Het wankele fundament van de vaders der vaccinaties

Tekst uitzending
download

PDF (.pdf)

Word (.docx)

26.04.2019 | www.kla.tv/14161

Openhartige mening, vandaag met Gerhard Wisnewski, Duits onderzoekjournalist en schrijver. Gerhard Wisnewski belicht in de “Express Zeitung” van 18 juli 2018, onder het thema “Vaccineren als vooruitgangsdogma van een moderne maatschappij?” de oorsprong van vaccinatie. Hij neemt daarbij de vaccinatiesuccessen van de grote vaccinatie uitblinkers Jenner, Koch en Pasteur onder de loep. Het is belangrijk om goed te luisteren want op hun fundamenten wordt sinds 200 jaar zo goed als de hele mensheid gevaccineerd. Nu dus een uittreksel uit de oorspronkelijke tekst van Gerhard Wisnewski: Edward Jenner (1749-1823) De Engelse arts Edward Jenner zou zogezegd de doorbraak van de vaccinatie tot stand hebben gebracht. In mei 1796 vaccineerde hij de achtjarige James Phipps met het secreet uit een koepokkenpuist. Jenner probeerde daarop het kind te besmetten met echte pokken. Zonder succes, of eigenlijk moet men zeggen met succes. Want voortaan werd de jongen beschouwd als effectief gevaccineerd tegen pokken en de arts als een genie. - […] Jenners documenten bewijzen evenwel dat er ook nog een vijfjarige jongen was die was gestorven een paar dagen na de vaccinatie met materiaal van paardenpokken. En dat niet alleen: Jenner schrok er ook niet voor terug zijn “tot dan toe gezonde zoon van tien maanden oud” te vaccineren. “Die reageerde met een hersenaandoening en was tot aan zijn vroege dood verstandelijk zeer zwaar gehandicapt.” […] Ook een hoogzwangere vrouw die Jenner vaccineerde, werd dramatisch getroffen door de gevolgen van de vaccinatie. Zij baarde een dode baby die bedekt was met blaren gelijkaardig aan pokken. Onder de toenmalige omstandigheden kon men niet spreken van zuivere wetenschap naar hedendaagse normen. Als het al zo was, kon Jenner in zijn 23 gevalstudies, slechts vier proeven laten zien met bewijskracht, aldus sociale pedagoge en vaccinatiecriticus Anita Petek-Dimmer, die in 2010 stierf. Robert Koch (1843-1910) In Duitsland wordt Robert Koch beschouwd als een pionier op het gebied van preventieve vaccinaties. Bij het Robert Koch Instituut is men trots op deze naam. Koch wordt beschouwd als een pionier in de strijd tegen infectieziekten en kreeg zelfs de Nobelprijs voor Geneeskunde in 1905 "voor zijn onderzoeken en ontdekkingen op het gebied van tuberculose". [.....] Als er niet die domme kwestie over tuberculine was geweest, een vermeend geneesmiddel tegen de toen om zich heen grijpende tuberculose. Robert Koch had dit gepresenteerd op het "Tiende Internationale Medische Congres" in Berlijn in 1890. “Oorspronkelijk waren de menselijke experimenten beperkt tot Koch zelf en zijn 17-jarige minnares", schreef Christoph Gradmann in zijn boek "Laboratory Disease, Robert Koch's Medical Bacteriology”. De enige studie op mensen werd dus uitgevoerd bij twee personen, namelijk bij de vrouw van Koch en bij Robert Koch zelf - als het klopt. Want uiteindelijk kan alleen hijzelf dat weten. [.....] ”niet zo tragisch”, want uiteindelijk had Koch het middel al eerder op cavia's getest – dat beweerde hij in ieder geval. Helaas konden de genezen dieren met de beste wil van de wereld niet worden gevonden. "Toen er ernstige twijfels rezen over de effectiviteit van tuberculine, was Koch niet in staat om zijn vermeende 'genezen' cavia's te presenteren! Tegelijkertijd waren er berichten over patiënten van wie de toestand na inname van tuberculine verslechterde, tot sterfgevallen toe. Tuberculine had afgedaan. Louis Pasteur (1822-1895) Ook de volgende beroemde vaccinatiegoeroe, Louis Pasteur, werkte met twijfelachtige methoden. Neem bijvoorbeeld de zogenaamde ontwikkeling van het rabiësvaccin: Het was 4 juli 1885 toen een negenjarige bakkersjongen uit de Elzas, Joseph Meister, werd aangevallen door een hondsdolle jachthond en maar liefst 14 keer werd gebeten. De hondeneigenaar had gehoord over de dierproeven van Pasteur met een rabiësvaccin en ging met de jongen en zijn ouders naar Parijs op zoek naar deze fantastische man. Pasteur, die eigenlijk chemicus was, liet de jongen met regelmatige tussenpozen emulsies toedienen met steeds hogere besmettelijkheid van gedroogd ruggenmerg van hondsdolle konijnen. En zie, het kind overleefde en Pasteur werd een medische wereldster. [… ] De legende van de wonderbare genezing van Joseph Meister door Louis Pasteur wordt nauwelijks kritisch ter discussie gesteld. Pasteur beweerde dus dat hij "Het vaccin al eerder op 50 honden had getest - zonder enige mislukking", aldus de “New York Times”. Zijn laboratoriumdagboeken toonden echter aan dat Pasteur in werkelijkheid "Geen overtuigende resultaten kon laten zien dat het vaccin werkte". […] De ontdekking van het rabiësvaccin door Pasteur is niet bestand tegen een logische en kritische benadering: - Omdat het kadaver van de bijtende hond niet meer beschikbaar was, was het niet mogelijk om de hondsdolheid bij het dier te bewijzen. - Na de beten waren de wonden eerst gespoeld in de dorpsbron en later door een arts ontsmet met een sterk ontsmettingsmiddel (carbolzuur): Dit alleen al kan de infectie hebben voorkomen, want "Na besmetting van een mens door de beet van een besmet dier, blijft het virus ongeveer drie dagen in de nabijheid de toegangspoort", zegt de internist Frank Jaschke uit Wiesbaden. - Er waren dan ook geen meldingen van hondsdolheidsymptomen bij het kind. Dus klinisch gezien had de jongen geen hondsdolheid. [...] De pogingen van de "vaders" van de vaccinaties zijn zeer moeilijk te begrijpen. Er is nauwelijks bewijskracht. Maar volgens Gerhard Wisnewski en Anita Petek-Dimmer is dit niet noodzakelijkerwijs het probleem. Het probleem is dat "Onze wetenschap en de hedendaagse moderne geneeskunde met haar hele vaccinatie-industrie" vandaag nog altijd haar vertrouwen stelt, bijvoorbeeld bij pokkenvaccinatie, "op een wankelend fundament van vier gevallen". Meer kon Edward Jenner als bewijs niet leveren. En op deze nooit bewezen basis wordt zowat de hele mensheid al 200 jaar lang gevaccineerd.

van sak.

Bronnen/Links: ExpressZeitung, Ausgabe 18, Juli 2018