Brutalna izraelska polityka osiedleńczaa

13.05.2023 | www.kla.tv/26043

Od tygodni konflikty między ludnością palestyńską i izraelską znów mocno się zaogniają. Jednocześnie od tygodni w kraju panuje zamieszanie z powodu planowanej reformy sądownictwa, zwanej również "rewolucją sądową". Nie możemy tutaj wystarczająco wyjaśnić wszystkich kontekstów i celów tych posunięć rządu izraelskiego. "Ale pytanie brzmi, czy ta reforma sądowa zostanie wykorzystana do otwarcia drzwi do bezprecedensowego nielegalnego zagarnięcia ziemi. Od dziesięcioleci Palestyńczycy w Izraelu są ofiarami niezwykle brutalnej polityki osadniczej, która teraz może stać się nieodwracalna. KlagemauerTV chce dać głos narodowi palestyńskiemu, emitując film "Żelazny mur". W 2006 roku palestyński filmowiec Mohammed Alatar wyprodukował ten film. Dokument naświetla problemy z perspektywy ludności palestyńskiej w Izraelu i na Zachodnim Brzegu od momentu powstania państwa Izrael i jest prawdopodobnie bardziej aktualny dzisiaj niż kiedykolwiek wcześniej. KlagemauerTV może dziś nadać ten film za zgodą reżysera. Chcielibyśmy wyrazić za to nasze szczere podziękowania". "Chcielibyśmy zaznaczyć, że publikacja ta w żaden sposób nie ma na celu promowania antysemityzmu. Ma ona raczej na celu udzielenie głosowi, który w głównym nurcie otrzymuje niewiele lub nie otrzymuje wcale miejsca. To właśnie takie głosy są niezbędne, jeśli chce się zrozumieć konflikt izraelsko-palestyński i wyrobić sobie o nim własne zdanie. Obejrzyj "Żelazny mur" już teraz". "Kolonizacja syjonistyczna, nawet najbardziej ograniczona, musi być albo zakończona, albo prowadzona wbrew woli ludności tubylczej. Kolonizacja ta może więc być kontynuowana i rozwijana tylko pod ochroną władzy niezależnej od miejscowej ludności - żelaznego muru, przez który ludność tubylcza nie może się przebić." Władimir Jabotyński, listopad 1923, założyciel prawicy syjonistycznej". " IV Konwencja Genewska (1949), art. 49: "Mocarstwo okupacyjne nie będzie deportować ani przesiedlać żadnej części własnej ludności cywilnej na terytorium, które okupuje". "Palestinian Agricultural, Relief Committees", P.A.R.C (Palestyńskie Komitety Pomocy Rolnej) Żelazny Mur." Konflikt na Bliskim Wschodzie pomiędzy Palestyńczykami a Izraelem trwa od wielu lat. Niezliczone próby wynegocjowania trwałego pokoju zakończyły się niepowodzeniem. W międzyczasie liczba zabitych wciąż rośnie. Co roku, co dzień, czasem co godzinę. Wraz z konferencją madrycką w 1991 roku pojawił się wreszcie promyk nadziei. Dwa lata później w stolicy Norwegii Oslo, po długich tajnych negocjacjach, po raz pierwszy uzgodniono deklarację zasad opartą na wymianie "ziemi za pokój". Pojawiła się nowa nadzieja. Bill Clinton: "Wszyscy życzymy wam dzisiaj z całego serca i duszy: Peace, Shalom, Salaam, Pokój". Na drodze do pokoju było wiele przeszkód. Jedną z nich był status pięciu milionów palestyńskich uchodźców rozrzuconych po całym regionie. Albo granica między stronami konfliktu i przyszła kontrola nad granicami z sąsiednimi krajami. Wspólne dzielenie najświętszego miasta świata: Jerozolimy. Ale największa przeszkoda, która miała doprowadzić do sporu między Ramallah a Tel Awiwem, dopiero się pojawiała. Izraelskie kolonie, czyli osiedla, w palestyńskim sercu. Ta przeszkoda zagrażała podstawowej zasadzie całych negocjacji: "ziemia za pokój". Ghassan Khatib, palestyński minister planowania: "Izraelska polityka osadnicza rozpoczęła się zaraz po okupacji w 1967 r. Kolejne rządy izraelskie różnie rozumiały politykę osadniczą, ale zasada pozostała ta sama." Dror Etkes, Ruch Peace Now, Settlement Watch: "Pierwsza osada na Zachodnim Brzegu powstała w 1967r: Kefar Etzion .W 1968 roku grupa osadników przeniosła się do Hebronu, w porozumieniu i za zgodą wojska, na tygodniowy pobyt podczas Paschy." Dr Jeff Halper, Izraelski Komitet Przeciwko Zburzeniom Domów: "Dwa tygodnie po podboju były już plany osiedli, były plany co zachować, a co oddać Jordanii. Opcja jordańska była opcją Partii Pracy. Pomysł był taki: zwiększyliśmy nasze terytorium, teraz musimy zobaczyć jak możemy je utrzymać i kontrolować i uczynić je całkowicie ziemią Izraela i pozbyć się ludności palestyńskiej. To pozostaje prawdziwym problemem do dziś, od 1967 roku do teraz". Chociaż idea osiedli była głęboko zakorzeniona w ideologii syjonistycznej, rządząca Partia Pracy nie wypracowała jasnej polityki, jak uruchomić przedsięwzięcie "osiedli". Wszystko jednak zmieniło się w 1974 roku wraz z powstaniem Guscha Monin, Bloku Wiernych. Ideologiczny ruch osadniczy został założony w osadzie Farizion przez grupę fundamentalistycznych rabinów, którzy twierdzili, że zostali powołani przez Boga do poszerzenia granic Izraela - od rzeki Jordan do morza. Akiva Eldar, dziennikarz izraelskiej gazety "Haaretz": "Ich ideologia polega na twierdzeniu, że syjonizm i wola Boga zbiegają się tutaj w Ziemi Izraela, że ta ziemia została dana Żydom przez Boga. Nikt, ani rząd, ani obywatel, nie miałby prawa dać kawałka tej ziemi nie-Żydowi. Taka była ideologia ortodoksyjnego syjonizmu rabina Kooka. Ale nie udało mu się jej narzucić, gdy w 1948 roku powstał Izrael, ponieważ pierwotny ruch syjonistyczny nie był zorientowany religijnie." Guscha Monin wywalczyli sobie miejsce w w dużej mierze świeckim społeczeństwie izraelskim i w rządzącej Partii Pracy. W 1977 roku, wraz z wyborem Menachema Begina na premiera i mianowaniem przez niego Ariela Sharona na ministra rolnictwa, znaleźli swoich protagonistów. Partnerstwo między twardym Beginem a buldożerem osadnictwa Szaronem zmieniło oblicze terytoriów okupowanych. Kiedy Begin odszedł z urzędu w 1983 roku, najbardziej ekstremalni osadnicy zamieszkali w ponad 100 osiedlach, rozrzuconych po całym terytorium okupowanym. Dr Jeff Halper: "Sharon został wyznaczony przez Begina na przewodniczącego ministerialnej komisji ds. ugody. Wydał mu dwa polecenia. Po pierwsze, Sharon miał stworzyć fait accompli: osiedla, drogi, infrastrukturę, wszystko co uniemożliwiłoby oddzielenie Judei i Samarii od Izraela. Obecność Izraela miała stać się nieodwracalna. Po drugie, miał uniemożliwić powstanie państwa palestyńskiego po wsze czasy." Kiedy Begin podał się do dymisji, nic nie zapowiadało istotnych zmian. Jego następca, Yitzhak Shamir, wywodził się z tej samej szkoły twardego syjonizmu. Cytat: "Zasiedlenie Ziemi Izraela jest istotą syjonizmu. Bez osadnictwa nie realizujemy syjonizmu. To jest tak proste jak to." Yitzhak Shamir 21 lutego 1997 roku w izraelskiej gazecie "Maariv". W 1983 roku izraelskie Ministerstwo Rolnictwa i Światowa Organizacja Syjonistyczna opublikowały plan generalny dla 43 nowych osiedli. Proponował on od 300 do 450 kilometrów nowych dróg, które miały połączyć i rozwinąć osiedla. Proponował również czterokrotne zwiększenie liczby osadników do stu tysięcy. Różne rządy Partii Pracy, z Szimonem Peresem na czele, kontynuowały budowę osiedli. Budowa osiedli nie jest polityką politycznej lewicy czy prawicy, jest to polityka Izraela, niezależnie od tego, kto jest u władzy. Jeden po drugim, każdy izraelski premier od 1767 roku, bez wyjątku przyczyniał się do ekspansji osiedli. W 1997 roku Benjamin Netanyahu zaszokował Palestyńczyków, gdy zdecydował o aneksji jednego z najpiękniejszych wzgórz w kraju pod osiedle Har Choma. Był to najsilniejszy znak dla Palestyńczyków, że porozumienie z Oslo nie działa. Oslo nie doprowadziło do ani jednej eksmisji osiedla. Wręcz przeciwnie, Izrael nadal zabierał palestyńskie ziemie. Jak na ironię, izraelska polityka osadnicza przybrała drastyczny obrót po podpisaniu porozumienia z Oslo w 1993 roku. Osiedla stały się wyraźnie większe, a ich populacja gwałtownie wzrosła. Po Oslo liczba osadników na Zachodnim Brzegu wzrosła o 90% w ciągu siedmiu lat. Największy wzrost odnotowano w 2000 roku, za kadencji Ehuda Baraka. "Jeśli spojrzeć na wzrost populacji osadniczej na Zachodnim Brzegu i budowę solidnych domów, mieszkań i infrastruktury, to ich szczyt przypadł na okres po 1995 roku, po Oslo". Samaan Khoury, Palestyńskie Forum na rzecz Pokoju i Demokracji: "W tych latach intencją było budowanie wzajemnego zaufania, aby zbliżyć się do zakończenia konfliktu. Jednak intencje Izraela były zupełnie inne. Próbował on stworzyć fakty dokonane w bezprecedensowym tempie. W ten sposób chciał przesądzić o wyniku rozmów, zamiast wypracować wynegocjowane rozwiązanie. Premier Barak udawał w Camp David, że oddał wszystko, że oddał księżyc, ale jakże brzydki był ten księżyc." W odpowiedzi na międzynarodową presję na zaprzestanie budowy osiedli, rząd izraelski zmienił swoją taktykę. Teraz rozbudowywał i rozwijał osiedla pod pretekstem przyrostu naturalnego. Połączył je ze sobą i powiązał z Izraelem. W ten sposób powstały wielkie bloki osadnicze, na przykład pierścień wokół Jerozolimy czy bloki w rejonie Ugoschezion, które rozcinają kraj i wykluczają jakąkolwiek możliwość powstania spójnego państwa palestyńskiego. Architektem tej polityki jest premier Ariel Szaron. Cytat: "Każdy musi teraz biec i chwytać jak najwięcej wzgórz, by rozbudować osady. Wszystko bowiem, co teraz weźmiemy, pozostanie nasze. Wszystko, czemu pozwolimy się wymknąć, oni dostaną." Ariel Sharon, A.F.P, 15 listopada 1998 r. Dla Palestyńczyków izraelskie osadnictwo wydawało się teraz trwałą okupacją. Z setkami osiedli i placówek rozrzuconych po całym okupowanym terytorium Palestyny, mapa Zachodniego Brzegu wygląda jak ser szwajcarski. Izraelska polityka tworzenia faktów dokonanych zadziałała. Dr Jeff Halper: "Izrael chce, aby świat postrzegał Judeę i Samarię jako integralną, naturalną część Ziemi Izraela, a później jako część państwa Izrael. Dlatego jego polityka ma na celu trwałe zabezpieczenie rzeczywistości osadniczej. Nie chodzi tu o taktykę. Nie budujemy osiedli, aby być silniejszym. Budujemy osiedla jako trwałe przedłużenie dla naszych miast. Ariel jest przedłużeniem Tel Awiwu. Ma'ale Adumim Jerozolimy." Te osiedla i ich obwodnice oraz strefy bezpieczeństwa zajmują 42% ziemi, które mają być przeznaczone dla przyszłego państwa Palestyny. Budowa nowych dróg na całym świecie ma zwykle na celu wzrost gospodarczy i lepszą dostępność. Z kolei drogi łączące osiedla mogą być używane tylko przez osadników. Jeśli Palestyńczycy chcą jeździć po tych drogach, muszą uzyskać specjalne zezwolenia, a ich zdobycie jest bardzo trudne. Podstawowe prawo człowieka, jakim jest swoboda poruszania się po własnym kraju, zostało odebrane większości Palestyńczykom. Stało się ono przywilejem wybranej mniejszości. Dr Jeff Halper: "W tym miejscu pojawia się system autostrad i cała infrastruktura. Tworzysz krajobraz, na przykład Ma'ale Adumim, w środku Zachodniego Brzegu. Na dobrej autostradzie jedziesz do Ma'ale Adumim i z powrotem do domu z pracy w Jerozolimie, w piętnaście minut. Na doskonałej autostradzie, gdzie nigdy nie spotkasz Araba, gdzie nigdy - nie daj Boże! - nie musisz przejeżdżać przez arabską wioskę. Pozostajesz w pełni w środowisku izraelskich Żydów. Wyruszasz w żydowskiej Jerozolimie, piękną żydowską autostradą przez żydowską wieś w idyllicznym Izraelu bez Arabów. W swoim żydowskim miasteczku akademickim pływasz w żydowskim basenie. Wszystko jest normalne, banalne, nie jest problemem, w ogóle nie jest polityczne". Miejsca pod budowę osiedli są starannie wybierane. Najczęściej znajdują się one na wzgórzach pomiędzy palestyńskimi miastami i wioskami. Większość z tych osiedli nie posiada oczyszczalni ścieków. Nieoczyszczone ścieki są odprowadzane na palestyńskie grunty rolne, powodując ogromne szkody dla ludzi i środowiska. Osiedla marnują cenne zasoby naturalne, zwłaszcza wodę. Woda jest bardzo ważnym zasobem w Palestynie. Dr Abed Al-Rahman Tamimi, Palestyńskie Zakłady Wodne: "Średnie zużycie wody na osobę na Zachodnim Brzegu dla Palestyńczyków wynosi 140 metrów sześciennych rocznie, ale średnie zużycie wody dla osadników wynosi około 600 metrów sześciennych. Palestyńczycy płacą za swoją wodę cztery razy więcej niż osadnicy, mimo że wszyscy korzystają z tych samych źródeł i infrastruktury. Czyli innymi słowy, zużywamy znacznie mniej, ale płacimy cztery razy więcej." Dziś na okupowanych terytoriach Palestyny mieszka prawie pół miliona żydowskich osadników. Izraelczycy nie rzucili się, by przenieść się na okupowane terytoria, byli rekrutowani, przetwarzani i oferowano im liczne zachęty, przez każdy rząd w długiej kolejce. Michal Barakat, osiedle Pisgat Ze'ev, Jerozolima Wschodnia: "Najważniejszym powodem, dla którego kupiłam tutaj dom, są względy materialne. Taki dom w Tel Awiwie byłby prawdopodobnie dwa razy droższy. Oczywiście są też dodatkowe zalety i więcej powodów, aby się tu przeprowadzić. Okolica jest dobra, jakość budownictwa jest dobra, są to nowe domy. Widok jest wspaniały, powietrze jest czyste i dobre. Ale głównym powodem są oczywiście korzyści materialne. Państwo również tworzy zachęty i oferuje bardzo dobre warunki dla osób, które kupują domy na osiedlach. Większość ludzi, moi przyjaciele i ja sama kilka lat temu, prawie nie zdają sobie sprawy, że mieszkają na terytorium okupowanym. Nawet jeśli są świadomi, nie chcą o tym myśleć i tłumią to w sobie." Dr Jeff Halper: "To co zrobił Izrael, zwłaszcza Sharon, było bardzo sprytne. Sharon zdał sobie sprawę, że nie ma wystarczająco dużo religijnych, ideologicznych osadników, którzy widzą ten obszar jako ziemię Izraela i chcą go odebrać Arabom. Na gruncie ideologicznym nie mógł skłonić mas Żydów do przeniesienia się na tereny okupowane. Oddzielił więc ideologię od pomysłów osadniczych. Z Ma'ale Adumim i Giva'at Ze'ev oraz Ariel i Alfei Menashe mamy serię nowych miasteczek, które nie mają nic wspólnego z polityką osadniczą. Mieszkają tam normalni ludzie, połowa z nich nawet nie zdaje sobie sprawy, że przekracza rodzaj Zielonej Linii, która została całkowicie wymazana z izraelskich map." Michal Barakat: "Dla mnie dużym problemem jest to, że mieszkańcy Pisgat Ze'ev nawet nie wiedzą, kiedy pobliski dom zostaje zburzony i dziesięcioro dzieci zostaje bez dachu nad głową, jak to miało miejsce w zeszłym roku. Większość ludzi w Pisgat Ze'ev nie wie lub nie dba o to. Często myślę o różnicy w warunkach życia między moim synem a dziećmi kilkaset metrów stąd. Napisałam o tym w naszej osiedlowej gazecie. Chcę, żeby ludzie otworzyli oczy i zobaczyli te rzeczy. Są bardzo ostre kontrasty, między obozami dla uchodźców a ludźmi tutaj, którzy narzekają na banały. Na przykład, że śmieci nie są sprzątane codziennie, albo coś podobnego. Rząd nas oszukał, kiedy kupiliśmy tu dom. Rząd oszukał tak wielu obywateli Izraela. Gdyby rząd zaoferował mi mieszkanie podobne do tego gdzie indziej, w Izraelu, a nie na terytoriach okupowanych, i które przybliżyłoby pokój, przeprowadziłbym się jutro." Według izraelskiego ruchu pokojowego "Peace Now" znaczna większość osadników, około 80 %, uważa się za osadników ekonomicznych. Ale pozostałe 20%, osadnicy ideologiczni z ich twardym jądrem fanatyków religijnych, są dobrze uzbrojeni. I nie wahają się ani chwili, aby użyć tej broni. Dr Jeff Halper: "Ci ideologiczni osadnicy wybrali życie w środku gęsto zaludnionego terytorium palestyńskiego, zwłaszcza osadnicy w Hebronie, ponieważ chcą złamać tamtejszych Palestyńczyków, zniszczyć ich spójność, otoczyć ich i odizolować na wyspach, aby mogli stworzyć trasy łączące osiedla z Izraelem." Najbardziej brutalni osadnicy mieszkają dziś w mieście Hebron. Dla Hebronu przemoc osadników nie jest nowa: w 1994 roku urodzony w Ameryce żydowski lekarz wszedł do świętego meczetu i zamordował 29 Palestyńczyków podczas modlitwy. "Obowiązuje zakaz wychodzenia z domu. Ta godzina policyjna jest bezterminowa". Dziś miasto Hebron liczy około 150 tysięcy palestyńskich mieszkańców, obleganych przez 450 religijnych fanatyków, mających za sobą armię, która ma ich chronić. (Żołnierz do chłopca) "Czego szukasz? Jest godzina policyjna." (chłopiec) "Idę do domu". (Żołnierz) "Gdzie byłeś? Skąd jesteś?" (chłopak) "Z Bab-el-Zawyeh w centrum miasta". (Żołnierz) "Czy robisz sobie ze mnie żarty?" (chłopiec) "Idę do domu". (Żołnierz) "Gdzie jest twój dom?" (chłopiec) "Tam". (żołnierz) "Idź do domu!" W latach 80. XX wieku Żydzi w Hebronie postanowili wyrwać się ze swoich osiedli i przenieść do śródmieścia. Ich celem była palestyńska dzielnica Tel Rumeida. Od tego czasu mieszkańcy Tel Rumeidy są poddawani licznym formom przemocy i nękania przez osadników, aby skłonić ich do opuszczenia swoich domów i nieruchomości. Żyją w ciągłym stanie oblężenia z godzinami policyjnymi i blokadami dróg. Według danych ONZ w Hebronie znajduje się 181 punktów kontrolnych. Chodzenie do pracy, robienie zakupów na targu czy odwiedzanie przyjaciół i krewnych jest trudne i często niebezpieczne. (Palestyńczyk 1) "Chcę iść do domu!" (żołnierz) "Bądź cicho!" (mężczyzna) "Jaka cisza, ja chcę do domu! Puśćcie mnie, chcę iść do domu!". Brutalność osadników i stan oblężenia, jaki wprowadzają, skłoniły niektórych byłych żołnierzy armii izraelskiej do przerwania milczenia i podzielenia się swoimi doświadczeniami z Hebronu z własnym społeczeństwem i światem. Yehuda Shaul, były żołnierz armii izraelskiej: "Patrolowaliśmy ulice Hebronu. Na ulicach wolno było przebywać tylko Żydom, Palestyńczycy musieli pozostać w swoich domach, obowiązywała dla nich godzina policyjna, a niektóre ulice są otwarte tylko dla Żydów. Ulice zostały oczyszczone z Palestyńczyków. Wyszedłem na ulicę, to było święto żydowskie, miasto pełne Żydów, tysiące Żydów, a my byliśmy w mieście palestyńskim. W mieście było 150 000 Palestyńczyków, a wszystko co widzieliśmy to Żydzi. Przez wiele godzin patrolowaliśmy i nie widzieliśmy żadnego Palestyńczyka. Nie rozumiałem, co się dzieje wokół mnie. Dlaczego wszystko było zamknięte? Dlaczego wyglądało to jak żydowskie miasto? Kiedy zapytałem osadników, dostałem odpowiedź: "Tak właśnie ma wyglądać Hebron". (Palestyńczyk 2) "Tutaj widzicie plac zabaw dla moich dzieci. To raczej więzienie, ale nazywamy to placem zabaw, bo moje dzieci się tu bawią. Na zewnątrz są w niebezpieczeństwie. Osadnicy je atakują, a żołnierze się tym nie przejmują. Dzieci bawią się tutaj, ponieważ osadnicy rzucają w nie kamieniami i rzucają im pod nogi szklane butelki. Postawiłam ten płot, aby chronić moje dzieci, ale i tu byliśmy atakowani przez osadników. A żołnierze przychodzą tylko po to, by chronić osadników. Naszym błędem i przestępstwem jest to, że jesteśmy Palestyńczykami i nie chcemy opuścić tego domu". Yehuda Shaul: "Rzeczywistość za nagłówkami gazet to to, co robiłem w Hebronie każdej nocy: strzelanie pociskami do Abu-Sneineh". Izraelska prasa pisze wtedy: 'Armia zwróciła ogień wroga'. Ale ja ani razu nie wykryłem wrogiego ognia". Jonathan Boumfeld, były żołnierz armii izraelskiej: "Żołnierze kłócili się między sobą: 'Ja chcę strzelać'. 'Nie, ja!' Ustawiliśmy się w kolejce do granatnika, by z odległości 2000 metrów ostrzelać Haret Sheikh, spokojną dzielnicę. I nic nie widać, jest noc, żadnych snajperów, nic, tylko domy. To jest jak gra komputerowa. Potem dzwoni twoja matka i pyta: "Wszystko w porządku?". Nie możesz jej powiedzieć, co robisz. Słyszy strzały, odgłosy wybuchów. I mówisz jej, tak po prostu, 'Wszystko w porządku, to tylko ćwiczenie'". Yehuda Shaul: "Izraelskie społeczeństwo nie ma pojęcia, co dzieje się w Hebronie, co dzieje się na wszystkich terytoriach okupowanych." (Palestyńczyk 2) "Godziny policyjne niszczą nas najbardziej. Zawsze mamy godzinę policyjną tutaj w Tel Rumeida. Jeśli coś się dzieje w Hebronie, mamy tutaj godzinę policyjną. Wierzcie mi, kiedy słyszymy o eksplozji w Londynie, mamy tutaj godzinę policyjną". (Prezenterka) Historia przemocy osadników w Hebronie nie jest prawie śledzona przez media. Nawet te izraelskie - nie mają odwagi, bo i one są przeciwnikami osadników. Hebron traci mieszkańców. Liczby są alarmujące, zwłaszcza na Starym Mieście. Kiedy idziesz ulicami, wydaje ci się, że jesteś w mieście duchów. Przed przybyciem osadników Hebron był centrum turystycznym, świętym miastem dla Żydów, chrześcijan i muzułmanów. To tu bowiem pochowani są patriarchowie. Ale teraz miasto jest przedmiotem zorganizowanego procesu, który ma na celu wypędzenie Palestyńczyków z ich domów. Yehuda Shaul: "Jestem na dachu, na swoim posterunku, i słyszę pod sobą młotowiertarkę w domu osadnika. Dzwonię do patrolu przez radio: 'Słyszę wiertło, proszę jechać zobaczyć, co się dzieje'. Patrol przyjeżdża w środku nocy i znajduje osadnika, który ma zamiar powiększyć swój salon. Przebija się więc przez mur do palestyńskiego sklepu, wyrzuca wszystko, co znajdzie w środku na ulicę i zamyka bramę. Teraz ma większe mieszkanie. Nikt go nie zatrzymuje. Policja w Hebronie boi się osadników". Michael Goode, Christian Peacemakers, Team Hebron: "To przerażające. To naprawdę przerażające żyć tutaj, kiedy twoi sąsiedzi chcą się ciebie pozbyć. Chcą twojej ziemi, twojego domu. I są gotowi nękać i grozić ci, aż osiągną swój cel. A armia i służba bezpieczeństwa Izraela ma przede wszystkim za zadanie ich chronić." Dr Jeff Halper, Izraelski Komitet Przeciwko Zburzeniom Domów: "Są uzbrojeni i brutalni, przez wiele lat przemoc osadników miała całkowicie wolną rękę. Osadnik może bezkarnie zabić Palestyńczyka bez obaw, że zostanie za to skazany lub osądzony. Widziałem to na własne oczy. Osadnicy mogą - również widziałem to na własne oczy - włamywać się do palestyńskich domów i zabierać je lub podpalać. A policja stoi w pobliżu". Mężczyzna: "Jak możesz robić innym ludziom to, co 60 lat temu zrobiono twojemu własnemu narodowi? Niedawno byłem w RPA i rozmawiałem z czarnymi ludźmi, którzy wciąż pamiętają apartheid. To jest południowoafrykańska apartheid. To jest Rodezja. Palestyńczycy są dla osadników co najwyżej powietrzem. Oni ich nie widzą. Oni nie istnieją." (Ściana z napisem graffiti) "Arabowie do komór gazowych!" (Prezenterka) Najnowszy rozdział w izraelskiej polityce osadniczej został napisany przede wszystkim przez Ariela Sharona, jednego z ojców ruchu osadniczego. W nim powstają fakty dokonane, których nie można odwrócić i które dyktują przyszłość państwu palestyńskiemu. W czerwcu 2002 roku Izrael zdecydował się ogrodzić Zachodni Brzeg i Wschodnią Jerozolimę - płotem lub murem, w zależności od tego, kogo pytamy. Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości nazywa to "murem". Na niektórych obszarach jest to rzeczywiście mur o wysokości 7,5 metra, na innych - ogrodzenie, uzupełnione drutem kolczastym, rowem, drogą dla patroli i kamerami monitoringu. Palestyńczycy nazywają go "murem apartheidu", Izraelczycy - "ogrodzeniem bezpieczeństwa". Michael Goode: "Nie można tłumaczyć okupacji argumentami dotyczącymi bezpieczeństwa. Nie można usprawiedliwić 200 osiedli argumentami o bezpieczeństwie. Izrael nie zbudował Ma'ale Adumim ze względów bezpieczeństwa i nigdy nie twierdził, że to zrobił. Nie można też w ten sposób tłumaczyć sieci autostrad, polityki zburzeń domów i wywłaszczania ziemi. Nie można nawet powiedzieć, że chodzi o zamknięcie, ponieważ większość zamknięć ma charakter wewnętrzny, na Zachodnim Brzegu, a nie między Palestyńczykami a Izraelem. Nie można też uzasadnić przebiegu muru argumentami dotyczącymi bezpieczeństwa. Bezpieczeństwo po prostu nie wyjaśnia tych spraw. Chodzi o coś innego". Samaan Khoury, Palestyńskie Forum na rzecz Pokoju i Demokracji: "Jeśli spojrzeć na przebieg muru, obraz staje się jasny. Granica między Izraelem a terytoriami palestyńskimi ma 315 km długości. Natomiast mur ma 670 km, czyli ponad dwukrotnie więcej. Dlaczego?" Prezenterka: (W dzielnicy Qalgiliya mieszka około 100 000 Palestyńczyków. I ma ona jedne z najlepszych ziem uprawnych na Zachodnim Brzegu. Ale Qalgiliya została zamknięta murem, aby Izrael mógł zaanektować osiedla wokół dzielnicy. Zobaczcie, co stało się z tym miastem i wioskami wokół niego, jak zostały zduszone, oddzielone od siebie - Palestyńczycy od Palestyńczyków. Zablokowani przez otaczające ich mury i płoty, oddzieleni od swoich środków do życia, swojej ziemi. Rolnicy w Qalgiliya stali się bez gruntów.“ (Pan Abu Anwar) "Co możemy zrobić?" (Pani Um Anwar) "Przyszedł mur i podzielił ziemię, zniszczył drzewa oliwne i pola". (Pan Abu Anwar) "Kiedy przyszli ściąć drzewa oliwne, był to czas zbiorów. Dzieci przylgnęły do drzew i płakały. Błagaliśmy ich: 'Na miłość boską, to nasz jedyny dochód, nie mamy nic innego'". "Moje oliwki, moje oliwki!" "O matko, matko, moje oliwki". "Och, ojcze, moje oliwki!" "Och, ojcze, moje oliwki!" Dr Ismail Daiq, Palestyńskie Komitety Pomocy Rolnej: "Drzewo oliwne potrzebuje siedmiu do dziesięciu lat, aby wydać owoce. Izraelski buldożer wyrywa je i niszczy w ciągu kilku minut. Dla nas, Palestyńczyków, drzewo oznacza życie. Zasadzimy drzewa ponownie i będziemy dalej żyć". Prezenterka: Mur nie kończy się oczywiście w Qalgiliya. Jego droga biegnie 22 km w głąb Zachodniego Brzegu, zamykając i anektując blok osadniczy Ari'el. Blok Ari'el niemal przecina Zachodni Brzeg na dwie części, tworząc małe enklawy odizolowanych palestyńskich wiosek. W ten sposób wszelkie nadzieje na przyszłe integralne państwo palestyńskie zostały zdławione w zarodku. Mur trwa, otaczając i anektując kolejne osiedla i palestyńskie ziemie, niszcząc wiele wiosek rolniczych na swojej drodze. Setki tysięcy drzew oliwnych zostało wyrwanych z korzeniami, 35 km kanałów irygacyjnych zostało zniszczonych, ponad 40 studni zostało utraconych na szlaku dewastacji pozostawionym przez mur. Kiedyś było tu wiele drzew, wiele domów, wiele gospodarstw, wielu ludzi i wszyscy oni mieli swoją własną historię. Historia muru to jedna długa opowieść o cierpieniu, która wije się w kierunku miasta, które ucierpiało najbardziej: Jerozolimy z jej bliźniaczym miastem Betlejem. Kiedy budowa muru w Jerozolimie zostanie zakończona, dziesiątki tysięcy Palestyńczyków znajdzie się poza murem miejskim, wykluczonych ze swojego miasta i środków do życia. W ten sposób Izraelowi uda się zmienić demografię Świętego Miasta. Hind Khoury, palestyńska minister ds. Jerozolimy: "To, co dzieje się w Jerozolimie, rozdziera serce. Na początku tego roku zajęło nam miesiące, aby znaleźć sposób, by tysiące dzieci mogły dotrzeć do swoich szkół, a nauczyciele do swoich klas. Mur biegnie zygzakiem przez Jerozolimę i wokół niej, Żydzi wewnątrz, Palestyńczycy na zewnątrz. Przyszłym matkom blokuje się drogę do szpitala, w którym powinny urodzić, dzieci nie mogą dotrzeć do swoich szkół, muzułmanie i chrześcijanie nie mają dostępu do swoich świętych miejsc modlitwy. Izrael prowadzi wojnę przeciwko naszej egzystencji. Osiedla i mur są narzędziami ich obsesji judaizacji tego miejsca." Dr Jeff Halper, Izraelski Komitet Przeciwko Zburzeniom Domów: "Izrael wykorzystuje osiedla do rozdrobnienia palestyńskich dzielnic i zniszczenia Wschodniej Jerozolimy jako jednostki miejskiej i gospodarczej, a wraz z nią gospodarczego serca państwa palestyńskiego. Jerozolima jest jak cebula. Żydowskie osiedla są koncentryczne. Miasta osadników są ogromne, dziś w osiedlach w palestyńskiej Jerozolimie Wschodniej mieszka więcej Izraelczyków niż Palestyńczyków. Jerozolima jest naprawdę sercem sporu. Bez Jerozolimy nie ma realnego państwa palestyńskiego, a bez osiedli wokół Jerozolimy Izrael nie może tak naprawdę kontrolować całego regionu, który chce przejąć na zawsze. Jerozolima jest więc kluczem do całej sprawy". Prezenterka: Jezus ma swoją własną historię. Izrael zamknął Betlejem betonowym murem, skonfiskował połowę ziemi i pozostawił tę ziemię po izraelskiej stronie muru jako rezerwę dla przyszłej rozbudowy żydowskiego pierścienia osadniczego. Hind Khoury, palestyński minister ds. Jerozolimy: "Zastanawiam się, co powiedziałby Jezus, gdyby zobaczył to miasto jako getto za murami i bramami. Uciskanie ludzi, odbieranie im ziemi i godności nigdy nie przyniesie nikomu bezpieczeństwa. Jeśli mam coś do powiedzenia moim sąsiadom i narodowi żydowskiemu, to jest to: proszę, wróćcie do rozsądku. Proszę pomyśleć o sprawiedliwości. Sprawiedliwość nie jest zasadą obcą dla Żydów: uwolnijcie mój lud!" Prezenterka: Mur nadal wlecze się na południe od Betlejem, anektując duży blok osadniczy Gush Etzion i inne osiedla wzdłuż zielonej linii granicy. Kiedy mur zostanie ukończony, Izraelowi uda się zaanektować ponad 80% osadników i osiedli. Od 1947 roku Palestyńczycy z bólem, rok po roku, obserwowali zabór, okupację i aneksję swoich ziem i ojczyzny. Marzenie o wolności i własnym państwie jest tak odległe jak nigdy dotąd. Osiedla i stojący za nimi strategowie konfiskują ziemię, a z każdym dniem i każdym rokiem rabują kolejny kawałek praw człowieka milionów Palestyńczyków. Osiedla niszczą zasadę "ziemia za pokój", podstawę procesu pokojowego. Tworzą ziemię bez pokoju. Dr Jeff Halper, Izraelski Komitet Przeciwko Zburzeniom Domów: "Byłoby głupotą twierdzić, że rozwiązanie dwupaństwowe jest nadal aktualne, jeśli przez to rozumiemy realne państwo palestyńskie." Ghassan Khatib, palestyński minister planowania: "Spójne państwo palestyńskie jest praktycznie niemożliwe. I nie oznacza to tylko końca marzeń o państwie palestyńskim. Może to również zebrać plon o izraelskim marzeniu i przetrwaniu Izraela jako państwa żydowskiego." Dror Etkes, Ruch Peace Now, Settlement Watch: "Palestyńczycy zadają sobie proste pytanie: Czy Izrael jest gotów uznać nasze historyczne prawa zbiorowe na 22% historycznej Palestyny? Jeśli weźmiesz pod uwagę to, co zrobił Izrael, odpowiedź brzmi nie. Każdy Palestyńczyk to widzi, ze swoich drzwi, ze swojego okna, jeśli nie ze swojego okna, to z dachu: Odpowiedź brzmi: nie". Dr Jeff Halper, Izraelski Komitet Przeciwko Zburzeniom Domów: "Izrael nadal chce rozwiązania dwupaństwowego, ponieważ nadal mamy ten sam dylemat, co na początku: jak kontrolować ziemię, ale pozbyć się Palestyńczyków?" Akiva Eldar, dziennikarz izraelskiej gazety Haaretz: ""W końcu - mawiał premier Szamir - przyzwyczają się do faktu dokonanego". Dr Ismail Daiq, Palestyński Komitet Rolny: "Mogą zabrać nam ziemię, zniszczyć nasze domy, wyrwać nasze drzewa i wrzucić nas do więzienia. Ale nie mogą uwięzić duszy, która dąży do wolności. Mury i getta nie przynoszą pokoju. Tylko sprawiedliwość przynosi pokój". Akiva Eldar, dziennikarz izraelskiej gazety Haaretz: "Za mojego życia, jeśli będę żył wystarczająco długo, tak jak Shimon Peres, mogę być jeszcze w pobliżu obchodów. Ale jeśli nie stanie się to za mojego życia, obawiam się, że moje dzieci będą musiały zapomnieć." Samaan Khoury, Palestyńskie Forum na rzecz Pokoju i Demokracji: "Spędziłem znaczną liczbę lat w izraelskich więzieniach, choć nigdy nikogo nie skrzywdziłem, nigdy nikogo nie zaatakowałem, w ogóle nie miałem w ręku broni. Jedyną zbrodnią, jaką popełniłem, było marzenie o pokoju i państwie dla siebie i dla moich dzieci. Teraz, po tych wszystkich latach, państwo, które przewiduje dla nas Sharon, to garstka enklaw, kantonów i gett. Trudno jest być optymistą, gdy patrzymy na okoliczności, w jakich przyszło nam żyć, ale ja jestem. Siedemdziesiąt lat temu, gdyby zapytać Żyda, czy sądzi, że koszmar nazistów kiedykolwiek się skończy, prawdopodobnie wyśmiałby ich. Ale naziści zostali pokonani. Spójrz na Izrael teraz. Silne państwo, prosperujące. Jestem pewien, że Palestyńczycy nie będą wyjątkiem. Pewnego dnia będziemy wolni, nie mam wątpliwości. Na pewno będziemy wolni. Nie ma co do tego żadnych wątpliwości". Żelazny Mur 9 lipca 2004 roku Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że mur i osiedla są nielegalne i zobowiązał Izrael do ich zburzenia. Decyzja zapadła głosem 14 do 1. Tylko amerykański sędzia głosował przeciw. Kiedy latem 2005 roku kręcono ten film, Izrael po raz pierwszy ewakuował 8000 osadników ze Strefy Gazy. W tym samym okresie około 14.000 nowych osadników wprowadziło się do osiedli na Zachodnim Brzegu. Na historycznym terytorium Palestyny pozostało około 200 osiedli i placówek z około 450 tys. osadnikami.

von Cad./jb.

Quellen/Links: Unruhen im Westjordanland: https://www.srf.ch/news/international/israel-und-palaestina-unruhen-im-westjordanland-kurz-nach-friedensgespraechen
Justizreform in Israel: https://www.zdf.de/nachrichten/politik/israel-regierungschef-netanjahu-justizreform-100.html