma. Hver sá sem er utan þessa ramma er glæpamaður samkvæmt alþjóðlegum hegningarlögum og á að vera dreginn fyrir rétt! Þakka ykkur kærlega fyrir að hlusta á mig. Ég óska ​​ykkur alls hins besta og ég vona að þið hafir getið tekið nokkur hvatningarorð til ykkar, líka til þess að fara út og ræða hlutina þarna úti og gera það ljóst hvers vegna við fórum öll út á göturnar á þann hátt sem við gerðum gegn þessum kóvid-aðgerðum, hvers vegna við mótmælum enn og gagnrýni okkar á aðgerðirnar nái langt út yfir kóvid-aðgerðirnar sjálfar. Það snýst nefnilega í það heila um sambúð okkar í þessu samfélagi og um frið í þessu samfélagi. Þakka ykkur fyrir! Ivo Sasek: Frábært. Þakka þér kærlega fyrir, Ralf Ludwig. Kærar þakkir. Þetta var mjög, mjög áhrifamikið, mjög markvisst. Mér finnst þetta svo mikilvægt. Bara byrjunin var svo ótrúleg. Þetta að vera dreginn yfir í aukaatriði, þessar afvegaleiðingaraðferðir, sú staðreynd að þú ert að berjast fyrir röngum hlutum. Þetta voru svo rosalega mikilvægar upplýsingar. Þannig að við leitum núna að leið til að leggja okkar lóð á vogarskálarnar. Við værum mjög þakklát ef við gætum haldið sambandi hvor við annan, að við fengjum uppfærslu hvernig við gætum tekið þátt, hvort það væri með undirskriftum eða mótmælum, sama hvað. Endilega haltu áfram að berjast með okkur svo við getum fylgt þessu almennilega eftir, já, með öllum þunga, að leggja á vogaskálina, já. Þetta var mjög dýrmætt, mjög dýrmætt núna. Þakka þér fyrir leiðarvísinn. Ralf Ludwig: Þakka þér kærlega fyrir. Kærar þakkir. Fínt. Ivo Sasek: Ég óska ​​þér mikils sólskyns í persónulegu lífinu, líka á Mallorca. Andi, hugur og líkami varðveitast. Haltu þessu áfram. Við erum stolt af ykkur. Takk fyrir allt, fyrir að standa í þessu. Takk. Ralf Ludwig: Þakka þér kærlega fyrir.

eftir -

Heimildir/slóðir: https://www.zaavv.com/de-de/ka1012