Covid 19: Gedreven door angst

29.03.2022 | www.kla.tv/22070

Gedreven door angst "Gedreven door angst", zo zou men de verhelderende lezing van Dr. Nicoletta von Laue kunnen noemen. De specialist in psychiatrie en psychotherapie FMH werpt een licht op de effecten van angst op de menselijke ziel in verband met de coronapandemie. Kla.TV was live aanwezig bij het drukbezochte evenement dat op 13 november 2021 door het Oudernetwerk Oberland van Zürich werd georganiseerd. Na ondertussen twee jaar coronamaatregelen zijn de gevolgen voor de geestelijke gezondheid van de mensen duidelijk zichtbaar. Dr. von Laue geeft feiten en cijfers uit de praktijk. Zij werpt heel fundamenteel een licht op de werking van angst en hoe deze wordt gebruikt als middel om geplande doelen te bereiken. De spreekster laat ook zien hoe we angsten kunnen overwinnen en wat we eraan kunnen doen. Luistert u naar deze stem in het huidige wereldgebeuren, die door de toonaangevende media wordt achtergehouden, en verspreid deze deskundige kennis op uw werkterrein. Lezing door Dr. med. Nicoletta von Laue Achtervolgd door angst Ik ben psychiater. Ik heb veel te maken met angst, en ik ga het hier nu een beetje behandelen. We worden al ongeveer 1 ¾ jaar gedreven door angst. Ik zal kort iets zeggen over de cijfers, hoe het er op dit moment uitziet bij de kinderen en jongeren. En ik zou graag een psychologisch model willen presenteren dat het een en het ander verklaart: “Waarom denken en handelen mensen eigenlijk zo? Hoe kan het eigenlijk gebeuren dat we zo denken en handelen?” En dan: “Wat zijn de maatregelen van de regering met betrekking tot het model?” En: “Wat zou er eigenlijk moeten gebeuren?” Het is heel eenvoudig! En: “Wat kunnen we doen?” Oké, de effecten op de psyche. Ik geef alleen een paar cijfers, want in werkelijkheid – het werd reeds gepresenteerd – tonen de aantallen zieken door covid niet echt aan dat we een pandemie hebben. Maar de aantallen van mensen met een psychische aandoening tonen dat wel aan. We hebben eigenlijk een pandemie van angst. De angst overvalt de samenleving. We zijn intussen verdeeld. Maar ook gezinnen. Hele families vallen uit elkaar. Helaas heb ik dit vorig jaar zelf moeten ervaren – zeer pijnlijke ervaringen! En individueel is het lijden gedeeltelijk zeer groot. Wat ik ook in de praktijk meemaak, bijvoorbeeld. Een paar gegevens uit de VS, die cijfers in z’n geheel laten zien. Hoe sterk is het aantal hulpzoekenden gestegen? Onder 12- tot 17-jarigen is dat met 31% gestegen, en onder 5- tot 11-jarigen met iets minder dan 25%. Zeer alarmerende gegevens van het universiteitsziekenhuis in Zurich. Daar gaat het om de zelfmoordpogingen bij jonge meisjes. Het aantal zelfmoordpogingen is met 50 % gestegen. Tegen de tijd dat iemand een zelfmoordpoging doet, wordt dat meestal voorafgegaan door een depressie. Zwaar leed ging hieraan vooraf. 50% toename van jonge meisjes. Alarmerend! Een ander cijfer uit Engeland (VK) zegt, dat het aantal mensen – of kinderen, jongeren – die met een vermoedelijke psychose worden geregistreerd, met 75% is gestegen. Een psychose – dat moet men zich voorstellen – een psychose, deze toestand krijgt men het snelst, als men drugs neemt, maar dan is het maar tijdelijk. Maar een psychose is anders een toestand, waarin het denken niet meer volledig samengebracht kan worden, dus: Ik weet bijvoorbeeld niet meer of dit mijn gedachten zijn, mijn gevoelens, mijn lichamelijke waarnemingen. Dus, in behandeling – mensen, die echt in behandeling komen – daar is het aantal angststoornissen verdubbeld, bij depressies zelfs verdrievoudigd. Pandemie van de angst! Hoe werkt dat met angst? Onze basisbehoefte, de basisbehoefte van mensen, dieren, maar ook cellen of andere organismen, is eigenlijk een toestand van gelijkvormigheid, om een zekerheid te hebben. Met andere woorden, een toestand waarin wij onze eigen grenzen hebben, waarin wij ons goed voelen, waarin wij innerlijk overweg kunnen met de eisen, maar waarin wij ook contact kunnen maken met de buitenwereld. Dat is een toestand, waarin we ook met een beetje angst kunnen omgaan. Het kan misschien zelfs een verrijkend effect hebben, maar we kunnen eigenlijk wel omgaan met wat we als innerlijke uitrusting hebben. Nu, als er meer angst in het systeem komt, angst of sterkere conflicten, dan beslissen onze hersenen heel snel: Is dit nu een bedreiging of kan ik er mee omgaan? Wanneer het als een bedreiging wordt gezien, dan vindt het volgende mechanisme plaats: Het is het mechanisme, dat we ook in verbinding brengen met het reptielenbrein. Dat is een term, die soms valt. Het denken vernauwt zich en concentreert zich op slechts één punt. En dan komt er een snelle reactie, een snelle, eenvoudige oplossing. Dit brengt ons, als het goed is, terug in een toestand, waarin we kunnen handelen, waarin we kunnen terugkeren naar onze geliefde orde, naar onze mooie veilige basistoestand. Dit mechanisme werkt in milliseconden. En als jullie, bijvoorbeeld, naar jullie kinderen kijken – ik bedoel, bijvoorbeeld, hoe die eruit ziet, dus men vraagt, bijvoorbeeld: “Wie heeft de vlek op het tapijt gemaakt?”, dan zeggen ze: “Ik was het niet, maar de ander heeft het gedaan”, toch? Wij hebben een mechanisme, dat inherent is aan ons mensen – alle mensen – dat in milliseconden loopt, dat volkomen amoreel is, waarbij wij onszelf verdedigen en de schuld buiten onszelf zoeken. We zoeken een schuldige en voelen ons dan veilig. En dit werkt zolang we niet depressief zijn. Bij depressieve mensen is dit mechanisme omgekeerd. Goed. Als we nu een groepsdynamiek hebben, dan gebeurt het volgende: De groep - de groep heeft een beetje zijn eigen wetmatigheden - vindt een zondebok. Als deze groep bang wordt, het niet kan oplossen of gewoon een snelle oplossing vindt, dan zoekt ze een zondebok en zegt, bijvoorbeeld, “het is de schuld van de ongevaccineerden”, en zij zijn dan de boosdoeners. Het is dus een basismechanisme dat ons ertoe brengt mensen te isoleren. In het geval van pesten, is het heel klassiek zo. Maar er zijn vele, vele voorbeelden, ook op het ogenblik, waar de geïsoleerden, de zondebokken zogezegd, in een positie komen waarin men niet meer naar hen zou luisteren, omdat het zo duidelijk is dat zij fout zijn. Het is een vorm van isolement. Nu moet men weten, dat isolement het ergste is wat de mens kan overkomen. Wij zijn een beetje zoogdieren – of we delen dat met zoogdieren – dat we niet alleen kunnen zijn. Als de gazelle van zijn kudde wordt verdreven, sterft hij. En wij mensen hebben allemaal al heel vroeg de ervaring gehad, geïsoleerd te zijn. De baby, die huilt, en de moeder komt niet onmiddellijk, is een vorm van isolement. Dus de ervaring, hoe voelt het aan, als ik geïsoleerd ben, is iets wat iedereen kent. En het is net als met die angst – als men met mensen praat, wat is uw grootste angst en wat zou het ergste zijn, aan het eind van de keten komt niet de dood, maar het isolement. Ik lees hierbij graag een citaat van Kennedy Junior, die vandaag al een paar keer is genoemd. Hij heeft zich bezig gehouden met CIA-technieken en totalitaire systemen. Het gaat als volgt: “De meest effectieve techniek, die ze keer op keer zouden gebruiken, is isolatie. Deze is effectiever dan fysieke marteling. Men kan mensen na een bepaalde tijd ertoe brengen, bijna alles te laten doen, wat men wil. Dat zal ze gek maken. Omdat we sociale dieren zijn. Wij zijn sociale wezens. En als men het sociale weefsel verscheurt, worden mensen wanhopig, ze worden angstig en gehoorzaam.” Laten we nu eens kijken, wat onze regering heeft gedaan, om ons van dit grote gevaar naar een betere gezondheid te brengen. Zij heeft in de eerste plaats degenen, die een andere mening zijn toegedaan, als complotdenkers gebrandmerkt. Iedereen, die anders denkt dan wij, is een complotdenker. Dit is een klassieke vorm van isolement. Een complotdenker is zo in de war, dat men niet eens met hem zou willen discussiëren, omdat hij eigenlijk net een melaatse is. Dan zijn lockdowns de meest klassieke vorm van isolatie. Als men alleen woont, betekent een lockdown eigenlijk eenzame opsluiting. Als men in een gezin woont, kan dat tot andere problemen leiden. Het masker isoleert ons. Dus we lezen mensen door de subtiele gezichtsuitdrukkingen. We zijn constant aan het lezen, is hij me goed gezind of niet. Vindt hij me leuk, vindt hij me niet leuk. De gezichtsuitdrukkingen rond het gezichtsveld spelen de hoofdrol, om dat te kunnen lezen. Als we dit masker dragen, isoleert ons dat van de ander. We kunnen het niet meer zien, vindt hij me leuk, staat hij aan mijn kant? Begrijpen we elkaar goed? We kunnen dat niet meer lezen. Dit leidt er gedwongen toe, dat we onverschillig worden tegenover elkaar. En natuurlijk ook, dat we ons niet meer kunnen verbinden. Verbod op vergaderen is ook een klassiek isolatie-instrument. Verplichte vaccinatie of vaccineren of verplichte certificatie is een snelle oplossing. De snelle eenzijdige oplossingen en degenen, die daar niet aan meedoen, die zijn weer de zondebokken. Dus Dus, klassiek gezien, past het in het plaatje. Wanneer men deze logica eenmaal heeft begrepen – dus wij creëren angst, het aantal gevallen stijgt bijvoorbeeld – dan is er maar één oplossing, die dan wordt aangeboden en iedereen die deze oplossing niet aanvaardt, is een zondebok. Nu kan men zich afvragen, wat de volgende vorm van isolatie zou zijn, die ze zouden kunnen bedenken. We hadden dit eerder al eens, men hoeft alleen maar in de omringende landen te kijken. G2 is een optie. Geen baan zonder vaccinatie is een optie. In Australië leggen ze ook zeer, zeer hoge boetes op, als men bepaalde maatregelen niet naleeft en dat leidt ertoe, dat in sommige gevallen, als ze niet kunnen betalen, hun rekening wordt bevroren en dingen in pand worden gegeven en dat soort dingen, waarvan we nog niet eens zoveel willen weten. Ik ga nu een citaat voorlezen van een hersenonderzoeker, Gerald Hüther, die sommigen van u misschien kennen. Oké, in de frontale hersenen, dat is het deel van de hersenen, dat bij mensen veel meer ontwikkeld is dan bij zoogdieren. “Alles werd door elkaar gehaald in de frontale hersenen. Nu zoekt men zogezegd naar een noodoplossing, dan neigen de mensen ertoe, zich aan elke strohalm vast te klampen. Daaruit vloeit de bereidheid voort, te doen, wat deskundigen en verantwoordelijke autoriteiten aanbevelen, om aan het gevaar te kunnen ontsnappen”. Wat zou er eigenlijk moeten gebeuren? Het is super, super eenvoudig en heeft veel te maken met deze frontale hersenen. Ieder van ons kent dit, dat men misschien een echt erge ruzie met zijn partner heeft gehad, en dat op een gegeven moment de adrenaline zakt en men de volgende dag zegt: “Kom op, laten we nog eens samen zitten en weer praten.” En iedereen weet, hoe heilzaam het is, als dan de ene over zijn kant kan vertellen, de ander over de zijne, de andere kant, en men aan het eind een inzicht verkrijgt. “Ah ja, ik begrijp waarom ik kwaad was, maar ik begrijp ook jouw reactie." Dit wordt ook gedaan bij de analyse van systematische fouten. Dus, als er bijvoorbeeld in een ziekenhuis een ernstige fout optreedt, dan gebeurt het, dat men als eerste zegt: “Aha, hij is de schuldige.” Het beste is om hem eruit te gooien of een andere vorm van straf. En dan huizen, die daar erg vooruitstrevend mee omgaan, die maken systematische foutenanalyses. De manier waarop dit werkt is, dat de deskundigen of de betrokkenen aan één tafel gaan zitten. Vervolgens wordt ervan uitgegaan, dat iedereen vanuit zijn perspectief iets kan bijdragen, om beter te begrijpen, wat de fundamentele factoren waren, die hiertoe hebben geleid. Dus niet dan de laatste persoon die de fout maakte, maar wat waren de voorwaarden. Dus, de fundamentele structuren, die het waarschijnlijk maakten, dat zo'n fout zou gebeuren. En dat zou men hier ook moeten doen. Men zou gewoon deskundigen of mensen met verschillende standpunten aan één tafel moeten brengen. Maar dat wordt helaas niet gedaan. Dat wordt categorisch verworpen, omdat degenen die een andere mening zijn toegedaan, de complotdenkers zijn. Waarom vindt dit niet plaats? Er zijn twee mogelijkheden: De ene mogelijkheid is, dat we permanent in een werkelijk enorme noodsituatie verkeren, dus dat om de veertien dagen de Titanic zinkt, en dat we niet anders kunnen handelen dan in noodtoestandmodus, omdat we niet weten waarover het gaat. Dat is één mogelijkheid. En de andere mogelijkheid is dat het opzettelijk is, dat het heel beslist zo is gewild. Hier is nog een citaat van Gerald Hüther uit “Hoe verwerkt het brein angst”: “Dit is hoe angst wordt geïnstrumentaliseerd, net zoals het altijd geïnstrumentaliseerd is door politieke heersers door de geschiedenis heen.” Voor mij persoonlijk heeft dit perspectief, dat wij als mensen eigenlijk altijd hebben moeten vechten voor vrijheid, bij wijze van spreken, dat wij vrijheid, gewoon geschonken, als vanzelfsprekend hebben gekregen, waarschijnlijk in de geschiedenis maar een paar ogenblikken oud is, dat heeft mij geholpen, een beetje te begrijpen, wat hier eigenlijk zou kunnen gebeuren. Nu wil ik het nog hebben over: “Wat kunnen we doen?” Ik heb drie trefwoorden die goed bij elkaar passen. Eén is begrijpen, dan rechtstaan en samen staan. Ik zal kort iets zeggen over elk trefwoord. Het begrijpen gaat in de richting van wat ik heb verteld over de foutenanalyses. Dus, bijvoorbeeld, in een partnerschap zou dit kunnen betekenen: We gaan samen zitten en praten elk 20 minuten of een half uur. Dat zou ook een benadering kunnen zijn voor therapie die er is met koppels. De luisteraar spitst gewoon zijn oren en geeft geen commentaar, noch verbaal, noch non-verbaal. Geen “ja, ja”, geen knipperen met de ogen, geen “ja, ik ben het ermee eens”, maar gewoon ontspannen en luisteren. Dan draait men zich om en de andere persoon luistert alleen maar. Dit werkt alleen, als men iets gemeenschappelijks heeft, dat gered moet worden. Bijvoorbeeld kinderen waar jullie beiden goed voor willen blijven zorgen. En dan luistert men. Dan is er een heel mooi beeld. Dat is nu misschien een beetje opvallend, maar uit dit ene hart-oor en het andere hart-oor ontstaat dan een hart. Dus twee oren aan elkaar – maken één hart. Het is de mogelijkheid om zich weer te openen. De angst of dit gevecht maakt ons enorm gesloten en gespannen en ziek – in principe. Oké, dat was het “begrijpen van de ander”. Dan het rechtop staan: Dit is waarschijnlijk het belangrijkste! We zijn zo geconditioneerd, waarschijnlijk al eeuwen, om ons aan te passen aan wat anderen van ons willen. Van ouders, van scholen, van instituties. Wie van u kent het gevoel niet: “Ik onderwerp me, omdat ik dit moet doen om te slagen voor het examen, opdat ik dit dan kan doen. En als ik daar dan ben, doe ik weer het volgende, want ik moet dit doen om dat te krijgen”. Wij leven in een cultuur, waar wat wij zelf voelen en denken dat juist is, geen belang heeft. We kunnen nog steeds een beetje beslissen, wil ik dit doen of dat doen. Maar dit werkelijk eigen ding, dat wij als mens kunnen voelen, waar wij beseffen, daar wordt het duidelijk, wij hebben ons eigen navigatiesysteem, ieder van ons. En het navigatiesysteem toont zich in wat we gewaarworden, wat we aanvoelen, waar we enthousiast over zijn. En dan gebruiken we ons denken, en dan handelen we. En als dat één lijn wordt, dan worden we recht. Dan staan we ook recht. Met of zonder masker. Dan worden we recht en gaan onze weg. En dat is datgene, wat natuurlijk een uitdaging voor individuen is als men alleen staat. Maar het is de manier, waarop veel mensen kunnen opstaan en dan dat doen wat goed voor hen is. Samen staan: Dat is in principe wat we op dit moment doen. Vooral wanneer men ervaart hoe het voelt om in een isolement te zijn – psychisch of ook lichamelijk – is het uiterst belangrijk om met gelijkgezinden samen te komen en ideeën uit te wisselen. Dat geeft een grote kracht en het neemt dat gevoel van eenzaamheid weg. We beseffen dat we niet alleen zijn. Ons sociale brein wordt gevoed. Als we samenkomen en ideeën uitwisselen, ontstaat er ook iets: we beginnen te dromen. “Hoe zou een school eruit zien waar we onze kinderen graag zouden zien? Wat zouden onze kinderen graag leren? Hoe zou zoiets eruit kunnen zien?” Wij mensen zijn eigenlijk dromers, die dromen van onze toekomst. “Hoe willen we zijn?” En dan ook bouwen aan die toekomst. En daar moet ik zeggen – dit is eigenlijk al mijn slotwoord – het is afschuwelijk hoeveel druk er wordt uitgeoefend. Maar tegelijkertijd leidt deze druk ertoe dat we niet meer bij het oude kunnen blijven. En hoe sterker de druk wordt, hoe meer mensen zullen opstaan en iets anders gaan doen. En ze zullen precies dat doen, waarvan ze samen met anderen dromen. En dat is een enorme kans! Dit is de kans om van druk over te gaan naar iets, wat als een diamant kan zijn. Dank u.

van mfg.

Bronnen/Links: Youtube: https://www.youtube.com/watch?v=IiwtXCtEihc&t=7106s