Interview met Bernard Crutzen regisseur van de film: Ceci n'est pas un complot.

17.08.2021 | www.kla.tv/19594

Hallo Bernard Crutzen. Wij heten u van harte welkom en danken u hartelijk voor uw bereidheid om deel te nemen aan dit interview over de documentaire die u hebt gemaakt, getiteld “Ceci n’est pas un complot.". Een documentaire die zowel eenvoudig als echt realistisch is, en die een onafhankelijk Belgisch onderzoek is dat eind januari van dit jaar werd uitgebracht op platforms als YouTube en Vimeo in het bijzonder. En het biedt een legitieme bezinning over de manier waarop de media de Covid-19-crisis behandelen, die wij allen meemaken, door de meeste Franstalige Belgische media van het land, en die veel burgers op de proef heeft gesteld. Dank u. Zou u, voordat we op het interview zelf ingaan, zo vriendelijk willen zijn om uzelf in een paar woorden voor te stellen, zodat we een beetje weten wie u bent? Mijn naam is Bernard Crutzen. Ik kom uit Verviers. Ik heb sociale communicatie gestudeerd aan het IHESC, een school voor journalistiek, maar ook voor reclame, enz. Ik ben al heel vroeg begonnen met het maken van documentaires en reportages, omdat ik geselecteerd was voor een programma dat "De race om de wereld" heette en die alleen oudere mensen zich nog zullen herinneren! Toen ik 20 was, had ik al met een camera de wereld rondgereisd; ik heb veel landen gezien, dat was mijn eerste ervaring. Daarna ben ik verder gaan studeren in de reclame en geleidelijk aan ben ik teruggekeerd naar mijn eerste liefde, namelijk reportages en documentaires. Ik heb er tussen de 20 en 30 gemaakt sinds ik 20 was. Ik heb ook veel voor de Europese instellingen gewerkt voor "institutionele bedrijfsfilms", maar daar ben ik helemaal mee gestopt omdat ik vond dat het echt propaganda was. Voilà in feite kan ik zeggen: Ik ben totaal onafhankelijk, wat zowel mijn kracht als mijn zwakte is; met andere woorden, ik heb geen structuur achter me, ik doe alles alleen als een ambachtsman. Dit is ook mijn kracht omdat ik aan niemand verantwoording hoef af te leggen. Ik benader en onderzoek mijn zaken alleen en ik zou zeggen dat ik niet beïnvloed word door druk van buitenaf. Dank u, en in verband met deze laatste documentaire die u hebt gemaakt, wat waren de echte triggers die u ertoe hebben aangezet om na te denken en deze documentaire film te maken? In feite begon het aan het begin van de pandemie, ik vond mijn vader erg bezorgd over wat er gebeurde. Mijn vader is een dokter en mijn moeder ook, beiden zijn huisartsen. Mijn vader, die een zeer Cartesiaans persoon is, nogal wetenschappelijk in zijn benadering, zag ik geleidelijk zeer angstig worden en zijn gevoel voor werkelijkheid, voor de cijfers enz. totaal verliezen. Zozeer werd hij elke dag door de televisie, met het aantal doden enz., neergeslagen. Ik dacht bij mezelf dat er iets abnormaals achter dit alles zat. Dus ik wilde uitzoeken waarom de media zoveel angst zaaiden. En omdat ik veel journalistenvrienden heb, heb ik een open brief geschreven aan een twaalftal van hen, waarin ik hun zei: maar jongens, wat zijn jullie aan het doen? Jullie zijn de bevolking in paniek aan het brengen met een virus dat inderdaad mensen doodt, maar dat ook overdreven wordt. Men spreekt enkel nog daarvan. Ik had echt het gevoel dat er een mediamachine op gang werd gebracht met heel weinig stemmen en mensen om gerust te stellen, om te zeggen dat we niet allemaal zullen sterven... dat het vooral mensen zijn die heel ziek en heel oud zijn die sterven, want de anderen lopen heel weinig risico.Toen ik deze brief verstuurde, kreeg ik een antwoord van een journalist die mij op zeer ironische toon vertelde dat het om een complot ging. Gewoon omdat ik hem vroeg of er iets anders achter zat. En door het stellen van die vraag, kwam onmiddellijk het woord "samenzwering" naar voren! Maar nee, het is geen samenzwering; we hebben gewoon het recht om ons vragen te stellen over wat er gaande is. Als je beseft dat het om een universele crisis gaat waarbij de meeste landen betrokken zijn, vooral landen waarvan de structuur van de gezondheidszorg niets met de onze te maken heeft, zoals de Afrikaanse landen zoals Senegal of Kameroen bijvoorbeeld. Het zijn landen die zo verschillend zijn. Ik vraag ime af waarom we overal dezelfde gezondheidsregels zouden moeten toepassen... En zo, beginnend met dit woord "samenzwering", probeerde ik te achterhalen waarom dit angstwekkende discours alomtegenwoordig was en of er niet iets anders achter dit alles zat. Dus om de vraag te beantwoorden, het begon allemaal met mijn vaders grote bezorgdheid; mijn moeder is ongevoeliger voor mediadruk. Ik wilde mijn vader geruststellen door hem uit te leggen dat hij op zijn hoede moet zijn voor de media, voor wat zij zeggen, omdat de realiteit daar niet helemaal mee overeenstemt. Wat waren de belangrijkste obstakels die u tegenkwam bij het maken van deze documentaire? Ten eerste, als je onafhankelijk bent, moet je geld vinden. Het was ingewikkeld om deze documentaire op RTBF te presenteren, omdat ik kritiek had op hun manier van werken. En dus moest ik aan "crowdfunding" doen, iets wat ik nog nooit eerder had gedaan, dus een participatieve financiering. Ik moest dus een ander vak leren, want in feite is participatief financieren bijna een vak op zich. Je hebt een gemeenschap nodig, je moet de communicatieaspecten beheren, enz. Je moet in staat zijn jezelf te verkopen, je moet over een lokaal kunnen beschikken. En dat was dus de eerste moeilijkheid; het vinden van de middelen om deze film te maken. Het tweede punt is dat het erg moeilijk is om betrouwbare informatie te krijgen. Met andere woorden, wat ons als absolute waarheden werd voorgehouden, moesten we in feite verlaten, elders in andere bronnen zoeken, kijken of het werkelijk... Ik zal een typisch voorbeeld nemen, toen ik aan mijn documentaire begon, was het absoluut verboden voor te stellen dat het virus in een laboratorium in China zou kunnen zijn vervaardigd. Het was een natuurlijk vleermuis-schubdier virus, punt uit. En nu, een jaar later, horen we plotseling de WHO zeggen: "Ja, maar er kan toch sprake zijn geweest van manipulatie...". En ik weet zeker dat dit over een paar maanden naar buiten komt. En dus, op dat punt, wanneer ik aan mijn film begin, is het uitgesloten; het is zelfs "complotdenken" om je voor te stellen dat dit virus in een laboratorium is gemaakt of in een laboratorium is gemanipuleerd. Er zijn zelfs Nobelprijswinnaars, zoals professor Montagnier in Frankrijk, die door de media volledig op de zwarte lijst werd gezet omdat hij dit durfde te zeggen, hoewel hij een vooraanstaand wetenschapper is, een Nobelprijswinnaar. En zo zijn de media de rechters geworden van mensen die bekwamer zijn dan zij. En het is nog steeds aan de gang met vaccinatie, het is waanzin. Het is dezelfde mediastoomwals die in gang is gezet. De moeilijkheid was dus om intelligente, alerte mensen te doen inzien dat er misschien andere dingen waren dan wat wij in de media te zien kregen. Het was de uitdaging om luisterbaar te blijven. Dat wil zeggen, als ik te ver zou gaan, als ik een film zou maken als "Hold-Up", waarin ik een groot wereldcomplot van vrijmetselaars of ik weet niet wat, satanisten, enz. aan de kaak zou stellen, dan zou die onhoorbaar zijn, en dat was het dan! Dan zou ik er zelfs niet van hoeven te dromen om de film te maken; hij zou automatisch gediskwalificeerd zijn. De moeilijkheid voor mij was dus om aanvaardbaar te zijn voor mensen zoals mijn vader, mensen die voldoende wakker waren om plots zichzelf de juiste vragen te stellen. En werd u gesteund door verschillende mensen, vond u mensen? Ja, de crowdfunding werkte heel goed, dus de participatieve financiering. We waren zeer verbaasd dat we 75.000 euro bijeen hadden gekregen, terwijl we er 30 hadden gevraagd. Nu is 75.000 euro niet genoeg om een echt sterke film te maken en daarom verweten de media me bepaalde zwakheden. Zwakke punten die ik had kunnen vermijden als we meer geld hadden gehad. Ik loop misschien vooruit op een vraag die later zal komen, maar als ik de film opnieuw zou moeten maken, zou ik een paar echt onderzoeksjournalisten in de arm nemen om me te helpen. Omdat ik eigenlijk een documentairemaker ben. Ik ben niet echt een onderzoeksjournalist. Als u mijn definitie van documentaire wilt, het is de cinema van het echte. En zo is er een cinematografische kant met enscenering, met originele muziek, met een scenario... Hier leek mij de gepresenteerde werkelijkheid niet helemaal te kloppen; dus probeerde ik zelf te graven om erachter te komen wat de werkelijkheid was. Als ik op dat moment een heel scherpe journalist had gehad om me te helpen, zou het makkelijker zijn geweest. U hebt het woord "samenzwering" al een paar keer genoemd, met name in de titel. En het is waar dat het een vrij sterke term is die in onze samenleving vaak wordt gebruikt met een helaas ongunstige lading. En ja, we zien echt wat u daarmee bedoelt en de overheersende intentie. Dank u. Waarom denkt u dat de media de behandeling van informatie zo vaak zodanig beïnvloeden dat er werkelijk een gevoel van angst, van bezorgdheid, zoals u zegt, van paniek wordt opgewekt bij de mensen die dit alles horen, die dit alles zien? Het eerste antwoord, het eenvoudigste, is al verschillende keren gegeven: de media willen hun tijdschriften en kranten verkopen, en dus moeten ze de mensen bang maken, want we weten dat angst verkoopt. Angst, seks, wat ik bedoel is, we weten dit allemaal in het journalistieke vak, we weten heel goed dat wanneer je wilt praten over geweld..., bijvoorbeeld, demonstraties alleen de media trekken als er vandalen zijn. Dus als je een vreedzame demonstratie hebt, krijg je drie regels, maar als het plotseling leidt tot drie omvergegooide auto's, krijg je krantenkoppen. Jammer genoeg zijn de media dus meer en meer verzot op sensatiezucht omdat het economisch model, dat erin bestond dat men goed journalistiek werk leverde om een goede krant te verkopen, nu volledig ondermijnd is door het numerieke model, wat betekent dat nu zelfs serieuze kranten, tijdschriften die maar één keer per week uitkwamen, elke dag kliks moeten maken zodat de adverteerders, d.w.z. de publiciteit, zeggen ah! we gaan wat publiciteit op die site zetten omdat er veel naar gekeken wordt. Waarom wordt er zoveel naar gekeken? Omdat mensen de krantenkoppen delen en zo. In de film heb ik een heel duidelijk voorbeeld, het is, het drie en een half jaar oude meisje dat stierf aan covid. Zo werd het aangekondigd en alle krantenkoppen luidden: drie jaar oud kind sterft aan covid. Dus ik zocht haar vader op, ze stierf niet aan covid, ze stierf aan iets anders, covid kwam er bovenop. En dat is typisch de methode die door de kranten wordt gebruikt, dus daar heb je het, ze creëren angst onder de bevolking, ik heb moeders gezien die hun kinderen op dat moment niet naar de crèche durfden te brengen omdat ah! covid driejarigen besmet. Wat totaal niet waar is, ik bedoel statistisch is het onbelangrijk, we zitten op 0.00% van de kinderen die stierven aan covid en zelfs dan moeten we bewijzen dat het covid was. We kunnen dus zien hoe de media een verplichting hebben om clicks te maken, om kranten te verkopen en waarom ze angst propageren. Dat is de eerste definitie, zou ik zeggen, die we zelfs op de scholen voor journalistiek leren, we noemen het "doden per kilometer", dat wil zeggen, als er duizend doden in China zijn of een dode in jouw straat, zul je meer geïnteresseerd zijn in de dode in jouw straat en zul je de plaatselijke krant kopen. Naar mijn mening, leek het mij dat dit niet genoeg was, het redt je misschien voor twee of drie maanden, maar op een gegeven moment krijgen de mensen er genoeg van, dus als het nu doorgaat, als we blijven praten over varianten, mutanten en dat soort dingen, we te horen krijgen ah! het gebeurt weer in India, het gebeurt weer in Engeland, etc., dan betekent dat voor mij dat er iets anders achter zit. En dus, werk ik aan een volgende documentaire, mijn idee is om nu verder te gaan, en te zien; wat zit er achter dit alles, dat wil zeggen, wat is de agenda. Aan het eind van mijn film heb ik er al iets over gezegd, namelijk: is dit alles in feite niet een soort opportuniteit voor mensen die dromen van gehoorzame mensen en sterke machten, d.w.z. om een maatschappijmodel op te kunnen leggen dat ik als Chinees zou omschrijven, d.w.z. een model waarin de mensen zeer nauwlettend in de gaten worden gehouden? U ziet, er zijn geen evenementen meer, er zijn bijna geen vrijetijdsactiviteiten meer, bij alles wat we doen, worden we getraceerd, wil je naar het zwembad, dan moet je van tevoren reserveren! Vroeger deed je je zwembroek aan en je kon gaan zwemmen, nu moet je je e-mail adres geven. Ik was gisteren in een restaurant, ik moest mijn QR code scannen, de volgende dag kreeg ik de rekening in mijn e-mail box. Voor mij is dat misschien het doel dat achter deze pandemie zit. Ik zeg in elk geval niet dat dit het hoofddoel is, maar wat er in elk geval uit zal voortvloeien is dat wij ons in een uiterst gecontroleerde, uiterst hygiënische maatschappij zullen bevinden. We hebben niet langer het recht om risico's te nemen, we hebben niet langer het recht om te sterven, we hebben niet langer het recht om elkaar te omhelzen, enzovoort. Ik maak me daar dus grote zorgen over en ik denk dat bijvoorbeeld de vaccinatiecampagne, die nu in augustus is, niet zozeer gericht is op vaccinatie, maar vooral op de corona-pass, d.w.z. dat iedereen moet kunnen worden getraceerd in wat hij doet. Bovendien heeft de Europese Commissie het niet de corona-pass genoemd, maar het "Green Digital Certificate", dus het woord gezondheid staat er helemaal niet in, het woord vaccin ook niet. Voor mij betekent dit dat op middellange termijn van alle burgers wordt verlangd dat zij beschikken over een instrument waarop zij al deze informatie kunnen plaatsen. Ze zeggen dat nu al fluisterend: “Ah! het is praktisch omdat je er je medisch dossier op kan zetten, ben je in orde met de sociale zekerheid, heb je je belastingen betaald, ben je een goede burger, kom je niet uit een ander land..., enz.” Voor mij worden we dus klaargestoomd voor een extreem controlerende maatschappij, die ik niet wil, of waartegen ik in ieder geval vecht. Ik weet niet of ik je vraag beantwoord heb. Jazeker, en in ieder geval, ik bedoel, als burger, stel ik mij persoonlijk ook deze vraag. Deze vraag verspreidt zich ook meer en meer onder de mensen. De mensen beginnen zich ook al deze vragen te stellen en het is goed om te kunnen praten en woorden te geven aan de gevoelens die mensen hebben. En de kwestie van een open debat over deze gezondheidscrisis en de gevolgen ervan, met name in ons dagelijks leven, is al het onderwerp geweest van talrijke verzoeken van deskundigen aan politici, maar het is er nog nooit van gekomen. Hoe verklaart u dit? Waarom is dat zo, volgens u? Voor mij is dit de grootste vraag. Waarom dit gebrek aan pluralisme? Waarom dit gebrek aan standpunten? Waarom nodigen we geen mensen uit? We hebben ze een beetje uitgenodigd, het was vorige zomer in mei-juni, we hoorden, Gala, Laterre, Rentier ze werden “geruststellers” genoemd toen de tweede golf kwam, ze konden niet vermoeden dat deze golf zo gewelddadig zou zijn, dus we hebben ze volledig gediskwalificeerd door te zeggen: "Deze mensen praten onzin en het zijn altijd dezelfde mensen, de van Ranst, … nou ja, het zijn altijd dezelfde deskundigen die de regering beïnvloeden. Ik vind dat er nu al iets heel vreemds aan de hand is, want België heeft bijna het slechtste resultaat qua sterftecijfer in verhouding tot het aantal inwoners, we staan echt onderaan de ranglijst, en toch hebben we het team niet vervangen. Ik trek de parallel met het voetbal: als Martinez ziet dat zijn spelers niet goed zijn en slechte resultaten boeken, vervangt hij ze door anderen! Hij heeft een bank. We hebben een bank van wetenschappers in België. We hebben reserves, zeer bekwame mensen, maar we roepen ze niet op. Dus, voor mij is dit al zeer vreemd. Hetzelfde met de media, we zien dat ze systematisch elke dissidente stem diskwalificeren en dit is zeer problematisch, want het betekent dat er mensen zijn die dingen te zeggen hebben, er zijn duizenden witte kaarten, mensen die zich proberen uit te drukken, ikzelf zou het liefst uitgenodigd zijn voor televisiedebatten, maar ik werd geweigerd door RTBF, door RTL, door alle grote media. Er waren twee of drie kleine initiatieven in Doornik hier op No-Télé, het is het enige echte debat dat ik kon bijwonen. Er is Hélène 24, een kleine zender, en het is duidelijk dat dit kleine media zijn die nog een beetje vrijheid hebben, en ik heb met hen kunnen praten. Wat de anderen betreft, is het de totale black-out. Ik maak me dus zorgen, niet alleen om de democratie, maar vooral om de vrijheid van meningsuiting, de censuur, van mij werd twee dagen geleden een video gecensureerd. Ik heb een video geplaatst van jonge mensen die graag een keuze zouden hebben, maar die genoeg hebben van de druk die op hen wordt uitgeoefend om zich te laten vaccineren. Vaccinatie tussen 16 tot 18 jaar en het is ongelooflijk op school, ja misschien om in september naar school te gaan moet je gevaccineerd zijn, voor concerten moet je gevaccineerd zijn. Het kind hoeft niet gevaccineerd te worden, hij vindt de risico's te groot, hij heeft geen risico om de covid op te lopen, maar hij heeft waarschijnlijk wel het risico om problemen te krijgen met de vaccinatie. En dus zegt hij dat, hij zegt gewoon: "Ik vind dat we de keuze moeten hebben. Ik begrijp niet waarom ze zeggen dat het een kwestie van solidariteit is, maar als mijn grootouders of mensen die risico lopen gevaccineerd zijn, hoe kan ik hen dan besmetten?” Dus het heeft geen zin, hij is een intelligente jongen, hij beseft dat er iets mis is. De video bleef tien minuten op YouTube staan, werd onmiddellijk verwijderd en dat is zeer verontrustend, omdat het betekent dat we niet langer het recht hebben, zelfs jongeren die niet door dit alles zijn beïnvloed, om hun mening te geven. U zegt op een bepaald punt in uw documentaire dat u gerustgesteld bent dat de pers zich eindelijk openstelt voor verscheidenheid van meningen. Bent u die mening achteraf nog steeds toegedaan? Nee, dat was valse hoop, dat wil zeggen het duurde een paar maanden, zoals ik u vertelde, het was op het moment dat ze plotseling Pierre François Laterre of andere geruststellers uitnodigden die een iets ander discours hadden en daarna sloten ze zich als een oester bij de tweede golf en zeiden: "Zie je wel! Deze mensen hadden ongelijk, we zullen nooit meer naar hen luisteren", terwijl anderen ook ongelijk hadden, maar Emmanuel André, die had gezegd dat het masker helemaal niet nodig was, maar die drie maanden later het tegendeel had gezegd, horen we nog steeds. En daarom denk ik dat er ook een diskwalificatie is. Om op uw vraag te antwoorden: ze waren een tijdje open en toen sloten ze zich en nu is het erger en erger, dat wil zeggen dat wat betreft vaccinatie de geringste persoon die de geringste twijfel uit, de geringste vraag stelt, direct wordt gediskwalificeerd. Ik denk dus dat de media zich volledig hebben afgesloten, voor mij is het een weg een trucje, iets wat ik zou willen onderzoeken, maar volgens mij nemen zij deel aan een eenzijdige overheidscommunicatie, dat wil zeggen dat wij niet eens het recht hebben om vragen te stellen en dat is zeer intrigerend. Krijgen ze er geld voor? Ik weet het niet, het is mysterieus en zeer verontrustend. Wat waren na het maken en uitzenden van de documentaire de belangrijkste reacties van de Main Stream media enerzijds en van het grote publiek anderzijds? Hebt u enige feedback gekregen? Wat waren de belangrijkste verschillen? Wat hebt u ervan geleerd? Nou, het is zeer gemengd, eigenlijk heeft de mainstream media de film eerst afgeschoten, door hem te vergelijken met 'Hold Up'. De film kwam uit op vrijdagavond en werd op zondagnamiddag al bestempeld als een complot, door een sociaal psycholoog van de ULB, Olivier Klein, die in een paar tweets op Twitter liet zien waarom de film een complot was. Vanaf dat moment werd een van de mensen die aan mijn film meewerkten bang en zei: "Ik wil niet meewerken aan een samenzweringsfilm, dus vanaf dan, nam ze afstand van Marius Gilbert. Vanuit het oogpunt van de media was het dus de klassieke lynchpartij, dat wil zeggen dat als je iets zegt wat niet welgevallig is, vooral als je de media aanvalt, er maar heel weinig journalisten zijn, een paar niettemin, ik moet toegeven dat ik ze niet allemaal over dezelfde kam mag scheren, de interessantste is bijvoorbeeld in "Vers l'avenir". Er stonden vier artikelen in "Vers l'Avenir", waarvan er drie ongunstig waren voor de film, en twee eerder positief. Vincent Dubois in Doornik, bijvoorbeeld, schreef veel milder dan zijn redacteur op nationaal niveau. Er waren een paar schuchtere stemmen die probeerden te zeggen: ach, er kan nog wel iets goeds uit voortkomen, maar over het algemeen ging het om diskwalificatie, diskwalificeren op de manier die vrij klassiek is in de media. Dat wil zeggen: ze zijn zeer weinig geïnteresseerd in de boodschap, in wat ik wilde zeggen. Ze zijn eerder geïnteresseerd in de boodschapper door te zeggen: ja! Crutzen bijvoorbeeld hij zei dit en dat. Zo bijvoorbeeld, hebben alle media zonder uitzondering mij aangevallen omdat ik had gezegd dat Zweden had geprobeerd collectieve immuniteit te bereiken. Ik zeg niet eens dat Zweden daarin geslaagd is, dat zeg ik niet eens, ik zeg alleen dat ze geprobeerd hadden collectieve immuniteit te bereiken. Het simpele feit dat te hebben gezegd. Maar alle media in zijn geheel, of het nu 'l' Echo', 'le Soir', 'la Libre', de 'RTBF' was, iedereen zei: hij praat onzin, Zweden is niet geslaagd. Anderzijds roep ik aan het einde van de film op tot een democratisch ontwaken; vraag ik journalisten hun werk te doen;, zich vragen te stellen over wat er gebeurt; te zien, hoe de repressie, arme mensen die hun hond gingen uitlaten en een boete van 350 euro kregen, ongelooflijke dingen zijn, waarvan ik hoop dat we op een dag zullen beseffen dat het absurd was. Nou, ze hebben hun werk niet gedaan. Niemand pikte dat deel van de film op. Niemand bijvoorbeeld, ik, ik heb iets heel sterk gezegd! Ik zei 'fuck it', ik wil me laten aanvallen, als ik zeg: het is een staatsleugen om te zeggen dat PCR-tests betrouwbaar zijn, het is een staatsleugen. Maar niemand, geen politicus, geen journalist die me daarop aanspreekt omdat ze weten dat het waar is. Zij weten dat wij de mensen niet kunnen dwingen in quarantaine te gaan als het gaat om een PCR-test die niet erg betrouwbaar is. Tenslotte worden alle maatregelen genomen op grond van de resultaten van een PCR-test die niets zegt over de besmetting omdat hij te ver is doorgedreven. Ik wil niet te veel in technische details treden, maar deze test is zo doorgedreven dat hij alles en iedereen detecteert. Je kunt dus niet, op basis van een positieve test, mensen in quarantaine plaatsen, hen dwingen maskers te dragen, scholen sluiten, voetbalclubs sluiten, of stadions verbieden. Het is dus een leugen en op dit punt, dat voor mij zeer gewaagd was, werd ik niet ondervraagd, niet tegengehouden, niets, noch politiek, noch wetenschappelijk, noch in de media. Dus dit is het bewijs dat er een malaise is! Er zijn dingen die zijn gezegd geweest, die in het geheel niet bekritiseerd zijn en details die dan sterk bekritiseerd zijn geweest. En juist op het niveau van het grote publiek heb je aanmoediging, kritiek, reflectie gekregen. Het is erg gemengd, omdat de media, dus als je wilt: ik verwachtte een politieke reactie: niets! Er was niets, geen politicus, geen parlementariër die me belde, niets! Sinds het begin van de crisis zijn ze afwezig. Ik weet niet waarom we op parlementariërs hebben gestemd, want die bestaan niet. En zelfs op politiek niveau heb ik geen minister of wat dan ook gehad die van streek was om wat ik zei. Dus er was de media, die globaal, zou ik zeggen 80%, de film afschoot; en dan een sterke steun van de bevolking. Ik heb duizenden mails, ik werd zelfs onlangs nog overspoeld met steun van het volk. De mensen zeggen: je slaat de spijker op de kop, ze voelen zich duidelijk niet op hun gemak en onvermijdelijk bekritiseren ze je omdat je gezegd hebt wat men in stilte denkt. Zoveel mensen die, toen de film uitkwam me vertelden: bedankt dat je hardop zegt wat er al zo lang in stilte wordt gedacht, sinds het begin van deze crisis. Dit hield me op de been want ik moet toegeven dat het minder prettig is, vooral voor mijn partner. Ik ken de media een beetje, ik weet hoe ze werken. Maar iemand zoals zij, die maatschappelijk werker is, die er helemaal niet in is, dat haar man overal wordt bekritiseerd. Dus maakte ze zich zorgen. Maar aan de andere kant had ik geweldige steun van duizenden mensen die me schreven, dus dat is geweldig. Denkt u, één jaar na het maken van de documentaire, dat de bedoeling om een legitieme bezinning over de omgang met informatie bij de burgers uit te lokken, eindelijk in gang is gekomen? Ik zou zeggen van wel, voor sommige burgers heeft het de wens gewekt om iets meer te weten te komen, om iets wantrouwiger te staan tegenover het officiële verhaal. Dus, aan die kant is het positief. Nu, ik zie dat er nog veel mensen zijn die heel volgzaam zijn, die geen vragen stellen, die als schapen gehoorzamen wat hun gevraagd wordt te doen. Ik heb bijvoorbeeld gevochten, ik heb geschreven naar de minister-president van Brussel, ik heb geprobeerd interviews te krijgen over het dragen van maskers buiten. We weten heel goed dat er veel studies zijn die aantonen dat het nutteloos is. Voor mij is het enige doel van de handhaving van dit masker dat de mensen bang blijven en daarom hun toevlucht nemen tot het vaccin. Het is er eerder iets van de orde van communicatie en manipulatie van opinie, dan een echt gezondheidsvoordeel. We hebben dus voor elkaar gekregen dat er sinds twee weken geen verplichte maskers meer zijn in Brussel, en toch zijn er mensen op straat die ze dragen. Wij kunnen dus heel duidelijk zien hoe de gewoonte is ontstaan en hoe, wanneer wij de mensen bang maken, zij hun telewerkgewoonten kunnen veranderen. Ik zie mensen die niet meer willen werken, en uiteindelijk zijn ze blij dat ze werken. We kunnen heel duidelijk zien hoe deze crisis een aantal zaken mogelijk heeft gemaakt voor mensen die dit willen. Ik zou zeggen, er is dus een deel van de bevolking dat in balans of een beetje sceptisch was, maar dat nu heeft begrepen dat er iets vreemds aan de hand is. Maar helaas blijft de overgrote meerderheid, ik zou zeggen 70 tot 80%, het is moeilijk te zeggen, zich strikt houden aan wat hun gezegd wordt te doen. Het is dus ook een mislukking voor mij, in die zin dat ik had gehoopt dat het, althans in de media, wakker zou schudden, en als de journalisten niet wakker worden, worden de mensen die het zeggen ook niet wakker. Ik had gehoopt dat sommige redacties zich echte vragen zouden stellen. Op een gegeven moment heeft de RTBF gezegd dat niet meer dan 50% van het nieuwsprogramma aan Covid zou worden gewijd, en dan een goede film. Ik heb een vriend die geabonneerd is op de krant Le Soir, die me zei: we voelden toch wel een kleine verandering in toon, maar het werd snel opgegeven vanwege de inentingscampagne. Ze staan allemaal als één man achter deze campagne. Dank u wel. Als u de documentaire nu zou maken, wat zou u dan veranderen, wat zou u anders doen? In feite merkte ik dat de media mij meestal aanvielen op vragen die, zou ik zeggen, nogal feitelijk waren, en ik zou een journalist van het oude métier nemen, om alles te gaan controleren qua informatie. Ik ben meer een documentairemaker en ik heb een meer visuele benadering, zal ik maar zeggen, dus ik maak graag films die aangenaam zijn om naar te kijken, ik besteed veel aandacht aan het feit dat de muziek leuk is, dat het mooi is om naar te kijken, dat het onderhoudend is. In feite neem ik het publiek met mij mee, ik neem hen met mij mee, omdat ik denk dat ik een vrij doorsnee persoon ben, ik bedoel ik lijk op de mensen die ik ontmoet en dus kunnen zij zich met mij identificeren en dus in de vragen die ik mij stel. Maar ik ben geen zeer geavanceerde journalist, ik heb niet de middelen om te gaan graven. En dus, als ik een vervolg of een remake van de film zou maken, zou ik een of twee onderzoeksjournalisten nemen, echt mensen die in de dossiers zouden graven om geen domme dingen te zeggen, omdat ik werd aangevallen op sommige zwakke punten van de film. Dank u. We hebben alle vrijheden, die burgers hebben verloren met deze crisis, gezien. En wat kunnen wij, naar uw mening, als mensen doen om onze vrijheden in alle rechtmatigheid te herwinnen, te herstellen of te handhaven? Dit is ook een vraag waar ik op het ogenblik veel over nadenk. Want ik denk dat we een maatschappij hebben bereikt waarin iedereen tegen zichzelf zegt: "Ja, ik ga mijn leven zo inrichten dat dit hele gebeuren niet te veel problemen oplevert.” En dus maakt iedereen kleine regelingen om de dingen leefbaar te houden. En voor mij is dit zeer gevaarlijk, omdat de mensen gewend zullen raken aan dit soort loden deken van beperkingen enz. We zien dat heel duidelijk op het gebied van demonstraties, bijvoorbeeld vroeger, als men het niet eens was over een of andere kwestie, stonden er honderd mensen op straat, ik denk aan Julie en Melissa. We hebben dus zeer krachtige burgerbewegingen gezien, waarbij boeren uit heel Europa met hun tractoren naar Brussel kwamen, en dat zorgt ervoor dat de politiek verandert. Nu kunnen we niet bij elkaar komen. Het is duidelijk dat de mensen, uit angst, zich een beetje hebben opgesloten. Ik denk dus dat iedereen persoonlijk moet nadenken over wat hij niet kan laten gebeuren. Op individueel niveau, wanneer een politieman wordt gevraagd iets te doen waarvan hij weet dat het een beetje grensverleggend is, moet hij dat naar mijn mening aan de kaak stellen en zeggen: "Nee, dat kunnen wij niet doen, chef, dat is niet juist.” Ik neem de onderwijzeressen, sommigen zijn moedig op de scholen en zeggen: "Het is uitgesloten dat ik les geef aan gemaskerde kinderen, dat is niet mogelijk.” Dus, er zijn een paar dapperen, maar ze zien af. Het is hetzelfde in ziekenhuizen. Ik denk dat ieder individu zich moet afvragen wat hij kan accepteren. Omdat je moet weten dat we allemaal deel uitmaken van de keten. En als er meerdere schakels breken, zal de ketting ons misschien niet meer meeslepen. En daarom denk ik dat ik een beroep doe op het geweten van iedereen, en ook van journalisten, vooral omdat dit het beroep is dat ik ken, maar zelfs artsen, het aantal artsen dat mij heeft gezegd: "Oh weet je, ik weet dat er enkele zeer vreemde dingen zijn, maar ik kan niets zeggen.” Maar als je iets weet wat waar is, ga je gang en wees moedig. En dus zijn er enorme spanningen op het niveau van de orde van geneesheren in België, want er zijn artsen die bijna verplicht zijn hun patiënten tot vaccinatie te dwingen, terwijl zij het daar niet noodzakelijk mee eens zijn. Er zijn vreemde dingen aan de hand. Ik weet dat sommige dokters niet gevaccineerd zijn. Zij krijgen een certificaat van inenting, maar in feite is het geen vaccin dat zij hebben gekregen, het is biologisch serum. Om in staat te zijn... zodat ... om hen te kalmeren, om te zeggen: "Oké, we laten je met rust, maar blijf de patiënten vertellen dat je gevaccineerd bent.” Er is dus een reeks van lafheid, een gebrek aan moed van de kant van een heel veel individuen die hun verantwoordelijkheid niet nemen en die niet durven, om niet ontslagen te worden - ik begrijp het wel, hè, je bent beginner, je staat aan het begin van je carrière, een journalist, het is zo moeilijk om een baan te vinden, dat een jonge journalist nooit tegen zijn hoofdredacteur zal durven zeggen: "Chef, ik ben het er niet mee eens.” Ik zal je een heel duidelijk voorbeeld geven. Er was een programma dat "Investigation" heette en dat ging over samenzwering, het heette: "Van alles naar samenzwering", hoe alles tot samenzwering leidt, waarin mijn interview is opgenomen, bij de RTBF, om ze maar niet te noemen. En er was een geluidstechnicus die, toen hij het materiaal aan het voorbereiden was om iemand te gaan interviewen, zei: "Ik ben het niet eens met de manier waarop je dit onderwerp behandelt, ik denk dat je te hard van stapel loopt.” Hij werd ontslagen bij RTBF omdat hij dat zei. Dus, we voelen heel goed dat de druk enorm is. Ieder van ons moet individueel op zijn niveau… Ik denk dat er veel mensen zijn die geen moed hebben. Ik neem de Belgische kunstenaars als voorbeeld. We hebben ze helemaal niet horen klagen, we hebben geen enkele artiest gehoord, en toch hebben ze buitengewone echokamers, zelfs rappers, die over het algemeen nogal opstandige mensen zijn, de zwarten en wat al niet meer die erg boos zijn over bepaalde kwesties, en dan hebben we opeens niemand meer gehoord. Er was niet één persoon die zei: "Maar luister, stop met ons lastig te vallen met dat gedoe!” We hebben niets gehoord, zelfs niet van de filmindustrie. De horeca was erg voorzichtig, op een gegeven moment zeiden ze: "We gaan op 1 mei open, wat er ook gebeurt. Ze waren erg slim, “ja, nou, over acht dagen, dat is ook niet slecht.” Wij hebben dus het gevoel dat sommigen het opgeven en dat er kleine persoonlijke angsten zijn, iedereen wil zijn eigen persoonlijke belangen behartigen en dat is zeer gevaarlijk. Want voor mij, als we de geschiedenis herlezen, is dat hoe de Shoah tot stand kwam. Ik bedoel, het was allemaal: “Maar ik doe alleen de deur open... Ik druk alleen op de knop.” En zo heeft iedereen een klein deel van de verantwoordelijkheid dat voor hen onbeduidend of minimaal lijkt en dus beseffen zij niet dat zij deel uitmaken van een grote machine die vooruitgaat. En vanuit een collectief oogpunt, helaas kunnen we niet meer samenkomen, ik denk dat het geen toeval is dat gebedshuizen en kerken gesloten zijn. Omdat we weten dat het daar is dat mensen wat ... dat ze samenleven en dat ze elkaar kunnen helpen en uitwisselen enzovoort. Toen ik jong was, als we over kerken spraken, vernieuwden we de wereld. In de universiteiten, op de campussen, waarschijnlijk ook in de moskee, praten mensen met elkaar, steunen elkaar, enz. Dat is allemaal kapotgemaakt. Je kunt voelen dat er een wil is... wel, ik denk dat er helaas een wil is dat mensen niet meer samen kunnen komen en dat we dus ieder voor zich moeten vechten. Het is heel moeilijk, ik heb getuigenissen van veel onderwijzeressen die zeggen: "Ik kan het niet meer aan!” Het is erg moeilijk. Maar ik heb nog hoop. Ja, dat moet.

van bc.

Bronnen/Links: //