"Nuk ka të bëjë me shërimin." - Perspektiva e një ish -përfaqësuesi farmaceutik

30.09.2021 | www.kla.tv/20035

Tani shikoni një intervistë nga Juliane Alt me ish -përfaqësuesen farmaceutike Elisabeth Linder, me leje të "Filmgeschichten.com". Hyrje: Mafia është një shoqatë shoqërore kundër industrisë farmaceutike. Dhe pastaj u bë shumë e qartë për mua se nuk ka të bëjë fare me njerëzit, për mbrojtjen, për të bërë diçka të mirë. Unë jam si fëmijë, ende sot. Unë gjithmonë besoj në atë që është e mirë dhe gjithmonë mendoj, po, nëse bëj diçka, kjo është në fakt sepse unë dua ti bëj mirë personit tjetër. Kjo është arsyeja pse unë mendova se vaksinat ishin të mira në fillim, mendova, ata me të vërtet po bëjne diçka të mirë. Sot më mësuan shumë më mirë, natyrisht, se ishte njëqind vjet më parë me RKI dhe çfarë lloj eksperimentesh bënë, është thjesht mizore, ajo që ndodhi atje ... Një intervistë me historinë e filmit - Pjesa 1 me Elisabeth Linder, ish -përfaqësuese farmaceutike Elisabeth Linder: Emri im është Elisabeth Linder. Kam punuar në farmaci për shumë vite, në vaksina dhe arrita atje sepse isha një prind i vetëm dhe thjesht duhej të fitoja para, dhe një miku im punonte në farmaci, gjë që më çoi pastaj atje. Unë u trajnova si një përfaqësues farmaceutik në 1980 dhe më pas fillova në një kompani të madhe, domethënë në mbarë botën, kompania e parë e vaksinave në tregun botëror. Kjo ishte për mua, në fillim nuk e dëshiroja sidoqoftë. Por vetëm për shkak se duhej të ushqeja fëmijën tim dhe ne gjithashtu duhej të jetonim, thashë, mirë, kjo është mundësia ku mund të ndaj kohën time më së shumti, ku fitoj aq shumë para sa të mund të përballoj shpenzimet per ne te dy. Dhe po, në fillim ishin vetëm disa vaksina, kështu nuk me vriste shume ndergjegja. Hepatiti B dhe tetanozi, difteria, poliomeliti dhe kështu me radhë dhe më pas me kalimin e viteve u bënë gjithnjë e më shumë. Unë gjithmonë kam menduar atë që na është thënë, është kaq e rëndësishme dhe ne kemi nevojë për të dhe nepermjet kesaj eshte zvogëluar numri i sëmundjeve infektive. Unë besoja gjithçka atëherë, isha krejt e re. Po, dhe me kalimin e viteve dhe në kurset e trajnimit,prej gjithe atyre që kemi dëgjuar, kam pasur pershtypjen, se ajo që po bëj, mund të mos jetë aq e mirë në fund të fundit. Se nuk eshte plotesisjht e vërtet që e ndihmon njerëzimin. Dhe kjo u kristalizua gjithnjë e më shumë kur ishte atëherë vaksina, hera e parë kur poliomieliti ishte i injektueshëm. Nuk kishte të bënte me faktin se kaq shumë njerëz vdiqën kur merreshin akoma ne menyre orale, por përkundrazi që ishte vetëm një vlerë te mirë 45, e cila ishte akoma e shtrenjtë në atë kohë. Dhe kur erdhi gjëja tjetër, kjo më bëri të mendoj shumë. Kjo ishte kur ishte vaksina e lisë së dhenve. Dhe atje u tha fjalë për fjalë në një ngjarje: "Ne krijojmë tregje." Nuk ka të bëjë fare me fëmijët, kjo më kaloi menjëherë në mendje. Nuk ka të bëjë me fëmijët që te mbrohen. Unë e kapërceva atë shumë shpejt. Bëhej fjalë për faktin se ishte një problem ekonomik dhe kjo më tronditi. Mbi të gjitha, këto fjalë të mëdha më lart - i gjithë STIKO ishte atje, atëherë - "Ne krijojmë tregje." Ne krijojmë tregje do të thotë që në të vërtetë nuk ka treg për të. Sado brutale të tingëllojë. Mu krijua nje lemsh ne fyt sepse mendova, çfarë do të thotë kjo, ne krijojmë tregje? Dhe pastaj na u desh të shkonim te mjekët dhe të thoshim se shumë fëmijë vdiqën si rezulta i kesaj. Asnjë pediatër nuk ka pasur fëmijë të cilët kanë vdekur nga lija e dhenve. Bëhet fjalë për paratë? Përfundimi është, po. Filmgeschichten.com: Dhe pastaj si vazhdoi? Elisabeth Linder: Po, ishte vaksinimi i lisë së dhenve. Atëherë çfarë erdhi më pas? Ah po, pastaj erdhi tetanozi, pastaj erdhi tetanusi i katërfishtë-difteria-poliomieliti-pertusis, pastaj erdhi vaksina pesëfish dhe pastaj gjashtëfish, me hepatin B me argumentin se, nënat më vonë me fëmijët nuk do të shkonin për vaksinim sepse asnjë foshnjë nuk do të marrë hepatitin B nëse nuk ka një nënë të infektuar. Sigurisht, atëherë do të kalojë tek foshnja, por foshnjat nuk kanë, si ta them, nuk ka rrezik për zhvillimin e hepatitit B. Po, dhe më pas u tregua gjithashtu se kur shkova te pediatrit, ku nuk isha më prapa, dhe më pas ua paraqita pediatërve, dhe më pas u shfaqën efektet e para anësore të rënda. Dhe, natyrisht, kam raportuar - ju duhet të raportoni. Gjithmonë ka shkuar keq. Kishte vdekjet e para atëherë, dhe atëherë u tha, pasi nuk mund te fshihej më, që duhej bere një studim në Mynih në atë kohë. Të gjithë fëmijët që vdesin nga sindroma e vdekjes së papritur të foshnjave duhet të bëhen autopsi. Dhe pastaj ju duhet të shihni se cila është arsyeja. Ky studim nuk u botua kurrë. Po, me njohuritë sot, gjithçka është e qartë për mua. Dhe kjo ishte një pikë për mua, kisha shitjet më të këqija me të, nuk më interesonte dhe kur një pediatër më pyet se si e shikoj une situaten, ose cfare mendimi kam për të, gjithmonë thosha se une nuk do ta bëja. Dhe sigurisht, kur nipi im i parë lindi dhe nusja ime më pyeti, unë vetëm thashë: "Për hir të Zotit asnjë vaksinë e gjashtëfishtë." Kështu që shqetësimet e mia, dyshimet e mia, „lemshet ne fyt „u kristalizuan gjithnjë e më shumë qe kjo nuk është puna që unë dua te bej. Kjo u forcua gjithnje e me shume. Filmgeschichten.com: Domethënë, sa vjet keni punuar atje? Elisabeth Linder: 28 vite. Kur e vura re këtë, mendoj se kam qenë atje për rreth tetë apo nëntë vjet. Dhe atëherë tani mund ta perfytyroni vetë, vitet e mbetura ishin të këqija për mua, por më duheshin paratë. Kjo ishte si të vareshe në gjilpërë, ne fitonim mirë, standardi im i jetesës ishte në përputhje me rrethanat, po, fëmija im, ky është ky cikël. Nga pikëpamja e sotme, nuk do ta bëja kurrë më, ky është cikli, atëherë ai duhej të shkonte në një shkollë gjithëditore, shkolla gjithëditore ishte shumë e shtrenjtë, po,do te mund të kisha pasur gjithçka ndryshe. Por ka mbaruar. Edhe nëse më dhemb shumë në zemer, sot më shumë se kurrë pas asaj që po përjetojmë sot. E bëra, e tërhoqa derisa kalova ne pension sepse thashë, po, katër ose pesë vjet para kësaj, as unë nuk do të ndalem. Meqenëse ishte vërtet shumë intensive, atëherë ishte vaksina kundër kancerit të qafës së mitrës. Dhe ishte një vit, nuk e di nëse e mbani mend. Që një vit më parë, tema e kancerit të qafës së mitrës ishte në çdo radio dhe televizion të transmetuar kudo. Dhe sa e tmerrshme dhe gratë dhe ato u intervistuan. Kështu që ishte vërtet një vit dhe ai u quajt para-marketing. Dhe pastaj u thashë kolegëve të mi atëherë, më thuaj, nuk e vëren se çfarë po ndodh këtu? Ne do ta marrim vaksinën brenda një viti dhe tani çdo shfaqje ka të bëjë me kancerin e qafës së mitrës. Më kujton, nuk e di, sepse e kisha këtë shoqatë, më kujtoi Contergan. Dhe kjo është ajo që thashë: Më kujton Contergan. Diçka ndodh dhe askush nuk thotë asgjë, askush nuk e ndalon. Dhe kur e bëj, atëherë unë kryesisht vizitoja pediatër dhe gjinekologë dhe një gjinekolog nuk më priti në Starnberg - Nuk do ta harroj kurrë - nuk e kuptova, tha ai, nuk takon askënd nga kompania. Por unë jam gjithashtu kokëfortë dhe thashë që thjesht dua që ata të më presin sepse as nuk e dinë cili është mendimi im. Po, dhe pastaj i thashë asistentit të orarit të punës dhe më pas ai në fakt më ofroi një intervistë, dhe kjo ishte shumë interesante sepse ai më tregoi se si bëheshin studimet në të ashtuquajturat vende të Botës së Tretë. Dhe kjo sapo më ktheu atëherë, me të vërtetë me tronditi sepse thashë: Çfarë po ndodh këtu? Çfarë bëj, ku punoj? Dhe unë duhet ta shes këtë tek mjekët sikur të ishte një gjë e mirë. Në të ashtuquajturën, siç themi gjithmonë, konstatoj se eshte diçka e poshtër gjithsesi,ne vendet e Botës së Tretë, te virgjërat, domethënë fëmijët që ende nuk kanë pasur perioda, vajzat e reja që ende nuk kanë pasur perioda, u vaksinuan me të, me dijeni, dhe kjo është gjëja me e shemtuar, me njohurinë se çfarë bën kjo vaksinë dhe duke e ditur se nuk ka kuptim fare. Kishte 47 lloje, ishin tre lloje që mund të ofronin mbrojtje, por nuk kishte kuptim sepse gjinekologët gjithashtu më informuan atje, përmes ekzaminimeve të përmirësuara, se gratë ishin më të përgjegjshme ndaj Pap testit, ka pasur pak ose me sakte nuk ka pasur mase te madhe te grave qe jane prekur nga kanceri i qafes se mitres dhe që nuk është vërtetuar aspak se ndihmon(Pap Testi). Por ata e pranuan rrezikun për të vdekur, apo edhe atëherë, që natyrisht është shumë, shumë, shumë më keq. Dhe pastaj perllogaritja, kështu është bërë, sa fëmijë janë të virgjër, sa vajza kemi? Dhe pastaj kjo u perllogarit. Kostoja e vaksinimit të trefishtë në total 500 euro ishin atëherë tashmë euro. Po, dhe pastaj mund të kuptoni se çfarë lloj tregu ishte. Dhe atëherë vajzat nuk ishin të mjaftueshme për ta, atëherë ata donin edhe djemtë, sepse ata mund të transferoheshin. Dhe pastaj ishte një pikë ku thashë se nuk mund ta bëja më. Nëse imagjinoj se mund ta kisha përcjellë atë - domethënë me bindje - kjo do të ishte një gënjeshtër e tillë dhe gjithçka në mua bërtiste: "Kjo nuk është në rregull, çfarë po ndodh." kjo nuk eshte e pranueshme. Dhe pastaj qershia mbi tortë ishte që morën djemtë në bord me ta. Atëherë ishte thjesht - po, vija e kuqe ishte kaluar - me vaksinën. Dhe kur dëgjova më shumë nga mjekët kritikë se ku thashë ... Unë shpesh u thosha kolegëve të mi: "A nuk e shihni se çfarë po ndodh këtu?" Jo, ata nuk e kuptuan. Filmgeschichten.com: Pra, ju ishit e vetmja? Elisabeth Linder: Po! Une isha e vetmja ne nje grup prej dhjete personash, e vetmja. Filmgeschichten.com: A keni akoma kontakte me keto persona? Elisabeth Linder: Po, edhe me shefin tim në atë kohë kisha kontakte, por jo më. Ata gjithashtu e dinin që unë kisha vizituar mjekët homeopatikë privatisht për shumë, shumë vite dhe se kisha një mënyrë tjetër të të menduarit. Por dua të them në thelb disa gjëra që isha akoma në gjendje të bëja sepse - përsëri - nuk kisha njohuri aq as sot - Por kjo nuk përfshin vaksinën 6-fish, nuk përfshin vaksinimin e lisë së dhenve, dhe më në fund vaksinimin HPV. Ky ishte fundi. Ky eshte një krim. Eshtë një krim kundër të rinjve. Si sot. Mafia është një shoqatë sociale kundër industrisë farmaceutike. Dhe pastaj u bë shumë e qartë për mua se nuk ka të bëjë fare me njerëzit, për mbrojtjen, për të bërë diçka të mirë. Unë jam si një fëmijë. Edhe sot. Unë gjithmonë besoj në atë që është e mirë dhe gjithmonë mendoj: po, nëse bëni diçka, kjo është në fakt sepse unë dua të bëj diçka të mirë për personin tjetër. Kjo është arsyeja pse unë mendova se vaksinat ishin të mira në fillim. Mendova se ata vërtet bëjnë ose bëjnë vërtet diçka të mirë. Sot më mësuan shumë më mirë, natyrisht, se ishte njëqind vjet më parë me RKI dhe çfarë lloj eksperimentesh bënë. Eshtë thjeshte mizore ajo që ndodhi atje. Nuk e dija. Në atë kohë nuk kam arritur më tej - si duhet ta them - nuk jam informuar vetë. Vetëm atë që pashë pak nga pak - dhe kjo ishte një katastrofë për mua, ne te cilen isha përfshirë. Dhe pastaj kur dëgjova që një fëmijë kishte bërtitur dhe mjeku kishte thene: "Shikoni, ky është vaksinimi juaj." Ishte sikur dikush të më shqyente zemrën. Une thashe: “Si do ia dal ne vitet ne vazhdim?” Filmgeschichten.com: Mund te thuhet se tre vitet e fundit te karrieres suaj ishin veqanerisht te veshtire. Elisabeth Linder: Po, pikërisht në atë kohë ishte kjo vaksinë kundër kancerit të qafës së mitrës. Dhe pastaj u arrit një pikë me mua, atje vija e kuqe u kalua. S'munda. Praktikisht thjesht nuk fola për këtë vaksinë. Hoqa dore nga liria dhe kur shefi im vinte me mua – ajo udhetonte shpesh me mua – pastaj i thashë se do të doja ta bënte bisedën. Do të doja të dija se si ajo e sjell këtë më afër mjekut. Unë nuk e bëra atë. Kështu që nuk mund të shtiresha më. Dhe kjo ishte për mua tre vitet e fundit, – unë me të vërtetë lutesha çdo ditë: "O Zot i dashur, më lër ta vras kohën tani ose ta vë prapa meje - sepse kjo do te me kishte vrare, ishte kufiri me vdekjen për mua – dhe pastaj vajzat e reja. Kjo ishte për mua. Nuk mund ta bëja këtë. Po, jemi trajnuar nga kompania. Kishim bisedime shitjeje. Kjo ishte në konferenca dhe kjo ishte betuar çdo disa javë. Kishte gjithmonë disa studime që paraqiteshin, të cilat tërhiqeshin natyrshëm nga flokët, siç e di sot. Dhe kjo ishte në fakt – ne vazhdimisht morëm dokumente të reja – ku gjithashtu thashë, kaq shpesh, se çfarë duhet të bëj me të, kjo nuk është aspak e vërtetë. Dhe ajo që më bën përshtypje është se mjekët e besuan. Dhe kjo është po - Po, unë mund të bëjë nje devijim. Kjo është në thelb ajo që kemi sot. Doktorët e besojnë. Dhe kjo më trondit. Që askush, vetëm sepse unë jam një konsulent farmaceutik, vetëm sepse unë jam nga kompania, dhe unë tregoj ndonje studim cfaredo, qe kjo te besohet. Asgjë nuk u vu në dyshim. Shumë pak, që dikur kishin një mendim kritik ose që kishin gjithashtu një mendim kritik kur bëhet fjalë për dhuratat promovuese sepse thanë se nuk e bëjmë këtë,thane se nuk mund të blihen - shumë pak. Pra përqindja më e ulët. Thënë kështu, unë i tregova këtë me shpresën se ai do të porosiste vaksinën time nga farmacia. Ai nuk mund të më porosiste një vaksinë, por duhej ta porosiste përmes farmacisë. Dhe farmacia më pas i kaloi urdhrat kompanisë. Dhe kështu mund të llogaritej nëse kisha shitje të mira apo jo. Filmgeschichten.com: Atehere, kjo do te thote qe ti e kuptove gjate rruges…. Elisabeth Linder:.... nepermjet farmacive. Filmgeschichten.com: Mire. Elisabeth Linder: Pikërisht. E vetmja gje që ishte perjashtim ishte, te vijmë në situatën aktuale. Përjashtimi i vetëm ishte vaksina kundër gripit. Duhej t'i shisnim paraprakisht. Pra, pata një bllok dhe pastaj thashë: Çfarë pacientësh keni pasur vitin e fundit që kanë marrë vaksinën? Dhe pastaj po, nëse nuk doni të porosisni përsëri këtë vit - e tmerrshme. Dhe pastaj ai i porositi drejtpërdrejt. Dhe pastaj shkova në farmaci me letren prej tij. Ata e nënshkruan atë. Dhe atëherë e dija saktësisht se kush dhe sa vaksina kundër gripit kishte porositur nga unë. Por ky ishte përjashtimi i vetëm. Ne keto veze pulash u rriten tensionet, nëse dëshironi. Dhe pastaj vaksina u nxor nga ajo. Por nuk e mbaj mend procesin e saktë. Ky ishte argumenti sepse vazhdon të ndryshojë vazhdimisht. Prandaj, para-porosia. Vitet e fundit bisedat nuk ishin më për vaksinat, nëse dikush nuk më pyeste mua, por përkundrazi, unë njihja çdo mjek, njihja ndihmësin e çdo mjeku me emër, i njihja ditëlindjet. Për mua ishte - kjo ishte bukuria e punës sime. Unë gjithmonë them se kam qenë në të vërtetë një psikoterapist. Sa më thanë - edhe mjekët - ata e shfrytëzuan kohën dhe më treguan për jetën e tyre. Dhe kjo ishte forca ime. Kjo eshtë në të vërtetë forca ime që mund të dëgjoj sepse më intereson vërtet. Dhe sepse jam e sinqertë. Kur më pyetën se si ndihesha për këtë, unë sinqerisht dhashë mendimin tim. Edhe me këtë - po, edhe mund te ndodhte qe ata te telefononin kompanine dhe ti thoshin: “Po, për çfarë po flet zonja Linder? Ajo punon për ju. Kjo nuk më interesonte. Filmgeschichten.com: Si duhej puna juaj normale e përditshme si përfaqësues farmaceutik? Elisabeth Linder: Unë në fakt nuk u largova kurrë para ores nëntë. Pastaj përgatita turneun tim. Në mbrëmje e dija se ku doja të shkoja. Unë nuk kam bërë asnjë takim. Refuzova. Dhe pastaj shkova në praktika dhe u prita relativisht mirë sepse kisha punuar në fushë për shumë vite dhe kisha bisedat e mia dhe pastaj shkoja në shtëpi pasdite. Ndonjëherë unë isha ende duke punuar të premten pasdite. Më duhej të vizitoja nëntë mjekë çdo ditë - midis nëntë dhe dhjetë mjekë - dhe farmaci. Dhe kur shkova në shtëpi, hëngra në mbrëmje dhe më pas puna ime vazhdoi sepse duhej, - në atë kohë tashmë ishte laptopi - ose ne kishim një laptop shumë herët - shkruajta gjithçka që vizitova se çfarë ishte biseda ime , çfarë mostrash kam dhënë. Pastaj porositë - në atë kohë kishte akoma mijëra dhurata per reklama. Ndonjëherë merrja njëzet ose tridhjetë pako me materiale reklamuese. Dhe siç thashë, shumë trajnime me folës, të cilat duhej t'i organizoja vetë. Ne të dy kemi filluar të kërkojmë folës, në varësi të temës, nëse vaksinat për fëmijë apo vaksinat e të rriturve ose në praktikën e pediatrit, ne gjithashtu kemi bërë seminare urgjente. Epo, kjo ishte interesante. Edhe nëse do të kishte ndonjë kurs trajnimi të mëtejshëm - kurse trajnimi të mëtejshëm - atëherë ishin vetëm në këto hotele të bukura, po me një grua, me gjithçka. Ne duhej t'i organizonim të gjitha. Kështu që unë kam parë shumë nga kjo botë. Ishte shumë. Unë në thelb isha si një agjent udhëtimesh në krah. Gjithçka ishte akoma e mundur atëherë. Dhe në fakt nuk jam larguar nga tavolina ime para orës nëntë ose nëntë e tridhjetë në mbrëmje. Kështu që dita ishte e gjatë. Edhe nëse të gjithë thonë: "Oh, përfaqësues farmaceutikë, per ata eshte mirë. Ata vizitojnë disa mjekë dhe pastaj mbaron. Epo, nuk ishte kështu me mua. Unë me të vërtetë kisha shumë kohë përgatitore dhe gjithashtu punova me karta indeksi ku të gjithë qeshnin. Kam shkruar gjithçka. Ditëlindjet, fëmijët - sepse për mua kjo është respekt për homologun tim - sepse doja t'i drejtohesha të gjithëve me emër. Dhe sigurisht kjo ishte edhe forca ime. Po, dita ishte e gjate. Gjeja e mire ishte se une punoja ne menyre te pavarur. Të paktën në këtë fushë, askush nuk më ka përshkruar se çfarë të bëj kur dhe çfarë të bëj ose të mos bëj. ... rreth katër mijë e gjysmë euro dhe akoma një premium. Dhe ju keni makinën, jo ju keni makinën, jo ju por unë, makina, benzina, kjo ishte tashmë fitimprurëse. Unë gjithmonë thoja kur dikush thoshte: "Po, kjo është e mrekullueshme ajo që po bën. Ju jeni të mirë në atë që po bëni. "Unë them:" Vazhdo dhe bëje atë. Ky është një çmim i lartë që po paguaj për të. ”Kjo është e drejtë, kjo është shumë para, makina ishte falas. Benzina ishte falas, bonuset akoma të disponueshme, shumë udhëtime. Epo, mund të kisha bërë pa të tani. Por nga pikëpamja financiare, ju dukeni mirë, po ata e dinë këtë, ata e dinë atë shumë mirë. Kështu që edhe ju mbaheni në radhë. Dhe kjo është arsyeja pse ka presion mbi shitjet. Unë nuk i bëra shitjet e mia sepse fola për vaksinat, por thjesht nga pikëpamja njerëzore që ata i morën vaksinat e mia, ku ndonjëherë thosha: "Unë me të vërtetë nuk e dua këtë sepse nuk jam prapa saj." Filmgeschichten.com: "Çfarë pasojash fizike dhe emocionale ka që mund të ketë pasur për ju, përfshirë këtë mospërputhje." Elisabeth Linder: Dhimbje totale. Kjo ishte nga pikëpamja e sotme ose ajo që sapo kam përjetuar vitet e fundit, sepse në thelb nuk ka të ndalur. Ky ishte tensioni i vazhdueshëm. Në fakt, unë kam qenë gjithmonë si një nënkampion, gjithashtu kam luftuar me veten time, pse nuk u ndala më herët. Unë u përpoqa të gjeja një punë tjetër në mes, por ... e provova atë, atëherë isha 48 vjeç, mendoj. Më thanë që isha shumë e vjetër. Mendova se ishte qesharake atëherë. Por po, babai im na thoshte gjithmonë: "Fëmijë, nëse nuk jeni më të lumtur në punë, atëherë duhet të kërkoni diçka tjetër." Fatkeqësisht, ai vdiq shumë herët. Unë isha ende shumë i ri atëherë, 13. Por kjo ishte gjithmonë ndërgjegjja ime fajtore. Ti nuk ia dole. Ti nuk e luftove atë dhe kërkove një punë tjetër. Kjo ishte keqe. Në retrospektivë, të dyja. Nje here te shesesh dicka qe nuk e ke ber vete. Kjo do të thotë, nuk e kam shitur më në atë masë te madhe. Por edhe duke u grindur me veten se pse nuk kam ndalur, që kam vazhduar. Vetëm për paratë. Sbehet fjale. Filmgeschichten.com: Ju jeni njohës i industrisë, keni punuar atje për një kohë të gjatë. Si do ta përshkruanit industrinë farmaceutike? A është kjo në të vërtetë një industri që me të vërtetë dëshiron të shëroje, apo jo? Elisabeth Linder: Ata janë aq larg nga shërimi - nuk e di se cila është më e largëta, cili trup qiellor është më i largëti? Kjo është sa larg ata janë prej saj. Nuk ka të bëjë aspak me shërimin. Zero, zero, zero. Dhe kjo - nëse e keni kuptuar - atëherë është në të vërtetë po aq përfundimtare sa diçka që ju me siguri nuk vaksinoni një fëmijë të vetëm, as një qenie të vetme të gjallë fare. Sepse kjo histori vaksinimi, sepse as unë nuk dija gjithçka. Kjo funksionon - nëse jo për qindra vjet, - por të paktën nga viti 1800 diçka ende po ndodhte me spanjollët - kur ishte gripi spanjoll? Kjo është e pabesueshme. Ata nuk vdiqën nga gripi. Ata vdiqën nga vaksina. Dhe atë që dëgjova përsëri në një vit ose një vit e gjysmë nga tani…. Ju e dini. Më e keqja nga të gjitha është se unë mund të bëj menjëherë lidhjet dhe as të mendoj për një sekondë nëse kjo mund të jetë e vërtetë apo jo, por kjo është e vërtetë. Të gjitha mizoritë, krimet janë të vërteta. E vetmja gjë që duhet të bëj është ta qoj ne vendin e duhur, as unë nuk e kam vene ne pikepyetje. Unë tashmë kam kërkuar, por shumë pak, shumë vonë. Epo po e bëj tani. Por ajo që ne njerëzit bëjmë me vaksinat, ose kafshët, eshte tamam keshtu. Krimet që po ndodhin janë në thelb të padurueshme. Pra, kafshët e mia nuk janë vaksinuar që kur i kam une. Kur njerëzit thonë, po, ju deshironi te udhetoni ndonjehere. Epo, atëherë nuk do të udhetoj. Nuk behet fjale për mua që të lejoj vaksinimin e qenit apo maces, apo cdolloje kafsheje qe te kem keme. Ja ku po shkojme. Kuajt vaksinohen deri në vdekje. Pastaj thuhet, kur shkojnë në një turne ... Ajo që na thuhet gjithmonë është më e keqja. Pse duhet të ndodhë kjo. Kjo nuk është aspak e vërtetë. Dhe kafshët nuk mund të mbrojnë veten, ashtu si fëmijët nuk mund të mbrohen. Dhe kjo është një dhimbje kur shikon qe fëmijët - për mua kjo ishte një përdhunim - kur fëmijët ulen aty, bërtisin dhe u injektohet dicka qe atyre nuk u bën mirë. Të gjithë sëmundjet, kjo ka kohe qe eshte keshtu, kjo ishte krejt në fillim, prej tashmë është 38 vjet, ose kjo është edhe më e hershme, ku është quajtur, një lidhje midis hepatitit B dhe autizmit eshte quajtur gjithmonë, natyrisht një absurditet i tillë nuk ekziston, thamë ne nga farmacia. Jo. Është me të vërtetë. Gjithashtu është vërtetuar sot. Dhe të gjitha këto gjëra, do ti vrisnin te gjithe. Por përsëri. Ajo i takon një faqe, qe e merr hua, është pjesë e saj. Por ajo gjithashtu i takon mjekut që gjithashtu nuk vendos asgje ne pikpyetje. Sepse biznesi i vaksinës sjell shumë para. Filmgeschichten.com: Dhe klientët, ata janë gjithashtu pjesë e saj. Elisabeth Linder: Ata janë gjithashtu pjesë e saj. Po, kjo është të paktën e paket, sepse ata u besojne mjekëve. Mjekët i bejne nënat e reja te kene frike. Po, nëse ata nuk e bëjnë këtë, atëherë ato nuk e mbrojne fëmijën e tyre. Keshtu funksionon përsëri sot. Gjithmonë vetëm me frikë. Dhe keto janë ato qe në të vërtetë qëndrojnë në mes. Elisabeth Linder: Dhe jane ata te cilet niformohen me pak se gjithe te tjeret. Por më e keqja është në të vërtetë pas industrisë farmaceutike, profesioni mjekësor. Cila nuk del balle per balle por thotë: çfarë po ndodh? Mhmh. Filmgeschichten.com: Kur e keni vene re këtë? A e dini tashmë se më parë, edhe kur filloi? Kur ky virus ishte papritmas ketu. Elisabeth Linder: Pra, me mua, zgjimi erdhi shumë herët ne thelb në tre, katër javët e para, mendova: ketu ka dicka qe nuk shkon. Kjo, çfarë na thone, nuk mund të jetë e saktë. Pse duhet papritmas një gjë të tillë, nuk nuk behej akoma fjale per pandemine. Pse duhet që tani papritmas kjo të jetë kaq e rrezikshme? Dhe kjo është diçka që unë me të vërtetë mund të mbështetem, zëri im i brendshëm, kur menjëherë diçka nxitet brenda meje. Ketu thashë: Ketu ka dicka qe nuk shkon. Dhe pastaj kjo u zhvillua shumë shpejtë. Unë nuk mund të them më shumë se si kjo ndodhi, sesi erdha në këto perfundime. Por kjo me të vërtetë ndodhi, aty jam udhëhequr, dhe per kete falënderoj Zotin. Filmgeschichten.com: Kjo do të thotë se të gjitha vitet para e keni informuar veten nepermjet mediave klasike, kështu “mediat e cilësisë”? Elisabeth Linder: Mizor, Po. Unë nuk e dija se çfarë është Rubicon, unë nuk e dija kush është KenFM, unë nuk e dija kush është Reitschuster. Të gjitha mediat e lira ishin të gjitha të panjohura për mua. Sot, unë mund të jepja çdo të vetme një çmim të paqes Nobel. Unë nuk i dija të gjitha këto. Dhe kjo cdo dite e me shume nuk me shokon me, qe dikur une besoja gjithcka. ARD, ZDF - Mirë Bayern 3 nuk ka qenë kurrë e preferuara ime. Por ARD, - isha e e vemendshme në mbrëmje për temat e ditës. I kam shikuar çdo natë. Megjithëse nuk më pëlqenin disa, si Slomka, e cila ishte gjithmonë shumë e njeanshme, vërehej se çfarë mendimi perfaqesonte, por e besoja. Qe dikush është aq perfide, kaq tinzare, aq mizore, sa për të gënjyer dhe për të manipuluar audiencen në ate mënyrë, kjo ishte për mua - thjesht nuk mund ta imagjinoj. Kete edhe sot nuk mund ta kuptoj, por tani e dimë. Filmgeschichten.com: Eshe nje pyetje te vetme, a mund ta imagjinoni, sepse isha shumë vite me një institucion ARD, që këta gazetarë janë tamam në flluskën e tyre opo mendoni, që ata në fakt dinë më shumë? Elisabeth Linder: Atehere, unë mendoj se ka, po e them sipas mendimit tim nje numer. Ka ndoshta tridhjetë për qind që e di të gjitha. Dhe ka ndoshta një tjetër tridhjetë për qind, qe ndoshta ia kan pak a shume idene, dhe ndoshta pjesa e mbetur me të vërtetë di pak. Ashtu si une dikur, e painformuar. Duke mos e vene ne dyshim, duke mos kërkuar, duke mos pare detajet. Pra, keshtu funksionon, kete e them plotesisht ne menyre spontane sipas asaj qe une ndjej . Dhe ata që e dine këtë, kjo është për mua për të Drosten, Spahn, sido qe te quhen, të gjithë jane kriminelët e ardhshem. Sepse në qoftë se ata nuk do ta bëjnin këtë, atëherë njerëzit do të jenë të informuar. Unë dëgjoj shpesh. Pa marrë parasysh nese jane- fqinjët, të njohurit - :”por kjo ishte në lajme dhe kjo është e qartë, kjo është e vërtetë”. Dhe pastaj mendoj une gjithmone, po kete keni ju, dhe kjo e bën atë me te lehte për mua, ne lidhje me njerzit, sepse them: "Elisabeth, ndalo. Edhe ti e ke besuar më parë, nuk e ke vene ne dyshim. "Dhe kjo është, nuk eshte kriminale, per mua eshte me shume se kriminale, ajo qe bejne gazetarët. Përsëri, ka siguri se te tille, ashtu si unë, qe kane familje, qe perpiqen tia dalin diku, por qe nuk jane te lumtur me cfare bejne. Vetëm tani ngadalë ata duhet të ngrihen. Filmgeschichten.com: Normaliteti vjen vetem atehere kur te jene te gjithe te vaksinuar ka thene kancelarja jone(Merkel). Elisabeth Linder: Pikërisht dhe ketu qesha me zë të lartë, por me zë qa të lartë sa pothuajse “u rrëzova”. Sepse thashë, kjo është pikërisht ajo. Filmgeschichten.com: Cfare mendove per kete? Une mendoj se ishte, po…... Elisabeth Linder: Po, unë mund të kisha bërtitur. Çdo gjë shkoi atje, të gjithë vitet kaloi nepermjet meje industria farmaceutike, ku unë, ketu qendron edhe fakti qe isha e pashpres. Unë kam qendruar dhe thashe: Dhe njerëzit besojnë kete. Sa keq duhet të jetë? Kjo erdhi me pas, pasi mu kujtua vaksina e qafës së mitrës, sepse ata e kane perllogaritur. Dhe pastaj, ajo qe esht edhe me keq ne kete rast eshte se ata duan me te vertete te zvogelojne numrin e njerzve. Megjithese kjo tjetra nuk është ndryshe. Vajzat e reja apo djemtë do te pakesohen pikerisht keshtu. Nuk eshte tamam keshtu. ndoshta jo aq keq sa sot me vaksinimin. Por unë me të vërtetë qeshi me zë të lartë në para televizorit. e kam thene, kete nuk e besoj une. E kaluara iku si te ishte nje film dhe unë me të vërtetë mund vetëm të bërtas. Pastaj gjithmonë kam menduar: njerëzit do të zgjohen! Ju duhet të mbani mend, që nuk mund të jetë e drejtë. Po, por, pastaj u pershpejtua. Demonstratat u kufizuan. Kam humbur shume miq, që dmth., unë nuk kam humbur asnjë mik. Nëse unë jam e sinqertë, ata nuk ishin miqtë e mi të ngushtë, sepse përndryshe ata do të kishin pyetur te pakten se si kam ardhur në këto ide.

nga nm.

Burimet/Lidhjet: https://vimeo.com/582624672
https://www.filmgeschichten.com/#start