Abortuspraktijk in Oostenrijk – doelbewuste genocide?

Tekst uitzending
download

PDF (.pdf)

Word (.docx)

11.11.2014 | www.kla.tv/4563

Deze zomer is een klacht van een moeder uit Oostenrijk bij ons binnen gekomen, die wij u niet willen onthouden. Fijn, dat u vandaag weer bij Klagemaur-tv kijkt. Deze moeder van vijf kinderen schrijft ons het volgende: haar komt met het oog op de aantallen abortussen de verdenking omhoog, dat het bij het thema abortus gaat om een doelbewuste genocide. Verschillende bronnen geven namelijk aan dat het wereldwijd om een gigantische aantal van meer dan 40 miljoen abortussen per jaar gaat. De moeder vraagt zich af, of overheidsinstanties deze hoge abortusquota zelfs nog bewust bevorderen. Als we het preciezer kijken naar de in Oostenrijk gangbare preventieve zwangerschapspraktijken, onderstrepen die deze verdenking. Want juist door overheidsinstanties komen zwangere toenemend onder een abortusdwang – in hoeverre? In de eerste plaats worden de moeders het kinderbijslaggeld alleen dan maximaal uitgekeerd, wanneer zij minstens vijf preventieve onderzoeken hadden. Iedere vrouw wordt daarmee zo goed als gedwongen, de preventieve onderzoeken te bezoeken. Tijdens deze onderzoeken worden dan steeds vaker zogenaamde verdenkingdiagnoses uitgesproken, toenemend ook dubieuze “verkeerde positieve” diagnoses. Een “verkeerde positieve” diagnose ligt dan voor de hand, wanneer bij een ultrasone onderzoek op grond van een vermeende opvallendheid een handicap gediagnosticeerd wordt, terwijl het kind in daad en waarheid kerngezond is. De reden voor deze steeds vaker en jovialer uitgesproken verdenking- en verkeerde diagnoses is het hoogste Oostenrijkse gerechtshof. Deze heeft namelijk in het jaar 2006 in een grondwetsregeling beslist, dat een vrouwenarts voor de verzorgingskosten van een gehandicapt kind moet opkomen, wanneer hij/zij de vrouw na een onderzoek niet uitdrukkelijk daarop heeft gewezen, dat de baby met een handicap op de wereld zou kunnen komen. Om zichzelf te bevrijden, wijzen vrouwenartsen als gevolg hiervan bij ieder nog zo kleine opvallendheid in de ultrasone foto op een mogelijke handicap. Overheidsbesluiten en ook maatschappelijke tendensen wijzen er bovendien hoe langer hoe meer op, dat gehandicapte kinderen niet gewenst zijn. De druk, een kind wegens verdenking van een handicap te aborteren, wordt dus gestadig/continu groter. De vrouwen komen daardoor steeds vaker in een ethisch benarde situatie. En juist dit beleefde de schrijfster van deze klacht in haar eigen situatie. Zij schreef ons het volgende: “Bij drie van mijn kinderen werd door middel van een ultrasoon onderzoek de verdenking van een handicap uitgesproken. Bij ons vierde kind werd zelfs dringend geadviseerd, de zwangerschap te beëindigen, omdat het kind op grond van vermeende zware misvormingen klaarblijkelijk niet levensvatbaar zou zijn. Toen ik echter de abortus vastbesloten verwierp, werd mij meegedeeld, dat het mijn verantwoordelijkheid is, de maatschappij met een gehandicapt kind op te schepen. Onze zoon werd dan weliswaar met een darmafsluiting, maar verder echter volkomen gezond geboren. Bij ons vijfde kind werd een handicap geopperd. Ook onze dochter is volkomen gezond en normaal.” De beslissing van het hoogste gerechtshof in Oostenrijk liet het getal van verdenkingdiagnoses en daarmee de abortussen snel oplopen. Hiermee zijn echter de vrouwenartsen, noch de vrouwen en het minst de ongeboren kinderen gebaat, die nu in groten getale aan de genocide van het ongeboren leven ten offer vallen. Het is de hoogste tijd, dat politiek en justitie zich weer voor levensbevestigende wetten en gerechtsoordelen inzetten. En het is ook de tijd, dat ook weer iedere burger door zijn bewuste levensbevestigende houding daartoe bijdraagt, dat het ongeboren leven in de maatschappij geacht en bevorderd wordt. Wij wensen u een levensbevestigende avond. Tot ziens en tot....? !

van Julia Hepfer / Daniel D.

Bronnen/Links: getuigenbericht http://www.guttmacher.org/pubs/journals/Sedgh-Lancet-2012-01.pdf